หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 401

ตอนที่401มีลับลมคมใน

"แล้วนี่ใครกันอีกล่ะเนี่ย？"วรินทรกลืนน้ำลายเอื๊อกรีบจับแขนทาวัตเอาไว้เเน่น

ทาวัตเดินไปตรงกำแพงที่อยู่ข้างๆกันก่อนจะกดลงไปบนผนังสีเหลี่ยมนั้นจากนั้นห้องที่อยู่ตรงหน้าก็สว่างขึ้นมาในทันทีคนที่อยู่ภายในห้องนั้นดูท่าแล้วจะหลบหนีไปไหนไม่ได้อีกต่อไป

ข้างในนั้นคือชยุตนั่นเองเขาปลอดภัยดีและไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรทว่าสีหน้าเขาช่างดูย่ำแย่เเละอ่อนล้าเอามากๆทาวัตไม่ได้ทำอะไรเขาเเต่เขาได้เตรียม"รางวัล"ชิ้นใหญ่เอาไว้ให้กับชยุตแล้ว

"จริงด้วยทาวัตเเล้วณัฐพิชากับวาดฝันล่ะ？คราวนี้ไม่เห็นสองคนนั้นจะโผล่มาเลยชักรู้สึกทะเเม่งๆละ"วรินทรทำปากจู๋กระซิบถามเขาเบาๆ

โดยเฉพาะวาดฝันถ้าไม่ใช่เพราะเธอได้เห็นชยุตอีกครั้งเเล้วล่ะก็วรินทรก็คงจะลืมเธอไปแล้วแน่ๆ

หลังจากคราวนั้นเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหนเกรงว่าชยุตเองก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำไม่งั้นคงไม่ถามหาเธอหลังจากเตชินิหายไปหรอก

"หลังจากอำนาจในบริษัทเอซิกิของณัฐพิชาค่อยๆเสื่อมลงๆเธอได้ยักยอกเอาเงินทุนหมุนเวียนของบริษัทเอซิกิหนีไปด้วยจนวันนี้ยังหาตัวเธอไม่เจอส่วนวาดฝันเองก็เหมือนกัน"ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบไม่มีความคิดเห็นใดๆต่อผลงานชิ้นเอกของตัวเองเลยแม้เเต่น้อยยิ่งไปกว่านั้นเขากลับรู้สึกว่าเเค่นี้มันยังน้อยไปซะด้วยซ้ำ

คนของบ้านพูลสวัสดิ์เล่นมาทำร้ายวรินทรแบบนี้จะให้เขาปล่อยไปเฉยๆได้ยังไง

วรินทรทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมาเบาๆในใจรู้สึกเหมือนยกหินอันหนักอึ้งออกจากอกถ้าแม่ได้มาเห็นจะต้องมีความสุขมากแน่ๆที่ในที่สุดคนที่มันคิดร้ายกับลูกกำลังจะได้รับโทษอย่างสาสมแล้ว

มิหนำซ้ำยังบ้านแตกสาแหรกขาดเกรงว่านี่แหละคือผลตอบแทนที่ชยุตจะได้รับ

เหมือนกับว่าชยุตจะได้ยินเสียงเข้าเมื่อเขาลืมตาขึ้นเเละได้เห็นวรินทรเขาก็รู้สึกตื่นเต้นลุกลนขึ้นมาทันทีก่อนจะวิ่งจากมุมห้องนั้นเข้ามาพวกเธอด้วยสายตาวิงวอน"วรินทรลูกสาวที่รักของฉันลูกมาช่วยพ่อออกจากที่นี่ใช่มั๊ย？"

นี่ฝันกลางวันรึไง？

วรินทรขมวดคิ้วเล็กน้อยพ่ออย่างงั้นเหรอคำนี้ที่หลุดออกมาจากปากของชยุตมันช่างแสลงหูสิ้นดี"ใครลูกสาวคุณ？ชยุตฝันกลางวันอยู่รึไง？"

"ฉันเลี้ยงดูเธอมา18ปีถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอเเต่เธอจะเรียกฉันว่าพ่อไม่ได้เลยรึไงกัน？"น้ำเสียงของชยุตเต็มไปด้วยความหนักแน่นเเละมีเหตุมีผล

หึหึวรินทรรู้สึกขบขันขึ้นมาทันทีริมฝีปากเรียวบางอมชมพูของเธอแสยะยิ้มเย้ยเยาะออกมาเบาๆมองไปที่ชยุตด้วยสายตาเย็นชา"นี่คุณอยากให้ฉันเรียกคุณว่าพ่องั้นเหรอ？"

ยังไม่ทันรอให้ชยุตได้อ้าปากพูดอะไรวรินทรรีบพูดต่อไปอีก"เมื่อตอนที่ฉันเข้าใจมาตลอดว่าคุณคือพ่อของฉันในตอนนั้นตั้งเเต่ที่ฉันยังเป็นเด็กฉันแทบไม่เคยได้เห็นหน้าคุณเลยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันเป็นไข้ขึ้นสูงแม่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยโทรหาคุณเเต่คุณกลับบอกเธอว่าให้ฉันดื่มน้ำให้มากๆเดี๋ยวก็หายเเล้วเเค่นั้น"

"ขนาดไข้ขึ้นสูงตั้ง39องศาแค่เธอดื่มน้ำเยอะๆเธอก็หายได้ทำไมถึงได้เก่งแบบนี้นะ？"

สีหน้าของชยุตดูตะลึงงันไปในทันทีวรินทรพูดไม่ผิดสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอดก็เเค่แหวนลับเท่านั้น

เหมือนหนามทิ่มแทงหัวใจของทาวัตเขาจับมือน้อยๆของเธอมองดูใบหน้าของเธอจากด้านข้างที่ดูนิ่งสงบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

จริงๆแล้วทุกครั้งที่เขามองจากบ้านธัมรุจินันท์เเละได้เห็นภาพของวรินทรนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่เเล้วมันทำให้ทาวัตไม่รู้สึกจิตใจหดหู่อะไรเลยมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