หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 380

ตอนที่380 รู้จักรู้ใจรักกัน

สีหน้าของเมและพรตนิ่งไป โดยเฉพาะเม รู้สึกว่าถูกเหยียดหยามความเป็นชายในตัวเอง!

“มีความเป็นไปได้มาก เธอดูสิว่าคนที่ใส่ชุดคลุมสีฟ้าต้องเป็นฝ่ายรุก และคนที่ใส่เสื้อขนเป็นต้องเป็นฝ่ายรับแน่ๆ” เด็กทั้งสองเดินผ่านพวกเขา มองเมและพรตด้วยตาเป็นประกาย

“เบาๆหน่อย อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นสิ พวกเขาอายจะทำยังไง?” อีกคนรีบเบาเสียงลง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองที่เมกับพรตอีกครั้ง เด็กสงคนนี้เก่งจริงๆ

หรือผู้ชายเดี๋ยวนี้เป็นแบบนี้ไปหมด? เหอะๆ

เด็กทั้งสองถกเถียงกัน แล้วก็เดินผ่านไป

เมนั้นรู้สึกแข็งไปทั้งตัว จนทั้งสองคนนั้นรู้ตัว

ถึงแม้ว่าพรตจะดีกว่าเขาหน่อย แต่สีหน้าเย็นชานั้นถูกทำลายลง กลายเป็นความอึดอัดแทน

“สุดยอด! นี่มันอะไรกัน! ถึงแม้จะเป็นหนุ่มใหญ่ แล้ว แล้วนั่นมันอะไรกัน!?” เมหน้าแดงจนถึงคอ โมโหจนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ทนไปซักพักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนดูออกว่าทนแทบไม่ไหวแล้ว

หนุ่มใหญ่อย่างเขา ชายทั้งแท่ง ถูกวิจารณ์ว่าเป็นเกย์ก็แย่แล้ว ยังถูกหาว่าเป็นรับอีก

ทั้งๆที่คนข้างๆเขาเหมือนมากกว่าอีก นี่มันอะไรกัน

“พวกเขาตาไม่ดีแน่ๆ ชายแท้ทั้งแท่งอย่างเขา ต่อให้เป็นเกย์ ก็ต้องเป็นรุกสิ ผู้หญิงพวกนี้ ตาบอดแน่ๆ”

เมโมโหจนแทบจะเป็นฟืนเป็นไฟ

เมื่อเทียบกันแล้วนั้น พรตดูอ่อนแอกว่าเขาตั้งเยอะ ตบไปที่ไหล่เขา แล้วพูดปลอบเมด้วยคำพูดที่ทำให้เขาแทบกระอักเลือดว่า “ความสามารถนั้นเขียนอยู่ที่หน้าผาก”

ในความหมายของมันทำให้เมดูเป็นฝ่ายรับไป

เมโมโหจนหน้าบูดเบี้ยว กำหมัดแล้วพุ่งไปที่ตัวพรต แล้วพรตกลับพูดขึ้น นายดูตรงนั้นสิ”

เมหยุดลง แล้วมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “อยากจะหลอกล่อฉันหรอ? ไม่ดูก่อนว่าฉันหลอกยากขนาดไหน!”

พรตหักหน้าเขา แล้วยังมองอย่างไม่พอใจ “จะหลอกล่อคนที่อ่อนแอทำไมกัน? ดูตรงข้ามนั้นสิ”

คำว่าอ่อนแอนั้นทำให้เมรู้สึกรังเกียจอย่างมาก ใช้สายตาดุดันมองไปทีเขา แล้วมองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามตามสายตาเขา ถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง

ตรงข้ามนั้น ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์ ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านข้าง ก็สามารถดูออก

ว่าเธอคือ วรินทร

“ว้าว น้ำแข็งก้อนใหญ่ นายหยิกฉันหน่อยว่านี่ไม่ได้ฝันไป เธอ เธอ เธอ” เมแทบไม่อยากจะเชื่อ ต่อให้เขาออกลูกเป็นไข่ก็ไม่คิดว่าจะเจอวรินทร แต่กลับพบเธอแล้วที่นี่!

นี่ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันใช่ไหม? พวกเขาแทบหมดหนทางที่จะหาวรินทรให้เจอ

พรตออกแรงหิกเขาอย่างแรง แล้วพูดเสียงต่ำ “นายไม่ได้มองผิดไป นั่นมันคุณวรินทรจริงๆ แถมนั่งอยู่บนวีลแชร์อีกต่างหาก”

เมกำลังอารมณ์ดี จึงไม่ได้ถือสาอะไรพนต มองวรินทรด้วยสายตาทอประกาย ราวกับเธอเป็นของล้ำค่า “พวกเรารีบไปพาเธอกลับมากันเถอะ”

พูดพลางมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

พรตรีบดึงแขนเขาไว้ สีหน้าจริงจัง “นายไม่เห็นว่ามีคนแอบติดตามเธออยู่เหรอ? ขึ้นไปบุ่มบ่าม ทำให้สงสัยอีก ถ้าแกล้งเป็นทำร้ายคุณหนูจะเป็นยังไง?”

