หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 49

ตอนที่ 49 ใครอนุญาตให้พวกเธอเข้าไป!

“คุณจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านฉันอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล” วรินทรส่ายหน้า เธอกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อยแล้วเขาจะให้เธอ

ขึ้นรถเขาเนี่ยนะ อย่างที่กวินเคยบอกว่ามามี้ของเขาไม่ใช่คนที่จะขึ้นรถใครง่ายๆ

“แต่คุณเป็นผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตรายนะครับ อีกอย่างหนึ่งผมดูเป็นคนเลวหรือไงกันครับ?” ชนุตร์เริ่มสงสัย

ในเสน่ห์ของตนเองเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้จะปฏิเสธเขาได้อย่างไรกัน?

วรินทรมองเขานิ่งๆก่อนจะยอมเปิดปากพูด “ถ้าเราสามารถมองคนเลวหรือไม่เลวออกเพียงการมองแค่ครั้งเดียวแล้วล่ะก็

โลกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีตำรวจหรอกค่ะ”

ดังนั้นความหล่อไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มีหนุ่มหล่อแบบไหนที่คนอย่างวรินทรไม่เคยเจอมาบ้างล่ะ? พี่ทาวัตของเธอเป็นหนุ่ม

หล่อผู้แสนเอาแต่ใจ พี่ชายของเธอก็เป็นประเภทเสน่ห์ร้ายกาจ ทั้งยังมีเพื่อนชายที่หล่อแบบอบอุ่นอ่อนโยน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนมีจิตใจที่กล้าแข็งแล้วล่ะก็ เธอก็อยากจะถามออกไปสักคำว่า

คุณมีเพื่อนชายหรือยังคะ?

นี่เป็นครั้งแรกที่ชนุตร์ตั้งคำถามถึงลักษณะท่าทางของตัวเอง หรือว่าเขาจะดูเป็นคนเลวในสายตาเธอจริงๆ?

ในที่สุดวรินทรก็เอื้อมไปตบบ่าของชนุตร์หนักๆพลางทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “ฉันเห็นว่าคุณก็เป็นคนพอใช้ได้อยู่นะคะ เอางี้

ไหมล่ะ ให้ฉันแนะนำหนุ่มหล่อให้คุณสักคนไหมล่ะคะ คุณชอบแบบไหนก็บอกฉันมาได้เลยนะ”

“แต่ละคนล้วนเป็นหนุ่มหล่อมากคุณสมบัติเชียวนะคะ”

ชนุตร์หน้าแดงสลับขาว ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็เผลอหลุดมาด “ผม! เป็น! ชาย! แท้!”

เธอเห็นเขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่? ชอบเพศเดียวกันงั้นหรือ?!

ชนุตร์นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนมากล่าวหาว่าเขาเหมือนพวกชายรักชายแบบนี้?! เขาเหมือนตรงไหนกัน?!

วรินทรปรายตามองเขาอีกครั้งหนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ฉันเข้าใจค่ะ” เธอยิ้มหวานให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินจากไป

ชนุตร์ยังคงตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินอยู่บนรถ จะให้เขาเรียกวรินทรเพื่อมาอธิบายก็ไม่ได้ แต่จะไม่อธิบายเลยก็ไม่ได้

ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับเขาเป็นเพียงหนุ่มน้อยวัยอ่อนหัดไม่มีผิด แต่ใครจะมาช่วยยืนยันให้เขาได้ล่ะว่าเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งน่ะ!

บนโต๊ะอาหาร ตอนนี้วรินทรกำลังนั่งรอกวินออกมาก็จะได้ลงมือกินอาหารพร้อมหน้ากันได้ทันที หลายวันมานี้เธอไม่ได้กิน

อาหารที่ทำด้วยรักจากกวินน้อยของเธอเลยทำให้ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นพิเศษ

“มามี้ฮะ กินได้เลยฮะ” กวินเดินต้วมเตี้ยมถือถ้วยน้ำแกงออกมาวางบนโต๊ะอาหาร ใบหน้ากลมน่ารักดูนุ่มนวลอ่อนนุ่ม

ฉายแววพึงพอใจ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนที่เธอให้ลูกรักไปนอนกับคาร่าคงทำให้ลูกชายเธอคลายอารมณ์ขุ่นมัวไปได้เยอะเลยสินะ

“ลูกรักน่ารักที่สุด” วรินทรหอมแก้มเขาเสียหลายทีจนน้ำลายเต็มใบหน้ากลมไปหมดก่อนเธอจะหยิบตะเกียบขึ้นมาลงมือ

กินข้าว

ใบหน้าของกวินมุ่ยลงทันที เขามองวรินทรอย่างงอนๆ “มามี้มีแต่น้ำลายเต็มไปหมด ผมเป็นเด็กรักสะอาดนะฮะ”

อาหารที่วรินทรเพิ่งจะยัดเข้าปากไปเมื่อครู่แทบจะไหลลงหลอดลมทำให้เธอถึงกับสำลัก กวินของเธอก็ช่างดีแสนดีรีบหยิบ

น้ำมาให้เธอแก้วหนึ่ง ก่อนที่ร่างป้อมๆจะเดินกลับไปนั่งประจำที่ตัวเองเพื่อลงมือกินในส่วนของเขา

“ลูกรักของแม่ห้ามรักสะอาดเด็ดขาด ไม่งั้นอีกหน่อยมามี้จะหอมแก้มใครล่ะจ้ะ” วรินทรรู้สึกปวดใจขึ้นมา ทาวัตเองก็เป็น

พวกรักความสะอาดและเนี้ยบ เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นกรรมพันธุ์มาถึงลูกชายของเธอด้วย แบบนี้อีกหน่อยเธอจะหอมแก้มกลมๆนั่นได้อย่างไรล่ะ?

กวินย่นจมูกน้อยของตัวเองอย่างน่ารักก่อนจะคีบขาไก่ใส่จานของวรินทร “มามี้ก็จูบขาไก่ไปพลางๆนะฮะ”

“...”