หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 382

ตอนที่382 เขาจะไปทำร้ายเธอได้ยังไง

ซึ่งเจ้าตัวเล็กคนนี้ ก็คือ กวิน

กวินมองไปที่วรินทร ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จมูกเล็กฟึดฟัดฟึดฟัดก่อนที่จะพุ่งไปหา วรินทร "ม๊ามี่ หนูคิดถึงม๊ามี่จัง"

ใบหน้าของ วรินทร เปลื่ยนไป ค่อยๆพลักเจ้าตัวเล็กออกไป ก่อนที่จะมองดูใบหน้าที่กลมๆอ้วนๆ ก่อนที่จะรีบถามไป

"หนูจ้า จำคนผิดหรือเปล่า ?"

ห้ะ??

กวินตกใจและขนลุกไปทั้งตัว รีบออกห่างโอ้มอกจาก วรินทร ชี้ๆไปที่วรินทร แล้วมองไปที่ ทาวัต "แดดี้ มามี่ ม๊ามี่เขา...."

"ม๊ามี่ลูก มีปัญหาที่สมองนิดหน่อย เรารีบออกจากที่นี้กันเถอะ" ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำและหงุดหงิดเรื่องที่วรินทรบังอาจลืมเรื่องของเขาได้ แล้วเข็นรถไปที่ลิฟต์

สมองคุณสิที่มีปัญหา ทั้งครอบครัวคุณแหละที่สมองมีปัญหา วรินทร ไม่พอใจก่อนที่จะคิดในใจ จากนั้นก็มองไปทั่ว4ทิศ ซึ่งไม่มีคนอยู่จริงๆ

แล้วนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่ประภาพกับสิบสองเคยพูดกับเธอไว้ เธอกุมมืออย่างแน่นบนตักของตัวเอง

แต่ไม่ว่ายากแค่ไหน เธอติดหนี้ค้างคนอื่นไว้ ยังไงก็ต้องกลับมาคืน

...

พวกเขานั่งเฮลิคอปเตอร์บินจากบ้านพักไปได้ไม่นาน ผนังตรงข้ามประตูบ้านพักกำลังถูกผลักออก ซึ่งเป็นเส้นทางลับ

สิบสองออกจากตรงนั้น ก่อนที่บ้านพักนี้จะกลับมาเงียบอีกครั้ง

"พวกเขาไปแล้ว เราก็สำเร็จไปอีกขั้นละนะ" ใบหน้า สิบสอง ที่เต็มไปด้วยความเยื่อนเย็นกำลังพูดกับคนที่อยู่ในผนัง

ประภาพเดินก้าวออกมา ค่อยๆปาดฝุ่นที่ตัวออก และไม่ได้ตอบคำถามเธอ

สิบสอง เห็นไม่ได้กับพฤติกรรมที่ดูหยิ่ง ใช้สองมือผลักเขา "คุณใจจืดใจดำกับเธอได้ลงคอ ถ้าเกิดทาวัต รู้เข้า คุณนึกว่าเขาจะยังเอาเธออยู่หรอ?"

"นั่นก็คือสิ่งที่ฉันต้องการ " ประภาพพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเย็นชา ไม่ได้สนใจกับคำพูดหลังของสิบสองเลย

วรินทร ไม่มีความทรงจำ ถึงจะถูก ทาวัต ทิ้ง เขาก็ยังที่จะรับผิดชอบเธออยู่

มันมีแค่ครั้งนี้ ประภาพนึกในใจบอกตัวเองว่า นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้ทำร้ายเธอ

สิบสอง ไม่รู้ที่ทำร้ายต่อ วรินทร แต่ก็ช่วยไม่ได้ "ถ้าเธอรู้ว่า จากครั้งแล้วที่ประเทศอังกฤษคุณช่วยชีวิตลูกของเธอเพื่อที่จะเข้าใกล้เธอ และลักพาตัวลูกชายเธอไป ก็เป็นฝีมือคุณที่จ้างคนไปลักพาตัวลูกเธอ ยังจะสมหวังอย่างที่คุณคิดมั้ย?"

ประภาพ เลียปากตัวเองและมองเธกอย่างประหลาดใจเล็กน้อย เรื่องนี้เขาไม่เคยบอกให้เขาฟัง แล้วเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ?

"ไม่ใช่ครั้งนั่นหรอที่คุณใช้ตัวตนที่ชื่อชนุตร์ เพื่อจะได้เข้าใกล้เธอ และที่สำคัญ ตอนที่คุณช่วยชีวิตเขาครั้งนั้น มันก็อยู่ในแผนการของคุณ" "คุณเปลี่ยนตัวตนในหว่าง ประภาพ กับ ชนุษย์ เพื่อที่จะได้เข้าใกล้เธอและคุณไม่อยากให้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณ และใช้ชื่อตัวตนของ ชนุษย์ มาทำร้ายเธอ ถึงเธอจะเกลียดชนุษย์ แต่ก็ได้แค่เกลียดกับคนไม่มีตนตัว แต่สำหรับคุณ ไม่มีวันที่เขาจะจับได้ " "เพราะว่าคุณคือตัววงการทั้งหมด"

สิบสองพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ไม่เหมือนทุกๆครั้ง รู้สึกหนักแน่นแปลกๆ

ทั้งหมดที่เธอพูดมา เขาไม่เคยบอกอะไรให้เธอฟังเลย คือเธอไปสืบค้นเอามาเอง แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าประภาพถึงได้

