หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 ไม่อนุญาตให้มองชายอื่น

“วรินทร ลูกแกเหมือนแกจริงๆ” คาร่าอุ้มทารกน้อยในอ้อมอก เอื้อมนิ้วไปจิ้มแก้มเด็กน้อยเบาๆ ความรู้สึกวิเศษบางอย่างแล่นเข้าสู่นิ้วมือ

ตวัสเห็นท่าทางเธออุ้มเด็กน้อย ราวกับเป็นคุณแม่จริงๆ ทั้งร่างแผ่ซ่านไปด้วยรังสีความเป็นแม่ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น

“ถ้าชอบแกก็มีสักคนสิ” วรินทรล้อเธอ ยื่นมือออกไปขอให้เธอกอดเอง

คาร่าวางเด็กน้อยอย่างระมัดระวังที่ข้างๆวรินทร จากนั้นก็เห็นปลายเท้าก็เห็นกวินที่กำลังมองเด็กน้อยอยู่ พูดว่า “กวิน ความปรารถนาเป็นจริงแล้วนะ ท่องมาสิบเดือนก็ได้น้องสาวจริงๆ ตอนนี้กลายเป็นจริงในที่สุดแล้ว”

กวินตัดสินใจแล้วว่านี่คือน้องสาว ใบหน้าเล็กดูมีความชอบใจ เชิดคางพูด “ถึงจะเป็นน้องชายผมก็จะรักน้องมากๆ เพียงแค่เป็นลูกของแม่ ก็จะเป็นเด็กดีทั้งหมด”

“นี่ยังแอบยอตัวเองเข้าไปอีกนะ” ธรรศหัวเราะ ถ้าทาวัตไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาจะต้องเข้าไปหยิกแก้มกวินแน่นอน

กวินไม่สนใจคุณลุงประหลาดนี้ แต่กระโดดเข้าไประหว่างคุณพ่อและคุณแม่ก่อนถามว่า “พ่อครับ แม่ครับ น้องสาวชื่ออะไรหรอครับ?”

ทาวัตมองวรินทรและเด็กทารกในอ้อมอกเธออย่างเอาอกเอาใจ ยื่นมือไปลูบแก้มนิ่มของเด็กน้อย ทำให้ทาวัตผู้ที่ไม่เคยเห็นเด็กน้อยตัวเล็กแบบนี้มาก่อน ในใจเกิดความสั่นไหว เป็นความรู้สึกที่วิเศษมากๆ

เด็กน้อยหลับตากำลังหลับใหล ไม่ถูกโลกภายนอกรบกวนก็หลับปุ๋ยเลย

“ชื่อว่าลี่หยานหย่าน เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆขึ้นจากทิศตะวันออก สาดส่องทุกสรรพสิ่ง” ทาวัตบีบมือเล็กของลูกสาวเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรักใคร่

วรินทรเห็นสายตาอบอุ่นเอาอกเอาใจของเขา ถ้าไม่ได้เพิ่งคลอดลูกแล้วไม่มีแรง เธออยากจะจุ๊บเขาหนึ่งที

“แม่ครับ ผมเป็นซาลาเปา แล้วน้องสาวจะเป็นอะไรอะครับ?” กวินไม่ลืมว่าตั้งแต่เด็กก็ถูกคุณแม่เรียกว่าซาลาเปาแล้ว น้องสาวก็ต้องมีใช่ปะ?

วรินทรขมวดคิ้ว เผยยิ้มกว้างออกมา พูดว่า “มีสิ แม่คิดได้ตั้งนานแล้ว เรียกว่าเจ้าซาลาเปา!”

ว่าไงนะ?

ซาลาเปา?

กวินอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา “แม่ครับ ทำไมแม่ชอบตั้งอะไรที่เกี่ยวกับอาหารล่ะครับ?”

แต่ก่อนทุกครั้งที่คุณแม่หิวแล้วมองเขา เขาเกิดความรู้สึกว่าแม่เขากำลังมองซาลาเปาอยู่จริรงๆ อยากจะแทะเขาสักคำ

หรือว่าน้องสาวที่น่ารักของเขาก็หนีไม่พ้นมือปีศาจของคุณแม่? กวินหันศีรษะไปมองทาวัตขอความช่วยเหลือ

“ซาลาเปาก็ดีนะ ก็ตั้งชื่อเธอว่าซาลาเปาแล้วกัน” ทาวัตเมินสายตาขอความช่วยเหลือของเขา แล้วตอบอย่างเห็นด้วย

“ซาลาเปา~” วรินทรมองลูกสาวในอ้อมอก สีหน้าท่าทางมีสัญชาตญาณความเป็นแม่ มีเสน่ห์มาก

คาร่าดึงกวินผู้แตกสลายเข้ามาแล้วพูดกับเขาว่า “กวิน แม่กวินน่ะเป็นเซียนกินที่สมบูรณ์แบบ ไม่แน่ว่าน้องสาวน้องชายกวินคนต่อไปจะต้องชื่อซาลาเปาไส้หมูน้อย! ”

“ดูหน้ายุ่งเหยิงของเจ้าเด็กสิ” ธรรศมองใบหน้ายุ่งเหยิงของกวินก็รู้สึกขำ ไม่รู้ทำไม ในใจก็พลันคิดว่าการมีลูกก็ไม่ได้แย่ขึ้นมา

ช่วงนี้ไม่ได้คบหาผู้หญิงมานานแล้วแน่ๆ ดูๆเขาคิดอะไรเนี่ย?

