หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 53

ตอนที่ 53 ฉันไม่สนใจเกย์

“honey~”เสียงที่หวานเลี่ยนทำให้คนขนลุกก็ได้ดังขึ้นหลังจากที่วรินทรนั่งลง

วรินทรเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวอลังการกับรองเท้าส้นสูงค่อยๆเดินมาทางโต๊ะพวกเขา บนใบหน้าแต่งหน้าได้ละเอียดบอบบางก็สวยมากแล้ว ใบหน้าที่ทรงวงรีเปร่งปรั่งยิ่งสวยเข้าอีก ขนคิ้วที่สวยและริมฝีปากที่ทาลิปสีรุ้งไม่มีสิ่งใดล่อลวงถึงตายได้ วรินทรอยู่ cr ก็เป็นเวลานานพอสมควร รู้ว่าเธอคือใคร

“คุณชายธรรศกับคุณชายนรชัยก็อยู่หรอ~”

นางแบบอับดับหนึ่งของ cr ทวิติยา ในโลกของนางแบบผู้หญิง เธอคือคนเดียวที่ทุกคนชื่นชอบมาก

เธอไม่มีแบล็คหลังเลย พึ่งแค่หน้าตาและหุ่นที่สวยของตนและความพยายามทำให้มีตำแหน่งของวันนี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนคิดไม่ถึง

แต่ว่าทวิติยารู้ตัวเองดี ตำแหน่งวันนี้ของตนก็มาจากผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่อย่างเฉยเมย ทาวัต

“ขอโทษนะคะ คุณ ตรงนี้เป็นที่นั่งของฉันค่ะ” ทวิติยากระพริบตาใส่วรินทร ไม่ได้มองด้วยความเป็นศัตรูและความอิจฉาอะไร ขณะที่กำลังมองวรินทรสายตาที่กวาดผ่านก็รู้สึกน่าทึ่งและแปลกประหลาด เธอโดนทาวัตเลือกเป็นนางแบบอับดับหนึ่งcrหลังจากที่วรินทรไป จึงไม่รู้เรื่องราวที่ผ่านมาของวรินทรและทาวัต ไม่เคยเห็นวรินทรก็เป็นเรื่องปกติ

ชัยชนะของทวิติยาได้จากทาวัต แต่ส่วนมากก็มาจากความพยายามของตัวเธอเอง อีกอย่างเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ชอบเกาะแกะทาวัต เพราะฉะนั้นทาวัตก็ไม่เลวกับเธอ สำหรับชื่อเรียกปกติของทวิติยาก็ไม่ได้เก็บมาคิดในใจ

วรินทรตะลึงแล้วอ้าปากค้าง บนร่างกายของทวิติยามีกลิ่นน้ำหอมที่เข้มข้นทำให้เธอได้กลิ่นแล้วนึกได้ทันที คือคนเมื่อกี้ที่เกือบชนเธอจนล้ม

แต่ว่า คำที่เธอบอกว่านี้เป็นที่นั่งของเธอ เธอหมายความว่ายังไง？

ธรรศและนรชัยเห็นสถานการณ์ที่ทาวัตไม่อธิบายอะไร หันหน้าไปอย่างเงียบๆไม่มองพวกเธอ

วรินทรหันไปมองทาวัตที่นั่งข้างตนถือแก้วกาแฟแล้วเงียบไม่พูด ค่อยๆขมวดคิ้ว ตำแหน่งที่นั่งเหมือนมีเข็มที่นับไม่ถ้วนโผล่ออกมาแทงเธอ

เหอะ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มาก เหมือนกับเธอเป็นพวกผู้หญิงที่หน้าด้านซ่ะงั้น

“ขอโทษนะคะ” ทาวัตไม่พูดอะไร ก็แสดงว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของทวิติยา งั้นเธอจะพูดอะไรอีก ก็แค่ที่นั่งที่เดียว เธอเปิดโต๊ะใหม่กินเองก็ได้ไม่ใช่เรื่องใหญ่

เกี่ยวกับเรื่องกินเนี่ย วรินทรก็มีประสบการณ์มาก ตนเป็นคนกินเอง สนใจทำไมว่าคนอื่นจะมองยังไง

“รอก่อน” เสียงที่เย็นชา วรินทรและทวิติยามองไปทางทาวัตพร้อมกัน คนหลังกลับมองที่วรินทรแล้วพูด “พวกผมมีธุระ คุณไปรอพวกผมที่อื่นก่อน”

จริงๆถ้าเขาไม่พูดอารมณ์ของวรินทรยังรู้สึกไม่เป็นไร แต่ว่าตอนนี้เขาพูด ทันใดนั้นทำให้วรินทรรู้สึกอัปยศอดสู คือเธอหรือไงที่อยากตัวติดกับเขาแล้วอยากทานอาหารกับเขา？ คือเธอหรอคือเธอหรอ？

ทวิติยามองวรินทรด้วยความแปลกใจ แล้วค่อยมองทาวัต พวกเขารู้จักกัน？

วรินทรจับคางด้วยความเชิด แสดงรอยยิ้มอย่างเป็นทางการที่ไม่เปลี่ยนแปลง “ไม่เป็นไร พวกคุณเชิญทานตามสบาย”

อ่อ？

จากที่ทวิติยามองวรินทรด้วยความน่าทึ่งกลายเป็นชื่นชอบในทันใดนั้น ความหมายในคำพูดของทาวัตไม่ว่าจะบอกกับใครคนนั้นก็รู้สึกไม่โอเครอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้น่าสนุกจริงๆ ไม่เอะอะโวยวายเลย แล้วยังสามารถแสดงรอยยิ้มออกมา เจอไม่มากจริงๆ