ร้ายได้ขนาดนี้

ประภาพ ชนุษย์ เฟิร์น

เขาเอง คือคนเดียวกัน เขาได้แสดงมาทั้งสามตอนบาท ทุกตอนบาทก็ไม่เหมือนกันเลย ถ้าไม่ใช่ว่ารู้จักเขาจริงๆ เธอคงคิดว่าเขาโรคจิตเภท

ประภาพ หันหัวหนี พร้อมความชั่วร้าย สิบสอง เดาไม่ผิดแน่ๆ เขาน่าจะเป็นตัวบ่งการทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เขาถูกชยุตบ่งการจนหลงผิดจนไม่เป็นตัวเอง ถึงได้แสดงตอนบาททั้งสามนี้

เวลที่เริ่มการทำร้ายวรินทร สีหน้าเขาจะไม่เปลี่ยน แต่สุดท้ายใจเขานั้นแหละที่เจ็บเอง

ไม่ นี้ไม่ใช่การทำร้ายวรินทร แต่เขารักวรินทรเขาทำไมถึงจะไปทำร้ายเธอละ ?

ใบหน้าของเธอเริ่มแสดงออกมาถึงความตึงเครียด ก่อนที่จะเอามือทั้งสองข้างมาประกตอนี่หน้าของตัวเอง

คิดว่าทำไมใจเขาถึงได้ต่ำช้าแบบนี้

สิบสองไส่หน้าไปมา ถอนหายเบาๆ เธอกับประภาพรู้จักกันได้ไม่นานเหมือนกับวรินทร แต่เธอรู้สึกรู้จักเขาได้มากกว่า

ยิ่งเขาทำแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาเองแหละที่ไม่มีทางที่จะหนกลับได้แล้ว

-------------

คฤหาสน์

หลังจากที่ ทาวัตได้รับโทรศัพท์จากเลขาจัง และไดปิดเครื่องทันที ก่อนที่จะฝากงานที่บริษัทให้นรชัยกับธรรศ เป็นที่ดูแลแทน

เรื่องทั้งหมดเหมือนจะเรียบร้อย แต่จริงๆแล้วเหมือนกำลังมีพายุที่พัดเงียบๆอยู่กลางผิวน้ำทะเล

เรื่องที่วรินทรศูนย์เสียความทรงจำไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตมาก เพราะว่าน้อยคนที่รู้เรื่องนี้

เพื่อที่จะให้วรินทรความจำกลับคืนมาให้ไวที่สุด ไม่กี่วันคาร่าก็ได้มาหา แต่ก็ไม่เห็นผลอะไรเลย

ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไรกันแน่ วันนี้ ทาวัต กับ กวินไม่ได้อยู่คอนโด คาร่าก็ไม่ได้มาหาวรินทรที่คฤหาสน์

วรินทรโล่งออก ออกจากห้องนอน เดินไปที่โถงทางเดินแอบดูว่า สังเกตว่าไม่มีคนใช้อยู่ ตอนนี้ก็เข้าไปที่ห้องของกวินอย่างโล่งใจ

เธอเข้าห้องกวินได้ง่ายมาก ก็เพราะว่ามีแหวนลับ

วันก่อน วรินทรแอบได้ยินกวินกัตอนาวัตพูดคุยกัน ว่าเขาจะจะเอาแหวนลับไว้ที่ห้องนอนของเขา ถ้าเธอสามารถนำแหวนนี้ไปให้ ประภาพ ก็เหมือนเธอได้ชดใช้หนี้ที่ค้างไว้แล้ว

ห้องนอนกวินสะอาดเรียบร้อยมาก ทุกอย่างเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ วรินทรเดินไปที่โต๊ะหนังสือ เปิดลิ้นชักออกมาดู ค้นไปมา

กวินคงไม่ได้เอาของสำคัญไว้ที่ที่เห็นง่ายขนาดนี้หรอก วรินทรกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วเก็บของในลอ้นชักให้เหมือนเดิม

ก่อนที่จะหันไปทางห้องนอนของกวิน

ห้องของกวินเรียบร้อยมาก ลวดแต่เป็นฝีมือความทำความสะอาดของเขาอีก เขาไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องห้องเขา ของที่สำคัญสำหรับเขา เขาจะนำมาเก็บไว้ที่โต๊ะหนังสือกับคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น

วรินทร ยกมือขึ้นมาดูเวลานาฬิกาบนข้อมือ ใกล้ถึงเวลาที่เขานัดกับประภาพ ยังเหลืออีกแค่ 3 ชั่วโมงเอง

เธอต้องรีบเร่งเวลาหาของให้เจอ มีคำหนึ่งที่บอกว่าที่ๆอันตรายที่สุดก็คือที่ๆปลอดภัยที่สุด วรินทรเลยมองไปที่เตียงแล้วค้นดูหมอนบนเตียงดูก็ไม่เจอ

"อยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย" วรินทรเริ่มหมดความอดทน ในตอนนั้นเธอก็นั่งลงบนเตียง ในระหว่างที่สายตามองรอบไป4ทิศ และในตอนนั้นเอง สายตาเธอก็ไปหยุดที่ที่หนึ่ง เธอรีบลุกขึ้นแล้วรีบตรงไปที่โต๊ะหนังสือ แล้วยกเม้าสีขาวที่มันไม่มีสายไฟ กดๆไปที่เม้าส์ ก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ

เธอใช้แรงที่มี แกะเม้าส์ออก ทันใดนั่นก็มีแหวนเพรชสีดำ ที่เงาและสว่าง จากนั่นก็เก็บแหวนไว้ แล้วจัดโต๊ะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม ออกจากห้องนอนของกวิน