หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 128

บทที่ 128 เอาไว้ค่อยพูดทีหลัง ! (ปลาย)

การหายไปอย่างไร้ร่องรอยของสตรีลึกลับทำให้เยี่ยฉวนเข้าใจแล้ว ชายหนุ่มไม่โง่พอที่จะรอความช่วย เหลือจากผู้อื่น ถ้าเจ้าอยากที่จะมีชีวิตอยู่ เจ้าจงพึ่งพาตนเอง !!!

ท่าทางของชายหนุ่มเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นนัก ด้วยเขามีความคิดของตนย้ำมาว่าเมื่อต้องตายก็ขอตายพร้อมกับนาง ฉะนั้นจงลงมือเสียตอนนี้ และนี่.. มันก็มิใช่เพียงคำขู่ !! “ไม่ว่าอย่างไรข้าต้องตายอยู่แล้ว ไฉนเลยข้าจึง ไม่ลากเจ้าให้ลงนรกไปพร้อมกับข้าเสียเล่า ?”

เมื่อเห็นทีท่าเอาจริงของคนตรงหน้า หญิงสาวชุดดำที่เพ่งสายตามองอย่างพิจารณาพลันพูด “หยุด !”

ชายหนุ่มชะงักหยุด ทว่ากระบี่หลิงซิ่วกลับบังเกิดสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเตรียมที่จะทะยานออกจากฝักได้ทุกเมื่อ

หญิงสาวเพ่งมองตรงมาที่เยี่ยฉวนเหมือนเดิม “เจ้ากล้าหาญกว่าที่ข้าคิดจริง ๆ”

ชายหนุ่มพูดเสียงแหบต่ำ “ข้าเพียงต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น”

มุมปากของอีกฝ่ายปรากฏรอยยิ้มหยัน “ถ้าจำไม่ผิด เป็นเจ้าที่คิดติดตามข้ามาเอง ! ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเจ้าหาข้าพบได้อย่างไร แต่เจ้าไม่ได้มาเพื่อช่วยข้าแน่ ใช่ไหม ?”

เยี่ยฉวนนิ่งคิดก่อนจะตอบว่า “ข้าบอกความจริงก็ได้ เหตุผลที่ติดตามเจ้ามาก็เพื่อถามบางอย่าง”

ผู้ฟังนิ่วหน้าอย่างข้องใจ “ฉะนั้นจงถามมา !”

“ถามไปว่า นางได้รับพลังปฐพีจากที่ใด !”

ทันใดนั้น เสียงของสตรีลึกลับดังขึ้นในหัวของเยี่ยฉวน

เขามองตรงไปที่คนในชุดดำเบื้องหน้า “เจ้าได้รับพลังปฐพีมาจากที่ใด ?”

ด้วยเพราะได้ยินคำถามไม่คาดคิดออกจากปาก หญิงสาวจึงพลันหันขวับมามองเยี่ยฉวน ในแววตามี ร่องรอยประหลาดใจอย่างยิ่ง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าได้รับพลังปฐพี ?”

ทว่าคนตอบกลับตอบอย่างปกติ “ข้าเดา !”

สตรีชุดดำจ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง ราวกับต้องการมองให้ทะลุปรุโปร่ง

เยี่ยฉวนมองสบตา แววตาปราศจากร่องรอยของความอ่อนแอ !

ผ่านไปอึดใจใหญ่ เสียงพูดจึงลอยมาเข้าหูของชายหนุ่ม “เจ้าเป็นใครกันแน่ ?”

เยี่ยฉวนส่ายหน้า “พักเรื่องนั้นไว้ก่อน พูดอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะพาเจ้ากลับแคว้นหนิง แต่หลังจาก นั้นให้ไว้ชีวิตข้า รวมทั้งบอกด้วยว่าเจ้าได้รับพลังปฐพีจากที่ใด”

หญิงสาวนิ่งไปสักพัก จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้ !”

เขานิ่งมองอย่างครุ่นคิด ก่อนถามว่า “เจ้ากล้าสาบานหรือไม่ ? ความจริงข้าไม่ค่อยเชื่อเจ้า !”

เมื่อได้ยินอีกฝ่าย หญิงสาวจึงหันมองเยี่ยฉวนเต็มตา มุมปากปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “ถ้าอย่างนั้น จงชักกระบี่ของเจ้าออกมา ! แต่ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อน ถึงข้าจะถูกจับได้ ข้าก็อาจจะไม่ตาย แต่เจ้า ยังไงเสียก็ ต้องตายแน่ !”

ชายหนุ่มถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สายตาจ้องนางเขม็ง “เจ้าสาบานได้หรือไม่ว่าจะไม่ฆ่าข้า ไม่ต่อสู้ ทำ ทารุณกรรมและกักขังหน่วงเหนี่ยวต่อข้า อีกอย่าง เมื่อไปถึงที่นั่นเจ้าจะไม่ทำร้ายให้ข้าได้รับบาดเจ็บ มิเช่นนั้น พวกเราก็ตายด้วยกันวันนี้ !”

จากนั้น กระบี่หลิงซิ่วที่สั่นอย่างรุนแรงในอุ้งมือ พลันบังเกิดแสงกระบี่ขึ้นที่บริเวณยอดปลาย

ตลอดเวลาที่เยี่ยฉวนมีเจตนาจะใช้กระบี่ มันก็ได้ปรากฏเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ากึกก้องอยู่ไม่ขาดสาย !

สายตาของสตรีชุดดำยังคงจ้องมองมาไม่คิดหลบสายตา อีกทั้งแววตาเย็นชายังกลับยิ่งเพิ่มความเหี้ยมเกรียมเป็นทวีคูณ

ภายในใจของชายหนุ่มปราศจากความหวั่นเกรงใด ๆ ยังมองสบตาโดยไม่ลดละ “หากเจ้าไม่ยอม สาบาน ข้าจะสู้ตายไปพร้อมกับเจ้าอย่างแน่นอน”

อีกฝ่ายนิ่งเงียบไปนานโดยไม่มีคำพูดใดออกจากปากอีก !

ขณะที่กระบี่ในมือสั่นสะท้านหนักขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับแสงกระบี่ที่เริ่มทอประกายเจิดจ้า หญิงสาว ชุดดำพลันรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ได้ ข้าสาบาน เมื่อเจ้าพาข้ากลับถึงแคว้นหนิง ข้าจะไม่สังหารเจ้า ไม่ต่อสู้กับเจ้า และไม่กักขังเจ้า หากผิดไปจากคำสาบาน ขอให้ข้าถูกทรมานจากความผิดบาปในใจของตนเอง !”

ทันทีที่ได้ยิน เยี่ยฉวนเริ่มคลายกังวล เพราะหากเป็นไปได้เขาเองก็ไม่อยากเลือกต่อสู้เช่นกัน