หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 นี่เป็นการขอแต่งงานหรอ?

ทาวัตผงกศีรษะโดยไม่ปริปากพูด โน้มตัวไปจูบริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เห็นใบหน้าแดงก่ำที่งดงามและละเอียดอ่อนของวรินทร ยิ้มมุมปากอย่างลึกซึ้ง

“ฉัน......ฉันบอกตอนไหนว่าจะแต่งงานกับคุณ?” เสียงโห่แซวของคนด้านหลังทำให้เธอหน้าแดง ยื่นมือไปตีหน้าอกเขาพลางทำเสียงอู้อี้

ถามจริง? เธอในฐานะเจ้าสาวเพิ่งรู้ว่าตัวเองจะต้องแต่งงานในวันสุดท้าย!

“คุณคิดพิจารณาดีๆนะ ว่าเคยพูดจริงๆไหม?” เสียงทาวัตมีเสน่ห์น่าหลงใหล ทำให้เธออดจะครุ่นคิดไม่ได้

“ไม่เคย......นะ!” วรินทรเพิ่งจะปฏิเสธไป แต่ในหัวนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเป็นฉากๆ ทำให้ถอนหายใจออกไปหนึ่งเฮือก

เธอนึกออกแล้ว!

ครั้งที่แล้ว!

แต่นั่นเรียกว่าเป็นการขอแต่งงานหรอ? คุณเคยเห็นว่าใครเคยถามอย่างพิถีพิถันอย่าง ‘คุณยินดีที่จะแต่งงานกับผมไหม’ ไหม?

“แหวนก็ไม่มี ดอกไม้ก็ไม่มี คุกเข่าขอก็ไม่มี ฉันถามคุณหน่อย คุณใช้อะไรขอฉันแต่งงาน?” วรินทรเชิดหน้ามองทาวัตราวกับเป็นเจ้าหญิงผู้สูงส่ง

แบบนี้เหมือนฝังหลุมให้เธอ ถ้าเธอไม่คิดบัญชีเขาเขาจะละอายใจได้อย่างไร?

ใครจะรู้ว่าทาวัตยิ้มอย่างมีเลศนัย จูงมือเธอเดินไปข้างหน้า

วรินทรถึงพบว่าที่นี่คือคฤหาสน์ของบ้านธัมรุจินันท์ แต่เพียงตกแต่งไม่เหมือนแต่ก่อน เธอมองไม่ออกไปสักพัก

วรินทรเดินไปข้างหน้าด้วยสงสัยเต็มเปี่ยม ตอนที่เห็นรูปภาพฟิล์มที่ฉายอยู่สองข้างทางก็อึ้งไปเลย

นั่นเป็นรูปภาพเธอตอนเด็กๆ น่าจะตอนใกล้หนึ่งเดือนเต็ม ยิ่งเดินไปก็ยิ่งเห็นภาพเธอตอนหนึ่งขวบ สองขวบ สามขวบ......

รูปภาพทุกรูปล้วนชัดเจนมาก ราวกับฉายภาพวรินทรตอนเด็กอีกครั้ง

วรินทรอดไม่ได้ที่จะปิดปากตนเองมองภาพตรงหน้าเหล่านี้ นัยน์ตาเบิกกว้างสุดขีด ถ้าไม่ใช่ทาวัตจูงเธอมา ไม่รู้ว่าเธอจะเดินไปไหนแล้ว

“พวกนี้เป็นรูปภาพตอนคุณเด็กๆ ตั้งแต่หนึ่งเดือนจนถึงตอนนี้ ทุกรูปผมเลือกมาอย่างพิถีพิถัน ชอบไหมครับ?” ทาวัตยิ้มมุมปากชัดเจน มองวรินทรอย่างรอคอยคาดหวัง

นี่เป็นรูปภาพที่ไปหามาไม่ได้ง่ายๆจากบ้านพูลสวัสดิ์กับโรงเรียนที่วรินทรเคยเรียน ทุกรูปภาพได้มาอย่างยากลำบาก

เพียงเพื่อคิดงานแต่งที่แปลกใหม่แก่เธอ

“ชอบค่ะ ฉันชอบมาก! คุณไปหามาได้ไง?” วรินทรมองรูปภาพพวกนี้ นัยน์ตามีน้ำตาใส กอดเขาอย่างอดไม่ได้แล้วประทับจูบกลีบปากเขาเบาๆหนึ่งที

รูปภาพตอนเธอเด็กๆเยอะมาก มันถูกเก็บไว้ในกล่องใต้เตียงในห้องเธอที่บ้านพูลสวัสดิ์ แต่รูปใบนี้ ไม่เพียงแต่มีเธอ แต่มีคุณแม่เธอด้วย ถึงแม้จะเป็นภาพด้านหลังหรือด้านข้าง ไม่ให้คนรู้ว่าเธอคือใคร

แต่ความประทับใจเธอเพิ่งมีคือหลังจากเธอขึ้นมัธยมปลายถึงจะมีรูปถ่ายคู่กับทาวัต

ด้านบน ตั้งแต่เธออายุสองขวบถึงตอนหลังจากนั้น ในภาพของเธอ แม้ว่าจะมีร่างทาวัตอยู่ข้างๆ

องศารูปภาพพวกนี้เหมือนว่าเขาถ่ายเอง ภาพมีความสุนทรียภาพและอบอุ่น สิ่งที่ทำให้วรินทรชอบมากที่สุดก็คือรูปใบหนึ่งตอนที่เขาน่าจะเกือบๆสิบขวบ นั่งที่สนามหญ้าบ้านธัมรุจินันท์ถือการ์ตูนเล่มหนึ่ง เธอที่อายุสี่ห้าขวบกำลังกลิ้งไปมาอยู่ข้างๆเขา เสื้อเชิ้ตขาวบริสุทธิ์ของเขายังมีรอยมือเปื้อนอยู่

“ตราบใดที่ตั้งใจ ยังไงก็หาเจออยู่แล้ว” ทาวัตโทนเสียงนิ่งเรียบ แม้ว่ารูปภาพพวกนี้ทำให้เขาหามานานแสนนาน บางรูปกว่าจะได้มาจากมือคนอื่นก็ต้องเสียเงิน แต่เพียงทำให้เธอมีรอยยิ้มบนหน้า อย่างอื่นจะไปคิดอะไรอีก?

วรินทรกับทาวัตไม่ได้เดินไปข้างหน้า หน้าจอสองข้างทางก็ยังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ วรินทรอดไม่ได้ที่จะมองอย่างหลงใหล