หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 ไม่อนุญาตให้มองชายอื่น

“วรินทร ลูกแกเหมือนแกจริงๆ” คาร่าอุ้มทารกน้อยในอ้อมอก เอื้อมนิ้วไปจิ้มแก้มเด็กน้อยเบาๆ ความรู้สึกวิเศษบางอย่างแล่นเข้าสู่นิ้วมือ

ตวัสเห็นท่าทางเธออุ้มเด็กน้อย ราวกับเป็นคุณแม่จริงๆ ทั้งร่างแผ่ซ่านไปด้วยรังสีความเป็นแม่ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น

“ถ้าชอบแกก็มีสักคนสิ” วรินทรล้อเธอ ยื่นมือออกไปขอให้เธอกอดเอง

คาร่าวางเด็กน้อยอย่างระมัดระวังที่ข้างๆวรินทร จากนั้นก็เห็นปลายเท้าก็เห็นกวินที่กำลังมองเด็กน้อยอยู่ พูดว่า “กวิน ความปรารถนาเป็นจริงแล้วนะ ท่องมาสิบเดือนก็ได้น้องสาวจริงๆ ตอนนี้กลายเป็นจริงในที่สุดแล้ว”

กวินตัดสินใจแล้วว่านี่คือน้องสาว ใบหน้าเล็กดูมีความชอบใจ เชิดคางพูด “ถึงจะเป็นน้องชายผมก็จะรักน้องมากๆ เพียงแค่เป็นลูกของแม่ ก็จะเป็นเด็กดีทั้งหมด”

“นี่ยังแอบยอตัวเองเข้าไปอีกนะ” ธรรศหัวเราะ ถ้าทาวัตไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาจะต้องเข้าไปหยิกแก้มกวินแน่นอน

กวินไม่สนใจคุณลุงประหลาดนี้ แต่กระโดดเข้าไประหว่างคุณพ่อและคุณแม่ก่อนถามว่า “พ่อครับ แม่ครับ น้องสาวชื่ออะไรหรอครับ?”

ทาวัตมองวรินทรและเด็กทารกในอ้อมอกเธออย่างเอาอกเอาใจ ยื่นมือไปลูบแก้มนิ่มของเด็กน้อย ทำให้ทาวัตผู้ที่ไม่เคยเห็นเด็กน้อยตัวเล็กแบบนี้มาก่อน ในใจเกิดความสั่นไหว เป็นความรู้สึกที่วิเศษมากๆ

เด็กน้อยหลับตากำลังหลับใหล ไม่ถูกโลกภายนอกรบกวนก็หลับปุ๋ยเลย

“ชื่อว่าลี่หยานหย่าน เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆขึ้นจากทิศตะวันออก สาดส่องทุกสรรพสิ่ง” ทาวัตบีบมือเล็กของลูกสาวเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรักใคร่

วรินทรเห็นสายตาอบอุ่นเอาอกเอาใจของเขา ถ้าไม่ได้เพิ่งคลอดลูกแล้วไม่มีแรง เธออยากจะจุ๊บเขาหนึ่งที

“แม่ครับ ผมเป็นซาลาเปา แล้วน้องสาวจะเป็นอะไรอะครับ?” กวินไม่ลืมว่าตั้งแต่เด็กก็ถูกคุณแม่เรียกว่าซาลาเปาแล้ว น้องสาวก็ต้องมีใช่ปะ?

วรินทรขมวดคิ้ว เผยยิ้มกว้างออกมา พูดว่า “มีสิ แม่คิดได้ตั้งนานแล้ว เรียกว่าเจ้าซาลาเปา!”

ว่าไงนะ?

ซาลาเปา?

กวินอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา “แม่ครับ ทำไมแม่ชอบตั้งอะไรที่เกี่ยวกับอาหารล่ะครับ?”

แต่ก่อนทุกครั้งที่คุณแม่หิวแล้วมองเขา เขาเกิดความรู้สึกว่าแม่เขากำลังมองซาลาเปาอยู่จริรงๆ อยากจะแทะเขาสักคำ

หรือว่าน้องสาวที่น่ารักของเขาก็หนีไม่พ้นมือปีศาจของคุณแม่? กวินหันศีรษะไปมองทาวัตขอความช่วยเหลือ

“ซาลาเปาก็ดีนะ ก็ตั้งชื่อเธอว่าซาลาเปาแล้วกัน” ทาวัตเมินสายตาขอความช่วยเหลือของเขา แล้วตอบอย่างเห็นด้วย

“ซาลาเปา~” วรินทรมองลูกสาวในอ้อมอก สีหน้าท่าทางมีสัญชาตญาณความเป็นแม่ มีเสน่ห์มาก

คาร่าดึงกวินผู้แตกสลายเข้ามาแล้วพูดกับเขาว่า “กวิน แม่กวินน่ะเป็นเซียนกินที่สมบูรณ์แบบ ไม่แน่ว่าน้องสาวน้องชายกวินคนต่อไปจะต้องชื่อซาลาเปาไส้หมูน้อย! ”

“ดูหน้ายุ่งเหยิงของเจ้าเด็กสิ” ธรรศมองใบหน้ายุ่งเหยิงของกวินก็รู้สึกขำ ไม่รู้ทำไม ในใจก็พลันคิดว่าการมีลูกก็ไม่ได้แย่ขึ้นมา

ช่วงนี้ไม่ได้คบหาผู้หญิงมานานแล้วแน่ๆ ดูๆเขาคิดอะไรเนี่ย?

“……” นรชัยไม่พูดอะไร สายตาหยุดไปที่คาร่าที่กำลังพูดหยอกล้ออยู่ข้างๆกวิน นัยน์ตาจ้องด้วยความเศร้าใจ

ตวัสรู้สึกถึงสายตาที่ไม่ปิดบังของนรชัยที่มองคาร่า ก็ไปบังแนวสายตาเขาไว้อย่างแนบเนียน

“วรินทรต้องพักผ่อนแล้ว พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะครับ” ทาวัตเห็นว่าวรินทรง่วง เลยให้ทุกคนออกไป

“แกพักผ่อนให้เต็มที่นะ เดี๋ยววันอื่นฉันมาหาแกกับลูกสาวบุญธรรมของฉัน~” คาร่ารับกวินกับซาลาเปาไว้แล้ว ต่อไปเธอจะเป็นแม่บุญธรรมของเด็กทั้งสอง

“ไปเถอะๆ” วรินทรโบกมือลาเธอ

คาร่ายืนขึ้น ใครจะรู้ว่าตอนยืนขึ้นก็พลันหน้ามืด ร่างร่วงลงไปกับพื้น

“คาร่า?” ตวัสรีบเขาไปจับร่างที่ลื่นลงไปของคาร่า มองเธออย่างกังวล

“เป็นอะไร?” วรินทรตกใจ คาร่าทำไมอยู่ดีๆก็หน้ามืด? กำลังจะนั่งก็ได้ทาวัตประคอง