หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 ทำไมเมียแกไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ

คาร่ามุมปากกระตุก หันศีรษะไปทางธรรศ ครั้งนี้ไม่ได้จ้องอย่างดุดันแล้ว แต่เต็มไปด้วยความไม่แยแสและเหยียดหยาม ราวกับจะพูดว่า “แกมันถ้ำมองจริงๆ!”

“ฉัน......” ธรรศผู้ไม่ได้รับความเป็นธรรม ถึงว่าว่าเขาจะหมายความอย่างนั้นจริงๆ จะไปแอบดูจริงๆ แต่เขาไม่ได้มีงานอดิเรกบ้าๆแบบถ้ำมองนะ!

“นี่กวิน วันหลังอย่าไปเข้าใกล้ตาลุงประหลาดๆนี้อีกรู้ไหม? คนพวกนี้ตรงนี้ไม่ปกติ!” คาร่าชี้ไปที่บริเวณสมอง แนะนำกวิน

“ครับน้าคาร่า กวินรู้แล้วครับ” กวินรีบพยักหน้า

“ตวัส ทำไมเมียแกไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลย?” ธรรศไม่มีแรงจะพงกศีรษะ รู้สึกตัวเองถูกคาร่าว่าจนสิ้นความน่าเชื่อถือไปหมดแล้ว

“สนุกเธอล่ะ” ตวัสตอบอยู่สามพยางค์อย่างเคย ธรรศโกรธจนอยู่ไม่ได้ ไปดีกว่า

กวินกับคาร่าแปะมือกัน บ่งบอกถึงความชนะ

“น้าคาร่าครับ กวินมีธุระ ไปก่อนนะครับ” กวินจุ๊บๆที่แก้มคาร่าอย่างอ่อนโยน แล้วเดินจากไป

“บ๊ายบาย~” คาร่าโบกมือให้เขา รู้สึกว่ายิ่งมองยิ่งชอบเจ้าซาลาเปานี้

ตวัสโอบเธอจากทางด้านหลัง ใบหน้าด้านข้างถูแก้มเธอเบาๆ เอ่ยเสียงแผ่ว “เมื่อกี้คุณพูดว่าเกมอะไรนะ ผมสงสัยจัง......”

แก้มคาร่าแดงขึ้นมาในพริบตา นึกถึงคำพูดที่โกหกกวินเมื่อครู่ ก็รู้สึกอายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “คือฉัน นั่นเป็นแผนชั่วคราวน่ะ บอกกวินตรงๆไม่ได้ปะ? ”

ถ้าเธอบอกความหมายกวินไป เกรงว่าวันต่อมาวรินทรจะถือมีดมาไล่แทงเธอ ถึงตอนนี้เธอจะมีเจ้าซาลาเปาอยู่ในท้องหนึ่งก้อน แต่ผู้หญิงน่ะ ดูถูกไม่ได้เด็ดขาด

“อาหะ” ตวัสฮึมฮัม งับใบหูเธอเบาๆอย่างรักใคร่ ทำให้ทั้งร่างเธอสั่นเทิ้ม “คุณว่า พวกเราจะมีเด็กน่ารักๆอย่างกวินตอนไหนดีครับ?”

น่ารักๆอย่างกวิน ลูกของพวกเขา?

คาร่าก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย ไหนหญิงเหล็กที่เพิ่งปฏิบัติต่อธรรศอย่างหยาบคายเมื่อครู่นี้? มีแต่หญิงสาวท่าทางอ่อนหวาน

ตวัสเอื้อมมือไปบริเวณท้องคาร่า ลูบคลำเป็นวงกลมเบาๆด้านบน “ไม่แน่นะ อาจจะมีแล้วก็ได้?”

คาร่าอายมาก “คุณพูดว่ามีมันก็จะมีหรอ? ไม่มีหรอก?”

“ทำไมล่ะครับ?” ตวัสหรี่ตา มองเธออย่างมีภัย

“ร่างกายเป็นของฉัน ฉันจะไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีหรอ? แล้วก็ คลอดลูกน่ะเจ็บปวดมาก......” ประโยคสุดท้ายของคาร่าเบาบางคล้ายกระซิบออกมา

เธอเคยถามวรินทรว่าตอนคลอดกวินรู้สึกอย่างไรบ้าง ได้ฟังการบรรยายของวรินทรเธอก็รู้สึกเจ็บปวดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการได้ลองประสบเอง

ตวัสหัวเราะเบาๆ “ยัยทึ่ม”

สายตายังคงติดหนึบอยู่ที่บริเวณท้องคาร่า ลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก ไม่แน่ว่าในนี้อาจจะมีแล้วก็ได้?

