หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 411

ตอนที่ 411 พวกเราแต่งงานกันไหม?

“จริงหรอ?” วรินทรไม่ถามรายละเอียดสิ่งนี้อีก แต่ถามเธอใหม่ “เธอกับพี่ชายฉันเป็นยังไงกันบ้าง?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เสียงของทวิติยาฟังแล้วดูมีความกังวล นึกถึงใบหน้าเย็นชาของฐานทัต เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ

ต่อหน้าวรินทรเขาจะยิ้มอบอุ่นเสมอ ทำไมถึงทำท่าเย็นชากับเธอ?

ไม่ได้ๆ วรินทรเป็นน้องสาวเขา เธอจะถึงขั้นอิจฉาน้องสาวเขาได้อย่างไร?

สะบัดศีรษะ สะบัดความคิดที่เป็นไปไม่ได้ออกจากหัวไป ใบหน้าลำบากใจของทวิติยาสุดท้ายก็คลายลงนิดหน่อย

“เสียงเธอดูเหมือนจะมีเรื่องกังวลนะ” วรินทรฟังจากน้ำเสียงเธอก็ฟังออกว่าความคืบหน้าไม่ค่อยดี น่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่ทำตราอาร์มหาย

แต่ว่า วรินทรคิดว่าเธอควรจะช่วยเธอสักหน่อย

“ฉันคิดว่าพี่ชายต้องชอบเธอ สู้ๆ” ก่อนที่ทวิติยาจะไปส่งเธอ วรินทรเอาของที่อยู่ในกระเป๋าถือในมือเธอ แล้วยื่นให้ทวิติยา

ตราอาร์มอันเก่าแก่น่าเคารพวางอยู่บนฝ่ามือ ทวิติยารู้สึกตื่นเต้นเหมือนได้เจอสมบัติที่ทำหายไป “นี่มัน......ไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดี”

ทวิติยาพูดพลางกอดวรินทรเบาๆ

วรินทรยิ้ม ถูกคนข้างๆจับมือ

“ให้ฉันทายว่าเธอคือใคร” วรินทรไม่ได้ตอบว่าคนนี้คือใคร แต่ก็ทายด้วยความรู้สึก จากนั้นเธอก็เผยยิ้มออกมา พูดอย่างมั่นใจ “แกคือคาร่า”

คาร่าตกใจ แล้วพูดว่า “นี่แกรู้ได้ไง?”

“ฉันรู้จักแกมาตั้งนาน แค่แกฉันยังทายไม่ออก จะเป็นไปได้หรอ?” วรินทรโอดครวญหนึ่งทีด้วยท่าทางที่ค่อนข้างภูมิใจในตัวเอง

คาร่ากรอกตาใส่เธอหนึ่งที ถึงวรินทรจะไม่เห็น เธอก็ยังออกแรงกรอกตาใส่วรินทรที่ทั้งร่างสวมกระโปรงสีขาว สายตาจ้องด้วยความประหลาดใจ

“กระโปรงตัวนี้......คุ้นจัง” เหมือนเธอเคยเห็นกระโปรงตัวนี้ที่ไหนมาก่อน

“แกก็รู้สึกคุ้นหรอ? ฉันบอกได้ไหมว่าฉันก็คุ้นเหมือนกัน? แต่ได้ยินทีนาร์บอกว่าเพิ่งส่งมาจากต่างประเทศเมื่อคืน ไม่เคยเห็นมาก่อนสิถึงจะถูก” วรินทรได้ยินคาร่าบอกว่าคุ้นตา ก็ยิ่งรู้สึกแปลกทันที

แต่ก็อธิบายไม่ได้

“คาร่า แกเห็นฉันทรมาณมาตั้งนาน ลำบากขนาดนี้ แกควรจะบอกฉันว่าสรุปแล้วจะพาฉันไปไหนปะ?” วรินทรคว่ำปากเล็กด้วยท่าทางดูน่าสงสาร

คาร่าเกิดความใจอ่อนนิดหน่อย

แต่ว่า เธอบอกไม่ได้น่ะสิ!

“คืองี้นะ......อย่าถามเลย เพื่อนรัก แกคิดถูกแล้วที่ตามฉันมา” คาร่าตัดสินใจดื้อดึง ไม่ยอมเปิดปากในที่สุดวรินทรก็พลันพอใจ สามารถทำให้คนปากมากอย่างคาร่าเก็บความลับได้ มันคืออะไรกันแน่?