ที่เขาพูดก็มีเหตุผล

เมหยุดลง มองไปรอบๆวรินทร รอบๆนั้นเต็มไปด้วยคนติดตามเธอ แล้วที่ทำให้เขาตกใจไปกว่านั้นคือ บนคอคนพวกนั้นห้องสร้อยประจำตระกูลศรีภักดีอยู่

เป็นสัญลักษณ์ตัววาย

ดูท่าคนพวกนั้น คงอยู่ภายใต้อำนาจของเฟิร์น แล้วยังเป็นพวกมีฝีมืออีกด้วย!

เฟิร์น ผู้ที่หักหลังตระกูลศรีภักดี แล้วยังจะล็อคตัววรินทรไว้อีก!

ความโกรธในใจของเมค่อยๆสงบลง นึกถึงผลที่ตามมาถ้าหากเข้าไปอย่างบุ่มบ่าม

“รายงานเรื่องนี้ให้นายท่านทราบก่อนดีกว่า อาทิตย์นึงแล้ว ถ้าหากไม่มีข่าวคราวอะไร พวกเขาจะเป็นกังวล” พรตโล่งใจไปเปราะหนึ่ง แล้วมองไปที่วรินทรอย่างไม่คราดสายตา แล้วหยิบเครื่องเล็กๆ เครื่องส่งข้อความออกมา แล้วกดปุ่ม

เมพยักหน้า และไม่วุ่นวายอีก “นายไปติดต่อพวกเขา ฉันจะเฝ้าไว้เอง”

พรตพยักหน้า เก็บเครื่องส่งข้อความเรียบร้อย แล้วออกไปที่ที่ไม่มีคน แล้วหยิบคอมของค่ายฝึกออกมา ส่งอีเมล์ให้ให้ทาวัต

เมและพรตพบว่าวรินทรไม่รู้ว่าตัวเองถูกฉายภาพขึ้นบนหน้าจอด้านบน

เป็นโฆษณาน้ำหอม

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วรินทรหยุดลง สายตาหยุดอยู่ที่ด้านบน ไม่ยับไปไหน

เธอไม่ได้สนใจน้ำหอม เขาไม่เคยใช้ของพวกนั้นมาก่อน แต่เมื่อมองอะไรพวกนี้ ก็ต้องหยุดลง เพราะเขาอยู่ที่บนนั้น เห็นตัวเองอยู่บนนั้น

โฆษณานั้นมีลักษณะเป็นเอกลักษณ์มาก

ครั้งแรกที่เจอนั้นรู้จัก

ครั้งที่สองพวกเจอนั้นรู้ใจ

ครั้งที่สามพบเจอนั้นรักกัน

ถ้าหากใช้การพบเจอสามครั้ง จะสามารถใช้ชีวิตร่ามกับเธอได้อย่างที่ใจหวัง?

เขาพูดตามในโฆษณานั้นออกมาเบาๆ แล้วบนหน้าจอก็ปรากฏภาพของผู้หญิงใส่ราตรียาวสีเขียว เดินอยู่ริมสระน้ำ

วรินทรหรี่ตาลง นั่นมัน…

ไม่รู้ทำไม โฆษณาบนจอนั้นไม่ได้เปิดจนจบ แล้วก็เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ราวกับถูกใครตัดตอนไป

หลายคนหยุดลงดูดูโฆษณานั้น ดูจนจบ ก็แยกย้าย

ผู้คนมากมาย ทุกคนต่างหลบให้วรินทร ไม่ชนเธอบาดเจ็บ

ถึงแม้หน้าจอจะเปลี่ยนไปเร็วมาก แต่วรินทรก็เห็น ว่าก่อนที่หน้าจอจะเปลี่ยนนั้น ใบหน้างดงาม ดวงตาดำกลมโตคู่นั้น วินาทีที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ ทะลุจากจอเข้ามาในใจของเธอ

เพียงแค่ครั้งเดียว ก็ไม่สามารถลืมได้ลง ความสวยงามที่ตราตรึงใจนั้น

รีบมาจากที่ไม่ไกลมากนัก แต่ไม่คิดว่าที่นี่จะเปิดโฆษณาของวรินทร ประเทศบีนั้นมีการค้าธุรกิจน้ำหอมนี้ แต่ไม่คิดว่า ว่าของที่ผ่านมานานแล้วขนาดนี้ จะยังเป็นที่ชื่นชอบ

“คุณวรินทร ขอโทษครับที่มาช้า” สิบสองรีบวิ่งตรงหน้าเธอ แล้วรีบยื่นถุงกระดาษให้ “เมล็ดธัญพืช”

สิบสองกัดฟันพูด เพื่อเมล็ดธัญพืชพวกนั้น เธอจ้องมองเวลาคนนับ และคัดเลือก เพื่อที่จะไม่ลำบากวรินทร

วรินทรหยิบถุงกระดาษมาดู แล้วยิ้มขึ้นบางๆ “ฉันเชื่อในความสามารถเธอ ไม่ดูแล้วก็ได้”