……

ทาวัตประคองวรินทรขึ้นมาชั้นสาม เขาเริ่มตกแต่งห้องหอของพวกเขาใหม่

วรินทรเห็นว่าไม่ได้ไปชั้นสอง แต่เป็นชั้นสาม ก็ถามเขาด้วยความสงสัย “ไปไหนเนี่ย?”

“ห้องหอใหม่” ทาวัตยิ้มเรียบๆตอบเธอ เดินไปข้างหน้าด้วยฝีเท้ามั่นคง

ห้องข้างๆห้องหอพวกเขาก็คือห้องของกวิน แต่วันนี้วันแต่งงานของพวกเขา เพื่อไม่ให้กวินมารบกวน ทาวัตจึงยังไม่ได้บอกเขา

เพื่อวันนี้ ทาวัตใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก แม้ลูกชายตัวเองก็นับว่าต้องกันออก

ถ้าให้กวินรู้ จะต้องทำหน้าเง้าหน้างอ พ่นเสียงเสียใจ? เมื่อครู่เขายังช่วยกันพวกคนที่จะมาปลุกปั่นห้องหอ!

ได้ยินทาวัตพูดแบบนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เชื่อเขาสุดหัวใจ คล้องแขนที่คอเขาเดินไปอย่างช้าๆ

ด้านนอกมีเก้าอี้ชิงช้าดอกหวายหนึ่งตัว สวยมาก แล้วก็ตอนแรกอยู่ที่บ้านพูลสวัสดิ์ คุณแม่เธอออกแบบเอง เป็นของขวัญสุดพิเศษของเธอ!

ตั้งแต่เล็ก เธอก็ชอบมาหมกตัวอยู่กับคุณแม่ที่เก้าอี้ชิงช้าดอกหวาย เธอชอบหัวเราะและเล่นซนไปเรื่อย คุณแม่ก็หัวเราะอย่างอบอุ่น

นั่นเป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดของเธอ!

วรินทรดมดอกไม้สดแสนสวยด้านบน รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา

ทาวัตหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ใช้นิ้วบีบบริเวาณปลายจมูกเธอเบาๆ “ยัยทึ่ม ผมทำของพวกนี้ขึ้นมา ไม่ใช่ให้คุณมาเสียใจนะ”

วรินทรสูดจมูก จากนั้นก็โผเข้าซุกในอ้อมกอดทาวัต สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ดมกลิ่นกายอ่อนๆบนร่างเขา รู้สึกปลอดภัย “ทาวัต ขอบคุณนะคะ”

“ความสัมพันธ์ของพวกเรา ยังต้องขอบคุณอีกหรอ?” ทาวัตประคองมือเธอขึ้นมาจุมพิตเบาๆ เสียงดูน่าหลงใหลและรักใคร่ ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย

“แต่ว่า......ฉันไม่ได้เตรียมอะไรให้คุณเลยอ่ะ” ปากเล็กของวรินทรบ่นพึมพำ เธอถึงขั้นไม่รู้ว่าวันนี้มีงานแต่งงาน!

โอ้พระเจ้า มีเจ้าสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบเธอไหมเนี่ย?

คิดไปก็ยื่นมือไปทุบเบาๆที่อกเขาอย่างเศร้าสร้อย

“คุณได้เตรียมของขวัญที่ดีที่สุดให้ผมแล้ว” ทาวัตจับมือเล็กของเธอที่ไม่อยู่นิ่ง มุมปากกระตุกเล็กน้อย พ่นลมหายใจข้างๆใบหูเธอ ทำให้เธอสั่นเทิ้มเล็กน้อย

“อะ อะไร?” วรินทรตัวอ่อนพิงที่หน้าอกเขา ท้องวูบวาบ จูบเบาๆของเขาทำให้หายใจหอบ

เธอปิ๊งขึ้นมา วันนี้เลยวันอันตรายแล้ว?

เหอะ ชายคนนนี้ขี้โกงจริงๆ!

“คุณยังไงล่ะ” เสียงทาวัตแหบต่ำ ทนไม่ได้อย่างชัดเจน