ไม่ใช่กำลังเล่นนกอินทรีจับลูกไก่หรอกนะ?

ตอนที่คาร่าจับมือถือยื่นให้อีกคน วรินทรรู้สึกว่านี่ไม่เหมือนมือของเด็กผู้หญิง มีความกว้างและใหญ่ บริเวณนิ้วโป้งมีความด้านหนา เป็นมือของผู้ชาย

วรินทรสงบนิ่งพักหนึ่ง สูดหายใจได้กลิ่นดอกไม้บนอากาศก็แยกออก “พี่ชาย มาแล้วสินะ”

นี่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เดินมาตลอดทาง แถมยังเป็นพี่ชายเธอ

“วรินทร วันนี้แกสวยมาก” ฐานทัตชมเธอ มองน้องสาวตนที่วางท่างดงามราวกับดอกไม้บานสวยงามระยิบระยับ ในใจปรากฏความอิ่มอกอิ่มใจ และมีความรู้สึกเสียดาย

“ขอบคุณค่ะพี่” วรินทรเงยหน้ายิ้มแลบลิ้น ควงแขนฐานทัตแล้วเดินไปข้างหน้า

เธอมีลางสังหรณ์ ด้านหน้าต้องเหมือนแบบที่ทีนาร์พูดแน่ๆ เป็นสถานที่ที่สวยที่สุดในโลก

ตอนนี้เป็นเวลาช่วงบ่าย แสงแดดเจิดจ้า วรินทรรู้สึกแสบตาเล็กน้อย จากนั้นก็เห็นภาพตรงหน้าชัดๆ

พรมแดงยาว ดอกไม้ที่มากมายจนมองไม่หมด ยังมีญาติสนิทมิตรสหายมากมายที่นับไม่ถ้วนสองข้างทาง สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความยินดี

ในใจวรินทรสั่นไหว จมูกแสบร้อน พูดอะไรไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

คนรอบข้างส่งเสียงโห่ร้องทีละคน นอกจากนี้ก็ยังผิวปากใส่วรินทรแซวงานแต่งงานของเธอ

ทาวัตมองคนพวกนั้นอย่างดุดัน ทำให้พวกเขาเงียบปากลง

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” วรินทรกระตุกมุมปาก รู้สึกงงๆกับภาพตรงหน้า มึนหัว แต่พอเห็นกระโปรงบนร่างตัวเอง ก็พลันช็อคขึ้นมา

กระโปรงตัวนี้บนร่างเธอเป็นตัวเดียวกับที่เธอเคยใส่ แต่เมื่อครู่หลังจากถูกทาวัตจัดการกับมัน กระโปรงจากที่เคยรัดรูปก็กลายเป็นกว้างขึ้น และก่อนหน้านี้กระโปรงจริงๆแล้วจะสามารถหมุนกลับได้ หลังจากหมุนมาข้างเอวเกินจำเป็น เลยกลายเป็นเหมือนดอกไม้สีแดงสดหนึ่งช่อ

นี่มันชุดแต่งงานชัดๆ!

แถมชุดแต่งงานชุดนี้ยังเป็นชุดแต่งงานในฝันที่ครั้งหนึ่งเธอเคยออกแบบแล้วได้รางวัลที่หนึ่ง

ตอนนั้นเธอยังบอกกับทาวัตว่า ชุดแต่งงานชุดนี้ใช้วิธีเบี่ยงเบนความสนใจที่ดีที่สุด มีชั้นหนึ่งปิดอีกชั้นหนึ่ง ด้านนอกสุดสามารถเป็นของตกแต่ง ด้านในถึงเป็นวัสดุหลัก

ตอนนั้นเธอภูมิใจเป็นพิเศษ และพูดกับชายหนุ่มอย่างเด็ดเดี่ยวว่า นี่เป็นชุดแต่งงานที่ถ้าทำออกมาแล้ว ต้องสวยที่สุดอย่างแน่นอน!

จริงด้วย สวยมากจริงๆ

เธอสวมแล้วรู้สึกว่าตนเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด

“ทายสิ” ทาวัตยังไม่ได้ตอบเธอ ดวงตาดำสนิทคู่นั้นแฝงไปด้วยรอยยิ้ม อ่อนโยนจนประทับใจ

“พวกเรา......แต่งงานกันไหม?” วรินทรขบริมฝีปาก ถามเขาด้วยความเขินอายและคาดหวัง