หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 381

ตอนที่381 ขอโทษที...ฉันไม่ได้รู้จักคุณ

“……”

แค่ประโยคหนึ่ง ได้ทำให้สิบสอง รู้สึกว่าสิ่งที่กระทำไปซื่อบื้อไปหน่อย

“คุณยังมีที่ที่อยากไปอยู่หรือเปล่า? ฉันจะพาเธอไป”

วรินทรตอนนั่นกำลังนั่งมองดูโฆษณาที่ผ่านจอกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “ฉันเหนื่อยแล้ว เธอกลับไปเถอะ”

จากนั่นก็มีเสียงหายใจ เฮือกใหญ่ พูดขึ้นมาว่า “ ได้ ”

เมเห็นวรินทรถูกคนอื่นลากไปแล้ว ใบหน้าของเธอแสดงอารมณ์ถึงความกังวล รอจน พรต กลับมา

ถึงได้ตามไปพร้อมๆกัน

_ _

“แดดดี้ นึกไม่ถึงว่าเราจะพลาดประเทศนี้ไป ยังดีให้ เม กับ พรต ไปก่อน ไม่งั้นไม่รู้จะหากันเจอเมื่อไหร่”

กวินได้มองดูวิวด้านล่าง ซึ่งยิ่งเข้าใกล้ประเทศBเข้าไปทุกที อากาศก็เริ่มหนาวขึ้นมา

“มันก็ไม่แน่นะ” ทาวัตไส่หัวเบาๆ ซึ่งนิ้วมือกำลังพิมพ์อยู่กับแป้น และตอนนั้นมีหลายพิกัดได้ปรากฏบนหน้าจอโน้คบุ๊ค

กวิน ได้ขยับเข้าไปดูจอ บนจอมีหลายพิกัดที่มีจุดสีแดงพิกัดอยู่ ซึ่งมันคือสถานที่พิกัดที่เฟริ์นอยู่

“แดดดี้ นี่กำลังทำอะไรอยู่ ?” กวินถามด้วยความแปลกใจ

“หาคน” ทาวัตตอบไปสองคำ เม้าส์ก็คลิ๊กไปที่พิกัด แล้วจอก็ปรากฏสถานที่ที่พิกัดบนแผ่นที่

......

กวินสุดหล่อตัวน้อยกำลังตะลึง แดดดี้แค่มีพิกัดสถานที่พวกนี้ ทำไมยังมีแผ่นที่พวกนี้อีก?

งั้นไม่ต้องเป็นทำอะไรแล้ว ขอแค่แดดดี้ยอมหา งั้นก็แสดงว่าพิกัดพวกที่เกี่ยวข้องกับภูมิศาสตร์ก็สามารถค้นหาออกมาได้สิ ?

กวินคิดไปคิดมา ก็รู้สึกตัวเองจะถูกเปิดเผยในนั่น

ทาวัต มองไปที่หน้ากวินที่กำลังทำหน้าหงิกงอ ทาวัตดูออกว่ากวินกำลังคิดอะไรอยู่

เลยค่อยๆอธิบายให้ฟังว่า “แดดดี้ลูก ไม่ทำลูกแบบนั่นหรอก”

เนื่องที่ทำให้ลูกตัวเองมีความคิดแบบนั่น จึงทำให้เหมือนตัวเองเป็นบอสทาวัต และรู้สึกภูมิใจมาก

กวิน เลิกทำหน้าหงิกงอ แล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง และไม่ได้เข้าไปรบกวน ทาวัต อีกเลย

ถ้าเดินทางโดยทางน้ำจะใช้เวลากี่วันถึงจะถึง ประเทศ B แต่ถ้านั่งเฮลิคอปเตอร์ไปอย่างเร็วก็คงใช้เวลา ประมาณ1วันได้ ถึงที่นั่นก็เข้าคืนอีกวัน ถึงจะถึงที่หมาย

ไม่กี่วันนี่ ประเทศB หิมะตกไม่หยุดเลย และช่วงนี้ก็เริ่มตกน้อยลงแล้ว ฉะนั้นสังเกตได้จากพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะปุยๆนั่นเอง

บ้านพักของประภาพห่างจากตัวเมืองมาก เพราะยังงั้นทาวัตจึงไม่ได้กังวลถึงได้จอดแถวบ้านพัก

จอดรถได้ไม่นาน จู่ๆก็มีเงาของคน 2 คน ออกมาจากบ้านพัก วิ่งตรงมายังเฮลิคอปเตอร์

และเจ้าของเงาที่เข้าใกล้มา ยิ่งดูชัดขึ้นขึ้นว่านั่นก็คือเงาของ เม กับ พรต

เพิ่งจอดได้ไม่นาน เม ก็รีบรายงานคุณทาวัต “คุณหนูค่ะ คุณนรินทร์ตอนนี้อยู่ข้างใน...”

พูดยังไม่ทันจบประโยค ทาวัตกับกวินก็รีบวิ่งตรงไปที่บ้านพักอย่างรวดเร็ว

ภายในบ้านพัก มีแต่ความเงียบและความว่างเปล่า เหมือนไม่มีคนอยู่ ทุกอย่างในบ้านถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบยิ่งทำให้รู้สึกแปลกใจ

ทาวัตกับกวินหยุดชะงักไม่กี่วิ จึงนั่นรีบแยะย้ายกันค้นหา

เสียงหอบ .....

