หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 413

ตอนที่ 413 พาหนีไม่ได้หรอ?

แต่ต้องบอกเลยว่า ไม่ว่าจะเป็นชุดแต่งงาน แหวน หรือว่ารูปภาพฟิล์มที่เพิ่งฉายเมื่อครู่ ล้วนแล้วทำให้วรินทรเกิดความรู้สึกเหมือนฝันเกินจริง

กวินยื่นมือไปหาพวกเขา มือเล็กหยิบดอกไม้สดในตะกร้าดอกไม้มาหนึ่งกำ แล้วก็โยนออกไป หยิบมาหนึ่งกำแล้วก็ทิ้งลงไป

ผู้คนสองข้างทางล้วนมองคู่บ่าวสาวอย่างรอคอยและอวยพร ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

พวกนี้คือทาวัตใช้ให้ทีนาร์ไปกวนเวลาของวรินทรแล้วตนก็จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เมื่อคำนึงถึงการตั้งท้องของวรินทร ไม่เหมาะที่จะจัดหนักมากไป ห้ามสิ้นเปลือง เชิญแต่ญาติสนิทมิตรสหายและหุ้นส่วนคนสำคัญทางธุรกิจมาเป็นพยานถึงความสุขและความหวานแหววนี้

วรินทรและทาวัตยืนต่อหน้าบาทหลวง ศีรษะพุ่งขึ้นท้องฟ้า ปลายเท้าสู่พื้นหญ้า สองคนราวกับกิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันอย่างยิ่ง

ขณะที่บาทหลวงอ่านคำปฏิญาณออกมา วรินทรพลันรู้สึกตาพร่า อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อน เดินทางมาจนถึงตอนนี้ ถอนหายใจออกมาเบาๆจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างห้ามไม่ได้ มีทั้งความสุขและความอาลัย

ตอนที่เธอออกจากประเทศC เธอให้คำมั่นสัญญากับตนเอง หลังจากนี้จะไม่กลับมาเด็ดขาด ถึงกลับมาก็จะไม่สนใจเขาอีกอย่างเด็ดขาด

นึกถึงตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น เคยรู้สึกเจ็บปวด ยากลำบาก อาจจะเพราะว่าอยู่ต่างแดนไม่มีเพื่อนพี่น้องและรู้สึกสิ้นหวัง วรินทรในตอนนั้นก็ไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นเจ้าสาวทาวัตได้

แต่ต่อจากนั้น ถึงแม้เธอไม่พูด แต่ก็รอคอยมาตลอด ผู้หญิงคนไหนไม่รอคอยการแต่งงานที่แสนโรแมนติกบ้างล่ะ?

ตอนที่เธอค่อยๆไม่คาดหวังอะไร วันนี้ราวกลับว่าเป็นรุ่งอรุณที่จุดไฟความหวังของเธอให้กลับมาอีกครั้ง

ต้องบอกเลยว่า การกระทำของทาวัตนั้นรวดเร็วและสงบเยือกเย็นมาก เขาไปเริ่มเตรียมการตั้งแต่ตอนไหนกัน?

บาทหลวงอ่านคำปฏิญาณจบ วรินทรก็เพิ่งมีสติกลับมา จากนั้นน้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลก็ตอบกลับอย่างสบายๆ “ฉันยอมรับค่ะ”

บาทหลวงอ่านคำปฏิญาณต่อ ทาวัตกุมมือเล็กของวรินทรไว้ข้างกายแน่น บางรูปก็สไลด์ไปต่อหน้าต่อตา

เขาปรารถนาผู้หญิงคนนี้มายี่สิบกว่าปี วันนี้ในที่สุดก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตเขา

ทาวัตสามารถพูดได้ว่าเขาเห็นวรินทรเติบโต จากเด็กหญิงที่น้ำมูกไหลย้อยสกปรกกลายมาเป็นหญิงสาวที่สวยสง่างาม และกลายมาเป็นภรรยาของเขา

เขาคิดว่าเรื่องที่โชคดีที่สุดในบั้นปลายชีวิต ไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้เจอวรินทร การได้รักวรินทร แต่งงานกับวรินทร ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

เขาเริ่มเตรียมการอย่างพิถีพิถันประมาณเดือนกว่า เขาจึงค่อยๆพาให้วรินทรมาประสบด้วยตัวเอง

“ผมยอมรับครับ” เสียงบาทหลวงพูดจบ ทาวัตก็ตอบกลับเสียงดังชัดเจน ใบหน้าหล่อสวมรอยยิ้มร้ายกาจสุดขีด ดูแพรวพราวราวกับดอกไม้บาน

จากนั้นบาทหลวงก็ประกาศให้ทั้งสองแลกแหวนกัน

คาร่าและตวัสต่างยืนด้านหลังของวรินทรและทาวัต ถือกล่องแหวนบนมือรอพวกเขาแลกแหวนกัน

ทาวัตหยิบแหวนขึ้นมา ยื่นมือไปทางวรินทร วรินทรก็วางมือลงบนฝ่ามือเขาให้เขาสวมแหวนวงนั้นบนนิ้วนางข้างซ้ายเธอ

วรินทรหยิบแหวนออกจากกล่อง นำแหวนสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของทาวัต

แหวนสองวง ล้วนเหมาะสมกันพอดิบพอดี เข้ากันอย่างสมบูรณ์แบบ

“จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!” ด้านล่างเริ่มส่งเสียงโห่แซว เห็นคู่บ่าวสาวนี้แล้วก็รู้สึกยินดีอย่างใจจริง

กวินท้ายที่สุดก็ได้เห็นคุณพ่อจูบคุณแม่อย่างจริงใจที่บ้านสุขกาลแล้ว ไม่ต้องบอกว่ามีความสุขแค่ไหน ดวงตากลมโตเบิกกว้างตาไม่กะพริบ

“เฮ้ กวิน ไม่อนุญาตให้เด็กมองภาพแบบนี้นะ” คาร่ากังวลว่ากวินจะถูกชักจูงไปในทางที่ผิด ก็รีบปิดตาของกวินไว้

“......” ทันใดนั้นกวินก็มีคำว่าเหยดแหม่กรีดร้องในใจ

เขาจะดูจูจุ๊บ! ดูจูจุ๊บ!