หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 400

ตอนที่ 400 พวกเขารวมหัวกันตั้งนานแล้ว

ด้านในกว้างมาก แต่เย็นนิดหน่อย โชคดีที่ก่อนหน้านี้ทาวัตให้เธอสวมเสื้อผ้าเยอะหน่อย เลยไม่ได้รู้สึกหนาวมาก ลมเย็นพัดหวิวๆทำให้ในใจวรินทรกลัว แต่กุมมือทาวัตอยู่ จึงรู้สึกสงบมั่นคงอย่างมาก

นี่เหมือนเป็นชั้นใต้ดิน มืดสลัว แห้งแล้ง เนื่องจากไม่ได้รับลมบ่อยๆ พอเข้ามาก็รู้สึกถึงอากาศร้อนไม่สบายตัวตีเข้าที่หน้า

วรินทรนำผ้าปิดปากมาด้วย กลิ่นบางๆของเปปเปอร์มินต์ทำให้อากาสร้อนไม่สบายตัวหายไปจนหมด เลยไม่รู้สึกไม่สบาย

เดินได้ประมาณห้านาที วรินทรรู้สึกว่ายิ่งเดินก็ยิ่งใกล้ถึงแล้ว ทาวัตจึงพาเธอลงลิฟต์

ลงลิฟต์ไป สองข้างทางมีห้องที่ล้อมไปด้วยกรงเหล็ก เดินไปกลางทาง สามารถเห็นของภายในห้องได้อย่างง่ายดาย

“เธอ......” วรินทรมองรอบๆ จากนั้นสายตาก็หยุดลงทันที ฝีเท้าอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปในห้องที่สองทางด้านซ้ายมือ ยืนอยู่หน้าราวลูกกรง

ด้านในมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ เธอผอมมาก ความผอมเหมือนขาดสารอาหาร เหมือนกับว่าทั้งร่างเหลือแต่กระดูก แขนอันไร้เรี่ยวแรงห้อยลงมาเหมือนกิ่งไม้แห้ง ผิวหนังห้อยเหี่ยวอ่อนแรง ผมดำบดบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง มองไม่ออกว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่เสื้อผ้าบนร่างกายเธอ ทำให้วรินทรรู้สึกคุ้นตา

วรินทรในฐานะที่เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่โดดเด่นคนหนึ่ง ความรู้สึกไวต่อเรื่องเสื้อผ้า ของพวกนี้ยิ่งจำได้ไม่มีวันลืม

แม้ว่าชุดนี้จะเปรอะเปื้อนไปหลายจุด แต่ก็ยังมองออกคร่าวๆ

“ธารี?” วรินทรอึ้งไปไม่กี่วิ จากนั้นก็ตะโกนออกมา

หญิงสาวที่ดูเซื่องซึมนอนอยู่ก็พลันขยับตัว ได้ยินเสียงของวรินทร ค่อยๆนั่งขึ้นมาจากพื้น จากนั้นก็พุ่งเข้ามาทางเธออย่างไม่ทันคาดคิด

ดวงตาวรินทรหดลง ยังไม่ทันมีสติทั้งร่างก็ถูกทาวัตกอดไว้ในอ้อมอก สายตาเธอสบกับสายตาน่ากลัวและเกลียดชังของผู้หญิงในราวลูกกรง ใจเต็นตุบๆ

ทาวัตขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจ เห็นสายตาเย็นชาของธารีที่เหมือนมีดคมๆ

ธารีเห็นสายตาทาวัต ร่างซูบผอมก็สั่นเทิ้ม จ้องเขม็งที่วรินทรอย่างแข็งกร้าว

“ฉันอยากออกไป ปล่อยฉันออกไป ฉันจะออกไปบอกพวกแก!” เสียงของธารีแหบห้าว เธอพุ่งมาที่ราวกรงเหล็กอย่างแรง ถ้าไม่มีสิ่งกีดขวางที่ราวกรงเหล็กชั้นหนึ่ง เกรงว่าเธอต้องเข้ามาจู่โจมวรินทรไปแล้ว

ท่าทางของเธอดูแล้วแปลกไป และคนคงไม่คิดว่าจะผอมจนเป็นแบบนี้

เดี๋ยวก่อนนะ......

สายตาวรินทรย้ายจากใบหน้าดุร้ายของเธอไปหยุดยังที่ขาสองข้างที่ควรจะเป็นอัมพาตขยับไม่ได้ “ขาของเธอไม่ได้......”

แต่ขาสองข้างของธารีเป็นอัมพาตสักนิดที่ไหนล่ะ และเมื่อกี้ตอนที่เธอพุ่งเข้ามานั่นทำได้อย่างรวดเร็ว ไม่เหมือนท่าทางของคนที่ขาเป็นอัมพาต

วรินทรพลันนึกถึงวันที่ไปหาธารี

ตอนเธอเข้าประตูไปเห็นขาเธอโค้งอยู่ใต้ผ้าห่ม แม้ว่าจะเพียงไม่กี่วินาที วรินทรนึกว่าตัวเองมองผิด ใครจะรู้ว่า......

“เธอไม่ได้เป็นอัมพาต หลอกลวงทั้งเพ” สายตาทาวัตเย็นชา อธิบายอย่างเรียบๆ

“เหอะๆ ละครหลอกตาหรอ ทาวัต ถึงจะหลอกลวงแต่ฉันเคยช่วยคุณไว้ครั้งหนึ่งนะ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!” ธารีทนไม่ไหวอีกแล้ว เขย่ากรงแรงสุดขีด แต่นอกจากทำให้เกิดเสียงแสบแก้วหูแล้ว ลูกกรงก็ไม่ขยับ