หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 377

ตอนที่377 เธอไม่ต้องกลัว

หลังจากเธอกลับมาถึงที่พักแล้ว ทุกคนต่างก็กำลังทำงานของตัวเอง แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

ประภาพยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ไม่ได้เข็นเธอไปต่อ เขารู้ว่า คนที่เคยเกลียดเขามากอย่างวรินทร จะเชื่อใจเขาง่ายๆได้ยังไงล่ะ

เขารีบเร่งเกินไปหน่อย

แต่ทันใดนั้นเอง ก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น

ในคฤหาสน์ทุกวันคนงานจะต้องเช็ดเครื่องลายครามสะอาดหมดจดยู่เสมอ

บนบันไดชั้นสอง มีคนงานคนหนึ่งกำลังเช็ดเครื่องลายครามอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆก็เกิดลื่นหลุดมือขึ้นมา ทำให้เครื่องลายครามนั้นหล่นลงมากระแทกพื้นอย่างแรง

และด้านนั้น วรินทรพึ่งจะผ่านไปเมื่อกี้นี้เอง

“เอ้ย!” คนงานคนนั้นตกใจกลัวจนสั่นไปหมด ไม่กล้าแม้แต่มองลงไปด้านล่าง

ปัก เพล้ง

เป็นเสียงที่เครื่องลายครามนั้นตกลงบนตัวคนก่อน ค่อยตกลงบนพื้น เสียงดังฟังชัดมาก

ซักพักคนงานคนนั้นถึงกล้ายื่นหัวออกไปมองดูข้างล่าง ก็มองเห็นจรินทร ที่ตอนแรกน่าจะโดนเครื่องลายคราม ตกใจอยู่ในอ้อมกอดของประภาพ วันนี้เขาใส่เสื้อสีขาวแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยเลือด แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ยอมปล่อยจรินทรออกจากอ้อมอก

จรินทรมองหน้าที่หล่อเหลาของประภาพด้วยความตกใจ แต่ถึงเขาจะพยายามที่สุดแล้ว แต่หลังของเขาก็โดนกระแทกเต็มๆ จะทำยังไงดีเนี่ย?

ทำไมเธอคิดไม่ถึงว่า เมื่อกี้ตอนอยู่ด้านนอกเธอแดกดันเขามากมายขนาดนั้น แต่พอเข้ามา เขากลับปกป้องเธอ

ที่จริงแล้วเมื่อกี้ตอนที่จรินทรเห็นเครื่องลายครามกำลังตกลงมา เธอไม่มีแม้แต่เวลาที่จะหลบ เพราะว่าเธอนั่งอยู่บนรถเข็น และการที่จะหลบนั้นก็เป็นเรื่องที่ยากมากจริงๆ

แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็คิดไม่ถึงเลยว่า ประภาพจะใช้ตัวเองในการบังเครื่องลายครามนั้นให้กับเธอ

ภาพเหตุการณ์นี้....เหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้วเลย

ความสับสนได้คลืบคลานเข้ามาในใจเธอตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียงภายนอกอะไรทั้งนั้น จมอยู่ในโลกของตัวเอง

"วรินทร ไม่ต้องกลัวนะ" ประภาพพยายามฝืนยิ้มออกมาเพื่อปลอบเธอ แต่ความเจ็บปวดมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

วรินทรมองหน้าเขาด้วยความตกใจ เธอตกตะลึงเป็นอย่างมาก แม้แต่คนงานที่มาเก็บเศษกระเบื้อง เธอยังไม่รู้ตัวเลย

คนงานที่อยู่บนชั้นสองยังคงช็อกอยู่ เธอทำเรื่องที่ผิดมหันต์ ยากที่จะหลบหนี แต่ว่า...

เธอหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ตกใจจนพูดจาติดๆขัดๆ "คุณ คุณสิบสอง ไม่ใช่ฉันนะคะ ไม่ใช่ฉันจริงๆ"

เมื่อกี้ชัดเจนเลยว่าสิบสองผลักมันลงไปจากมือเธอ เธอไม่ได้ทำ เธอไม่ได้ทำจริงๆ เธอยังไม่อยากตาย!

สิบสองมองเธอด้วยสายตาสงสาร มองภาพเหตุการณ์วุ่นวายที่อยู่ด้านล่าง แล้วก็ยิ้มมุมปาก "วางใจเถอะ เดี๋ยวฉันจะจ่ายเงินให้เธอเอง วันนี้เธอช่วยพวกเราไว้เยอะเลย"

คนงานคนนั้นรีบส่ายหัว "ไม่ค่ะไม่ คุณสิบสอง ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันจะรีบเก็บของไปจากที่นี่ค่ะ!"

"ฮ่าฮ่า ฉันชอบคนฉลาดแบบนี้เนี่ยแหละ ไปเถอะ ไม่ไปส่งนะ" สิบสองยิ้มอย่างพอใจ พอพูดจบ ก็หมุนตัวละเดินออกไป

คนงานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากซะแล้ว ใครจะคิดว่าทันทีที่เธอหันหลังไป ก็โดนคนเอาผ้าปิดจมูกและนำตัวเธอไป

กว่าวรินทรจะได้สติ ก็มาถึงหน้าห้องประภาพซะแล้ว

สิบสองเก็บอาการไว้ พอเจอหน้าวรินทรก็พูดออกมาเสียงเข้มว่า "ไม่รู้จริงๆว่าทำไมประภาพต้องช่วยคุณด้วย แค่ปล่อยให้คุณตายๆไปก็จบแล้ว"

แววตาของวรินทรเริ่มดูได้สติกลับมาบ้างแล้ว เธอมองหน้าสิบสองแล้วถามออกมาเสียงเบา "หมายความว่ายังไง?"

