หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 อยู่ด้วยกันตลอดไป

เขาโน้มตัวลงไปอุ้มวรินทรขึ้นมา ก้าวยาวๆเข้าห้องไป

ตอนที่วรินทรมีปฏิกิริยาตอบกลับ ร่างก็ถูกวางลงบนเตียงนุ่ม

เธอหน้าแดงก่ำ ในใจเห่อร้อน สัมผัสสายตาที่ร้อนแรงของชายหนุ่ม รีบเอามือปิดหน้าตัวเอง

อายจนขีดสุด

“ฉัน ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ คุณ......”

“อาบด้วยกัน?” ทาวัตเลิกคิ้ว แนบเธอไว้กับร่างตัวเอง สองมือประคองข้างแก้มเธอ แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้

ไม่รรอให้วรินทรเปิดปาก เขาก็แนบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากเธออย่างไม่อ้อมค้อม ไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ

“อื้อ......” วรินทรถูกเขาจูบโดยไม่มีการเตือน คำเดียวก็พูดไม่ออก ได้แต่ทนการโจมตีที่รุนแรงของเขา

มือใหญ่ของเขาร้อนดั่งไฟลูบคลำเรือนร่างบอบบาง ทุกสัมผัสทำให้วรินทรรู้สึกสั่นไหวและรอคอยที่ต่างกันออกไป

ดวงตาทาวัตร้อนแรง มองใบหน้าเขินอายน่ารักของวรินทร ในใจราวกับถูกเติมเต็มอย่างอบอุ่น

ดีมากๆ พวกเขาแบบนี้แหละ อยู่ด้วยกันตลอดไป

……

วันต่อมา ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเข้ามา วรินทรที่นอนหลับอยู่บนเตียงยู่ปากอย่างไม่พอใจ มือเล็กควานหาผ้าห่มใกล้ๆอย่างไม่รู้สึกตัว แต่คว้าไม่โดน รู้สึกถึงความร้อนบนกายคนข้างๆ ก็รีบเข้าไปกอดแน่น

ทาวัตตอนที่ถูกวรินทรเข้ามาใกล้ก็ตื่นขึ้น ก้มศีรษะมองใบหน้าที่ดูอ่อนล้าแต่ยังคงความน่ารักและใสซื่อ ในใจก็อิ่มเอม ยื่นมือดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอพลางกอดให้เธอนอนต่อ

แต่วรินทรรู้สึกกระสับกระส่าย มือเล็กปัดไปปัดมาสองสามที ถ้าทาวัตไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเหนื่อยจนหลับไปแล้ว จะต้องนึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจงใจอยู่แน่ๆ

ทาวัตที่กอดวรินทรอยู่ ทั้งเจ็บทั้งสุขในเวลาเดียวกัน

ตอนที่วรินทรลืมตาขึ้น ก็สายแล้ว แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างสวยสดใส สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้ในห้องปกคลุมไปด้วยสีทองอบอุ่นหนึ่งชั้น

ใบหน้าทาวัตปรากฏขึ้นตรงหน้า หล่อเหลาและใสซื่อ

วรินทรใจเต้น ยื่นมือเล็กลูบใบหน้าเขาอย่างอ้อยอิ่ง ตอนที่ปลายนิ้วเธอสัมผัสโดยปากบางเขา ก็ถูกเขาอ้าปากงับเข้า

เขาลืมตาดำสนิทลึกราวกับน้ำวน ราวกับจะทำให้เธอจมเข้าไปด้านใน

“อยากอีกแล้วหรอ?” เพราะเพิ่งตื่น เสียงเขาจึงแหบพร่า จ้องมองเธอเขม็งอย่างปิดความรู้สึกไม่ได้

ใบหน้าเล็กของวรินทรยิ่งแดงขึ้น แต่ก็ดีกว่าปกติมาก เธอยังไม่ลืมความบ้าคลั่งของเมื่อคืน เอาอีกแล้ว? เว้นแต่ว่าวันนี้เธอไมม่อยากตื่นขึ้นมาเลย

“วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงาน” ไอเบาๆหนึ่งที วรินทรก็เปลี่ยนเรื่องพูด

ทาวัตไม่พอใจที่วรินทรเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ยังตอบเธอ “คู่บ่าวสาววันที่สองไปทำงาน? ไม่ไปหรอก”

ดื้อด้าน!

วรินทรแอบพรรณาในใจ

“คุณไม่ไปแล้วเอาเงินที่ไหนมาซื้อนมผง ผ้าอ้อมล่ะ?” วรินทรขยับร่างกายด้วยความเจ็บ เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ

ควรตายซะเถอะ! ไอบ้านี่! ทำไมเจ้ากี้เจ้าการอย่างนี้!

ทาวัตเห็นเธอยู่หน้า ก็รีบถามอย่างร้อนใจ “ไม่สบายตรงไหน?”

วรินทรจ้องเขาเขม็ง เธอพูดคำนั้นออกมาได้อย่างไร? จึงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

“ท่าทางคุณไม่เหมือนว่าไม่เป็นไรนะ จะบอกดีๆหรือให้ผมสำรวจเอง” ทาวัตไม่เชื่ออย่างชัดเจน พลางยันตัวขึ้นมา