เสียงหายใจที่มีความตกใจดังขึ้น เสียงหายใจที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ

“กริบ”..... เดินไปทางประตู ทาวัตได้หยุดแปปหนึ่ง ก่อนที่จะถีบประตูห้อง

จากดวงตาที่สดใสเหมือนท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นความกังวล

ใช้ดวงตาคู่นั้นมองดูรอบห้อง

และทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลอย่างเบาๆ เขาก็ได้ชะงักเท้า

"ซ่าๆ...."ดังขึ้นท่จากห้องน้ำในห้องนั้น อยู่ร่างๆของคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็นออกมา

ทาวัตหันไปมองด้วยความตกใจ กับใบหน้าที่ดูดีใจ เธอค่อยๆเข้าไปหาเขา

และเอ่ยถามอย่างปกติไปว่า

"คุณคือหมอคนใหม่ที่เพิ่งมาใหม่หรอคะ?" วรินทรเข็นรถเข้าไปหา พร้อมมองแววตาของเขาที่กำลังประหลาดใจอยู่

จากนั้นก็มองไปที่ชุดของเขา "แต่ๆดูไปแล้ว น่าจะไม่ใช่"

ในแววตาของเธอดูแปลกไป ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่เหมือนแม้แต่เงาเลย ดูใสซื่อสะอาด

ระหว่างนั้นเธอก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ

"เธอ....." ทาวัต เอ่ยพูดขึ้นมา ด้วยแววตาที่ประหลาดใจและร่างกายที่แข็งทื่อไปหมด

"หืออ?" วรินทรก็นึกว่าเขาจะพูดอะไร หงายหน้าขึ้นไปมองเขาทันที ตั้งหน้าตั้งตารอที่เขาจะพูดต่อ

ทาวัต ก้าวเท้าที่หนักแน่นเดินเข้าไปหาเธอ จริงๆก็เราอยู่ห่างกันไม่กี่ก้าวเอง แต่ความรู้สึกมันเหมือนห่างราวกับภูเขาพันหมื่นลูก

ที่อยู่ไกลลับหูลับตา

เขาเดินมาตรงหน้าเธอ สองมือจับไปรถเข็นของเธอทั้งสองครั้ง ตั้งใจจ้องมองเธอ

"เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ?"

"ฉันต้องรู้จักคุณด้วยหรอ?"

เธอขมวดคิ้วกับคำพูดของเขา จ้องเหม่งไปที่แววตาคู่นั้น

แต่แววตา ณ ตอนนั้นของเธอ บ่งบอกว่ากำลังพูดคุยกับคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

ทาวัต ถูกแววตาของเธอโจมตีมา และหัวเราะแบบแห้งกับเธอ

"วรินทร นี่ผ่านมาไม่กี่วันเอง เธอลืมสามีสุดที่รักเธอแล้วหรือไง?" เขายื่นมือเช้าไปจับคางเธอกับรอยยิ้มที่แห้งๆประหลาดใจที่ส่งไปหาเธอ

วรินทรพลักมือเขาออก แล้วจ้องไปที่เขาแบบตาค้าง "ขอความกรุณาแสดงความเคารพกันด้วยค่ะ ถ้าเกิดเป็นหมอที่คุณประภาพส่งมา ก็ขอโทษด้วยนะคะ ฉันอาจจะไม่สามารถให้คุณตรวจรักษาฉันได้ค่ะ"

"คุณรู้ตัวมั้ยว่ากำลังพูดอะไรออกมา?" ทาวัตแปลกใจ งงกับคำพูดของเธอ

พฤติกรรมเปลี่ยนไป เธอหน้าเริ่มแดงหลบหน้าหลบตาเขา แต่ว่าตอนนี้แววตาของเธอดูแปลกไปมาก

ทำให้เขารู้สึกแอ้ะใจ

ความจำเสื่อม ??

ทาวัต ได้มองดูอีกอีกที พฤติกรรมของเธอเหมือนกับโรคความจำเสื่อมมาก เธอทำเหมือนไม่รู้จักเขาจริงๆ

"เธอไม่รู้จักฉันจริงๆ ใช่มั้ย?" ทาวัตเอ่ยปากถามอีกรอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่จริงจัง

วรินทรก็นึกแล้วนึกอีก แล้วตอบขึ้นมาว่า "ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักคนจริงๆ"

ทาวัต จับใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอไว้ แล้วมองอย่างละเอียด คิอว่าใช่เธอจริงๆ ไม่ผิดแน่

วรินทร กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "หรือว่าเมื่อก่อนเราเคยรู้จักกันหรอ แล้วเราเกี่ยวข้องกันยังไง?"

ทาวัต นึกคิดว่ากว่าจะหาวรินทรเจอ และไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องมาเจกันในสภาพนี้แบบนี้

ไม่มีความลังเลก่อนที่ลุกขึ้น จากนั้นก็เข็นรถเธอออกไปข้างนอก

"นี่ คุณคิดจะทำอะไรอ่ะ? คุณจะพาฉันไปไหน" วรินทรรีบจับรถเข็นทั้ง2ข้าง สายตามองเขาที่พาเธอเข็นไปชั้น2

ซึ่งตรงหน้าที่มีตัวเล็กกำลังเดินมา