"หมายความว่ายังไงงั้นเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นใครไม่รู้บุญคุณคนเท่าคุณจริงๆ คุณคิดว่า คุณได้รับบาดเจ็บเพราะศัตรูของประภาพจริงๆเหรอ " สิบสองพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม เต็มไปด้วยความโกรธ "ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะคุณดื้อรั้น แอบไปตามหาแหวนลับนั่น คุณจะได้รับบาดเจ็บได้ยังไงล่ะ? แถมยังมาทำให้ประภาพซวยไปด้วยอีก!"

“ที่ประภาพพูดแบบนั้นเพื่อให้คุณไม่ได้ต้องรู้สึกผิด แต่คุณก็ยังสงสัยเขา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่ควรช่วยคุณไว้เลยจริงๆ!”

จรินทรกำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็โดนสิบสองตะคอกใส่จนพูดไม่ทัน แถมจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ยังทำให้เธอเริ่มเชื่อว่าเรื่องที่สิบสองพูดคือเรื่องจริง

และการแสดงเมื่อกี้นี้ เธอไม่ได้เอะใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ประภาพที่โดนเธอเสียดสีเมื่อกี้นี้ กลับช่วยเธอไว้?

เพราะเธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเถียง เลยอยู่เงียบๆยอมให้สิบสองตะคอก ไม่ได้โต้กลับเลยแม้แต่น้อย

“ปกติพูดเก่งไม่ใช่เหรอ? ถ้ามีความสามารถขนาดกล้าไปเอาแหวนลับ แล้วทำไมต้องลากประภาพเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย? ช่วยเลิกดื้อรั้นซักทีได้ไหม?” พอพูดประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของสิบสองก็อ่อนลง

วรินทรก้มหน้าลงและเม้มปากเน้น ไม่พูดอะไรซักคำ

ไม่นานหลังจากนั้น คุณหมอก็ออกมาจากห้อง ในมือถือกล่องยา

“คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ?” สิบสองถามอย่างลนลาน วรินทรก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมออย่างตื่นเต้น

“คุณสิบสองครับ ขอคุยแบบลำพังดีกว่านะครับ” คุณหมอค่อยๆพยักหน้า แล้วพูดกับสิบสอง

สิบสองมองหน้าคุณหมอ เธอเข้าใจที่เขาจะสื่อ และทั้งสองคนก็เดินออกไป

วรินทรมองหลังของทั้งสองคนที่เดินออกไป ไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ในใจก็รู้สึกสงสัย ความเจ็บปวดที่หัวของเธอทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ยิ่งเกิดเหตุการณ์เมื่อกี้ขึ้นอีก เธอยิ่งรู้สึกปวดหัวขึ้นไปใหญ่ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิด

เธอกุมหัวแน่น ปวดจนตัวงอ กัดริมฝีปากตัวเองอย่างรุนแรง เธอกัดริมฝีปากบางๆของตัวเองอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่สามารถบรรเทความเจ็บปวดที่หัวของเธอได้

แถมตอนนี้คุณหมอกับสิบสองกำลังคุยกันอยู่ที่อื่น ก็เลยไม่มีใครรับรู้อาการของเธอ

ผ่านไปซักพัก ความเจ็บปวดถึงค่อยๆหายไป แต่ว่าร่างกายของเธอเหงื่อออกจนเปียกไปหมด เหมือนพึ่งขึ้นมาจากน้ำ

วรินทรวางแขนลงช้าๆ ลืมตาขึ้น ความเจ็บปวดเมื่อกี้นี้มันหายไปแล้ว ก็ยืดตัวขึ้นพิงพนักเก้าอี้ แล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แล้วเธอก็หันหน้าไปมองคุณหมอกับสิบสองที่พึ่งคุยกันเสร็จและเดินกลับมา แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“เขา...เป็นยังไงบ้าง?”

สิบสองพูดจากระแทกกระทั้นเธออย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก ก็แค่ซี่โครงหักหนึ่งซี่ ไม่ได้เจ็บถึงอวัยวะภายใน”

แค่ซี่โครงหักหนึ่งซี่งั้นเหรอ?

วรินทรเม้มปากแน่น เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดแปลกๆของสิบสอง เธอจ้องมองไปยังประตูห้องของประภาพที่ถูกปิดอยู่แล้วกัดปากด้วยความลังเล “ฉันเข้าไปดูเขาได้ไหม?”

“เธอจะเข้าไป? เธอจะเข้าไปทำไม? ไปพูดจาเสียดสีเขาอีกงั้นเหรอ?” สิบสองหัวเราะเย้ยหยัน ไม่มีความเป็นมิตรเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป และเปิดประตูออก “เธอกลับไปเถอะ ฉันกลัวเขาเห็นเธอแล้วจะกระอักเลือด อาการแย่ลง”

พอพูดจบ เธอก็ปิดประตูลง