“……” นรชัยไม่พูดอะไร สายตาหยุดไปที่คาร่าที่กำลังพูดหยอกล้ออยู่ข้างๆกวิน นัยน์ตาจ้องด้วยความเศร้าใจ

ตวัสรู้สึกถึงสายตาที่ไม่ปิดบังของนรชัยที่มองคาร่า ก็ไปบังแนวสายตาเขาไว้อย่างแนบเนียน

“วรินทรต้องพักผ่อนแล้ว พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะครับ” ทาวัตเห็นว่าวรินทรง่วง เลยให้ทุกคนออกไป

“แกพักผ่อนให้เต็มที่นะ เดี๋ยววันอื่นฉันมาหาแกกับลูกสาวบุญธรรมของฉัน~” คาร่ารับกวินกับซาลาเปาไว้แล้ว ต่อไปเธอจะเป็นแม่บุญธรรมของเด็กทั้งสอง

“ไปเถอะๆ” วรินทรโบกมือลาเธอ

คาร่ายืนขึ้น ใครจะรู้ว่าตอนยืนขึ้นก็พลันหน้ามืด ร่างร่วงลงไปกับพื้น

“คาร่า?” ตวัสรีบเขาไปจับร่างที่ลื่นลงไปของคาร่า มองเธออย่างกังวล

“เป็นอะไร?” วรินทรตกใจ คาร่าทำไมอยู่ดีๆก็หน้ามืด? กำลังจะนั่งก็ได้ทาวัตประคอง

ถ้านรชัยออกไปเองไม่ได้ คำแนะนำใครก็ไม่จำเป็น ไม่อย่างนั้นคงไม่รักทัตดามานานเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอช่วยชีวิตเขาไว้ ตอนที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพ อาจจะแตกสลายและเสียใจ

“ถ้ามันกล้าทำร้ายคาร่า ฉันจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน!” วรินทรกำหมัดแน่น สำหรับเธอคาร่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ใครจะมาทำร้ายเธอไม่ได้

“โอเคๆๆ รีบนอนเถอะครับ เรื่องของพวกเขาก็ให้พวกเขาปวดหัวเอง” ทาวัตหัวเราะลั่นใส่เธอ ฝ่ามือใหญ่ลูบผมเธอเบาๆ

วรินทรก็รู้สึกง่วง ปิดตาได้ไม่นานก็หลับไป

——

ตวัสที่หลังจากประคองคาร่าไปหาหมอเช็คดูอาการ ทั้งร่างรู้สึกมึนนิดหน่อย มีความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง

คาร่าเดินมาข้างๆเขาอย่างไม่มั่นคง เห็นการแสดงความรู้สึกทางสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หรือว่าเขา......รู้สึกผิดหรอ?!

ใบหน้าเล็กของคาร่าซีดเซียวนิดหน่อย อยู่ด้านหลังของตวัสอย่างระมัดระวัง รอจนกว่าเขาจะหายเหม่อ

เธอก้มศีรษะเดิน รู้สึกสับสนในใจ ทันใดนั้นก็เผลอไปชนอกอุ่นของคนหนึ่ง

เธอเงยศีรษะขึ้นมา ก็พบกับรอยยิ้มที่ประหลาดใจและยินดีของชายหนุ่ม

“คาร่า คุณหยิกผมหนึ่งทีสิ ดูสิว่าผมไม่ได้ฝันไป!”

เห้อ!

คาร่าพลันยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็ยื่นมือออกแรงหยิกที่เอวเขา

ตวัสที่อยู่ต่อหน้าคาร่ามีท่าทางหลากหลาย แต่น้อยครั้งที่จะมีท่าทางทึ่มๆแบบนี้ ได้ยินแต่เขาพูดว่า “ไม่ได้ฝันไป ไม่ได้ฝันไปจริงๆ?!”

เขาดึงคาร่าเข้าอ้อมกอด กอดเธอแน่นๆ แต่ก็พลันคิดอะไรได้ก็รีบคลายอ้อมกอด แล้วมองที่ท้องเธออย่างกังวล “ผมทำคุณเจ็บหรือเปล่า?”