หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 380

ตอนที่380 รู้จักรู้ใจรักกัน

สีหน้าของเมและพรตนิ่งไป โดยเฉพาะเม รู้สึกว่าถูกเหยียดหยามความเป็นชายในตัวเอง!

“มีความเป็นไปได้มาก เธอดูสิว่าคนที่ใส่ชุดคลุมสีฟ้าต้องเป็นฝ่ายรุก และคนที่ใส่เสื้อขนเป็นต้องเป็นฝ่ายรับแน่ๆ” เด็กทั้งสองเดินผ่านพวกเขา มองเมและพรตด้วยตาเป็นประกาย

“เบาๆหน่อย อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นสิ พวกเขาอายจะทำยังไง?” อีกคนรีบเบาเสียงลง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองที่เมกับพรตอีกครั้ง เด็กสงคนนี้เก่งจริงๆ

หรือผู้ชายเดี๋ยวนี้เป็นแบบนี้ไปหมด? เหอะๆ

เด็กทั้งสองถกเถียงกัน แล้วก็เดินผ่านไป

เมนั้นรู้สึกแข็งไปทั้งตัว จนทั้งสองคนนั้นรู้ตัว

ถึงแม้ว่าพรตจะดีกว่าเขาหน่อย แต่สีหน้าเย็นชานั้นถูกทำลายลง กลายเป็นความอึดอัดแทน

“สุดยอด! นี่มันอะไรกัน! ถึงแม้จะเป็นหนุ่มใหญ่ แล้ว แล้วนั่นมันอะไรกัน!?” เมหน้าแดงจนถึงคอ โมโหจนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ทนไปซักพักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนดูออกว่าทนแทบไม่ไหวแล้ว

หนุ่มใหญ่อย่างเขา ชายทั้งแท่ง ถูกวิจารณ์ว่าเป็นเกย์ก็แย่แล้ว ยังถูกหาว่าเป็นรับอีก

ทั้งๆที่คนข้างๆเขาเหมือนมากกว่าอีก นี่มันอะไรกัน

“พวกเขาตาไม่ดีแน่ๆ ชายแท้ทั้งแท่งอย่างเขา ต่อให้เป็นเกย์ ก็ต้องเป็นรุกสิ ผู้หญิงพวกนี้ ตาบอดแน่ๆ”

เมโมโหจนแทบจะเป็นฟืนเป็นไฟ

เมื่อเทียบกันแล้วนั้น พรตดูอ่อนแอกว่าเขาตั้งเยอะ ตบไปที่ไหล่เขา แล้วพูดปลอบเมด้วยคำพูดที่ทำให้เขาแทบกระอักเลือดว่า “ความสามารถนั้นเขียนอยู่ที่หน้าผาก”

ในความหมายของมันทำให้เมดูเป็นฝ่ายรับไป

เมโมโหจนหน้าบูดเบี้ยว กำหมัดแล้วพุ่งไปที่ตัวพรต แล้วพรตกลับพูดขึ้น นายดูตรงนั้นสิ”

เมหยุดลง แล้วมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อยากจะหลอกล่อฉันหรอ? ไม่ดูก่อนว่าฉันหลอกยากขนาดไหน!”

พรตหักหน้าเขา แล้วยังมองอย่างไม่พอใจ “จะหลอกล่อคนที่อ่อนแอทำไมกัน? ดูตรงข้ามนั้นสิ”

คำว่าอ่อนแอนั้นทำให้เมรู้สึกรังเกียจอย่างมาก ใช้สายตาดุดันมองไปทีเขา แล้วมองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามตามสายตาเขา ถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง

ตรงข้ามนั้น ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านข้าง ก็สามารถดูออก

ว่าเธอคือ วรินทร

“ว้าว น้ำแข็งก้อนใหญ่ นายหยิกฉันหน่อยว่านี่ไม่ได้ฝันไป เธอ เธอ เธอ” เมแทบไม่อยากจะเชื่อ ต่อให้เขาออกลูกเป็นไข่ก็ไม่คิดว่าจะเจอวรินทร แต่กลับพบเธอแล้วที่นี่!

นี่ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันใช่ไหม? พวกเขาแทบหมดหนทางที่จะหาวรินทรให้เจอ

พรตออกแรงหิกเขาอย่างแรง แล้วพูดเสียงต่ำ “นายไม่ได้มองผิดไป นั่นมันคุณวรินทรจริงๆ แถมนั่งอยู่บนวีลแชร์อีกต่างหาก”

เมกำลังอารมณ์ดี จึงไม่ได้ถือสาอะไรพนต มองวรินทรด้วยสายตาทอประกาย ราวกับเธอเป็นของล้ำค่า “พวกเรารีบไปพาเธอกลับมากันเถอะ”

พูดพลางมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

พรตรีบดึงแขนเขาไว้ สีหน้าจริงจัง “นายไม่เห็นว่ามีคนแอบติดตามเธออยู่เหรอ? ขึ้นไปบุ่มบ่าม ทำให้สงสัยอีก ถ้าแกล้งเป็นทำร้ายคุณหนูจะเป็นยังไง?”

ที่เขาพูดก็มีเหตุผล