หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 373

ตอนที่373 นี่คือรูปคู่ของพวกนายสองคน

อยู่ดีๆประตูก็เปิดออก สิบสองรีบก้าวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว มองหน้าประภาพที่พึ่งถูกตัวเองปลุกให้ตื่น แล้วก็ขมวดคิ้วทันที “หลายวันมานี้นายไม่ได้พักผ่อนเลยเหรอ?”

ประภาพไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาขยี้ตาเล็กน้อย เมื่อกี้ได้งีบหลับซักหน่อย ตอนนี้แม้จะยังรู้สึกเหนื่อยอยู่นิดหน่อย แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว

“เกรงว่าตอนนี้นายจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ชยุตโดนพวกเค้าเจอแล้ว ตอนนี้กำลังถูกตามล่าไปทั่ว เขาบอกให้นายรีบไปหาเขาให้เร็วที่สุด แต่ถึงยังไงนายก็ยังมีอำนาจมากกว่าอยู่ดี” ถึงแม้ว่าสิบสองจะไม่ชอบพอชยุตเท่าไหร่นัก แต่ว่าครั้งนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ เพราะว่าชยุตกำจุดอ่อนของเขาไว้อยู่

นอกจากยอมประนีประนอม ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ประภาพขมวดคิ้วจนยุ่งไปหมด นี่คือข่าวที่เลวร้ายที่สุดที่เขาไม่อยากจะได้ยิน

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

“อยู่บนเกาะ ฉันให้คนดูเขาไว้อยู่”

ประภาพหันกลับไปมองวรินทรที่ยังคงนอนหลับใหล แล้วก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างไม่ลังเลเลยซักนิด

“ดูแลเธอให้ดี”

พอพูดจบประโยค เขาก็เดินออกจากห้องไปทันที

สิบสองถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ยังไงเธอก็ไม่ได้ต้องดูแลอะไรอยู่แล้ว แต่ความหมายที่แท้จริงของเขาคือ ห้ามให้ใครมาพาเธอออกไป แต่ว่าตอนนี้วรินทรก็หลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แค่เธอไม่ออกจากห้องนี้ ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธออยู่ที่นี่

สิบสองมั่นใจมาก เพราะว่าแม้แต่การรักษาก็ยังไม่สามารถทำให้เธอฟื้นได้ ดูเหมือนกับว่าน่าจะหลับอีกยาวเลย

“แก๊ก” ประตูปิดลง

ขณะนั้น นิ้วมือของร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มเคลื่อนไหว ขยับหนึ่งครั้ง แล้วก็สองครั้ง หลังจากนั้น เปลือกตาเธอก็เริ่มขยับ และเธอก็ลืมตาขึ้น

เธอมองไปที่เพดานสีฟ้าที่ไม่คุ้นตา วรินทรค่อนข้างแสบตาเล็กน้อยเลยหลับตาลงไปอีกครั้ง แล้วก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ ครั้งนี้ก็กลับมาเห็นหลายอย่างได้มากขึ้น

เธอหันไปมองรอบๆ สภาพแวดล้อมที่แปลกตา เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ที่นี่ที่ไหน?

วรินทรรู้สึกเหมือนโดนจับแช่อยู่ในน้ำแข็งนับไม่ถ้วนจนเข้าไปในกระดูก เย็นจนเจ็บปวดไปหมด ข้อต่อบางข้อไม่สามารถขยับได้ แต่พอขยับได้มันก็จะมีเสียง “กึกกัก”

เธออยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายกลับไม่มีแรงเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่จะขยับนิ้วยังต้องออกแรงมาก

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก คนที่เข้ามาคือสิบสอง ในมือเธอถือยามาด้วยนึง หลายวันมานี้ถึงแม้ว่าวรินทรจะสลบ แต่เธอก็สามารถกลืนยากับน้ำได้

สิบสองเห็นว่าวรินทรลืมตาขึ้นมา ก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธออยากที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาประภาพ แต่ว่านึกถึงที่เขากำลังรีบไปที่เกาะ รอเขากลับมาค่อยบอกก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ แล้วเธอก็ถือถ้วยยาแล้วเดินไปนั่งตรงหน้าวรินทร

“เธอตื่นแล้วเหรอ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน วรินทรหันไปมองหน้าเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

นัยน์ตาของเธอทำให้สิบสองแปลกใจเล็กน้อย สายตาแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน?

“เธอคือใคร? แล้วที่นี่คือที่ไหน?” วรินทรขยับไม่ได้ เพราะว่ายาที่ประภาพคอยป้อนให้เธอหลายวันมานี้ทำให้เธอไม่ได้เสียงแหบอะไรมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นตอนพูดก็ยังคงเจ็บคออยู่บ้าง