หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 18

บทที่ 18 คนขี้ขลาดเป็นยังไงงั้นหรือ ? (ปลาย)

พวกผู้อาวุโสตระกูลเยี่ยพากันรีบร้อนหมุนตัวและเดินจากไปทันที

ในเวลานี้เมื่อผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยมองเห็นเยี่ยฉวน สีหน้าก็พลันเย็นชาลงทันที “เจ้าตัวโง่งม ! รีบไสหัวหลบไปเสีย !”

เมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วสีดำเรียวงามของอันหลานซิ่วพลันขมวดมุ่นในทันใด

เยี่ยฉวนมองไปที่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยและกล่าวว่า “ท่านมีสิทธิสั่งอะไรข้าหรือ ?!”

ตอนนี้เขาและผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเรียกได้ว่าเป็นปฏิปักษ์ต่อกันเหมือนดั่งน้ำกับไฟ ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงไม่จำเป็นต้องสนใจว่าเวลานี้ชายชรารู้สึกอย่างไร

สีหน้าของผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยมืดมนลงในทันใด ก่อนเป็นอันหลานซิ่วที่ยืนอยู่ด้านข้างเขาที่ถามขึ้นด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ ?”

เมื่อมองไปยังอันหลานซิ่ว ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็พลันมีท่าทีสงบลง “มีเรื่องราวบางอย่างที่คุณหนูอันอาจจะยังไม่รู้ แต่เดิมแล้วเยี่ยฉวนผู้นี้เคยเป็นผู้สืบทอดคนเก่าของตระกูลเยี่ย แต่ด้วยความเอาแต่ใจ ดื้อดึง และหยิ่งยโสเพียงเพราะความรู้ความสามารถในการต่อสู้ยังสูงกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย เขาย่อมมิอาจแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบที่มาพร้อมกับความยิ่งใหญ่นี้ได้ ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงถูกปลดจากตำแหน่ง แต่กระนั้นข้าก็ยังคาดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะยังเจ็บแค้นเคืองโกรธเรื่องราวในวันวาน ถึงขนาดที่ต้องการ…”

อันหลานซิ่วกล่าวแทรก “หากเจ้าว่าเขาเป็นคนหยิ่งผยองและยโสโอหัง ข้าจะไม่ว่ากล่าวอันใด แต่เจ้ากลับบอกว่าความรู้ความสามารถของเขาสูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนปกติเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหรือ ?”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น ถึงแม้ว่าปีนี้เยี่ยฉวนจะมีอายุ 18 ปี แต่ถึงอย่างนั้นขั้นพลังก็เพิ่งจะบรรลุถึงแค่ลำดับที่ห้า ขั้นแสวงหาเท่านั้น ความสามารถแค่นี้นั้นมินับว่าน่าสงสารหรอกหรือ ?”

อันหลานซิ่วมองด้วยความแปลกใจแล้วคิดในใจ ‘เขาเป็นผู้ฝึกกระบี่และสำเร็จกายาซ่อนเร้นเชียวนะ ! ทั้งหมดนี้เป็นแค่ความสามารถที่ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลยงั้นหรือ ?’

อันหลานซิ่วมองไปที่เยี่ยฉวนและไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เห็นได้ชัดว่านางพบถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติระหว่างตระกูลเยี่ยกับเยี่ยฉวนแล้ว

ในเวลานี้ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็ได้กล่าวขึ้นอีกครั้ง “คุณหนูอันยังมิรู้ว่าเจ้าคนผู้นี้นั้น ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงนี้ จนถึงขนาดนัดท้าประลองชี้เป็นชี้ตายกับเยี่ยหลางในอีกสองวันข้างหน้า ถ้าคุณหนูอันไม่มีภารกิจอันใด ท่านสามารถพักอยู่ที่เมืองชิงเพื่อรอชมการประลองนี้ได้ !”

อันหลานซิ่วมองไปที่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย จากนั้นก็มองสลับไปที่เยี่ยฉวน นางบอกได้แค่ว่านี่เป็นความสัมพันธ์ในตระกูลที่ประหลาดมาก !

ในเวลานี้เยี่ยหลางก็พลันปรากฏตัวออกมาและเดินตรงไปยังอันหลานซิ่ว เขาประสานหมัดเข้าหากันเพื่อแสดงความเคารพ “คุณหนูอัน !”

อันหลานซิ่วพินิจพิจารณาเยี่ยหลาง ไม่นานนักสองคิ้วบนใบหน้างามก็พลันยับย่น !

“เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือกใช่หรือไม่ ?”

ผู้ที่ถูกเลือกนั้นคือผู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้วอย่างน้อยในระดับหนึ่ง แต่ต้องกลับชาติมาเกิดเพื่อวางรากฐานแห่งจิตวิญญาณต่อไปเนื่องจากอายุขัยเดิมได้หมดลง อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีความสามารถที่แท้จริงจะดูถูกคนประเภทนี้เป็นอย่างมาก

มีเพียงคนไร้ความสามารถถึงยอมกลับชาติมาเกิดใหม่เพื่อทำเช่นนั้น …พวกเขาเป็นแค่ผู้ยอมแพ้ต่อโชคชะตา

นางมาที่เมืองชิงแห่งนี้เพราะมีใครบางคนดึงดูดนิมิตแห่งฟ้าดินมาที่นี่ ไม่ใช่เพราะว่าเยี่ยหลางคือผู้ถูกเลือกเสียหน่อย

ต้องเป็นคนที่สามารถดึงดูดนิมิตแห่งฟ้าดินมาได้เท่านั้น ถึงจะทำให้นางรู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย ! เมื่อได้พบกับเยี่ยหลางที่เป็นผู้ถูกเลือก นางถึงได้ผิดหวังอย่างยิ่ง !

แม้ว่าเยี่ยหลางจะสามารถเก็บซ่อนพลังที่แท้จริงได้ หากดูเพียงผิวเผินจะเห็นเป็นภาพลวงตาคล้ายกับฟองสบู่ และถึงแม้ว่ามันจะเยี่ยมยอดมาก แต่ทว่านางก็ไม่ได้สนใจ

ในทางตรงกันข้าม นางค่อนข้างสนใจเยี่ยฉวนมากกว่าเพราะว่าเขามีรากฐานที่มั่นคง ไม่ได้ห่างชั้นจากนางมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นคือชายหนุ่มคนนี้ก็ยังสำเร็จวิชากายาซ่อนเร้น และเป็นผู้ฝึกกระบี่อีกด้วย

ในตอนนี้อันหลานซิ่วมองไปที่เยี่ยฉวน “อีกสองวัน ข้าจะกลับมาหาเจ้า !”

เมื่อกล่าวจบ นางก็กระโดดขึ้นหลังม้าและตั้งท่าจะจากไป

เมื่อเห็นและได้ยินดังนั้นแล้ว ทุกคนในตระกูลเยี่ยต่างก็ตกตะลึง

“เกิดอะไรขึ้น ?”

แม้แต่เยี่ยหลางก็ยังตกใจ

“นางจะจากไปทั้งอย่างนี้เลย ?”

เมื่อมาถึงจุดนี้ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยจึงรู้สึกตัว เขารีบร้อนเดินไปที่ข้างหลังอันหลานซิ่วและคำนับเล็กน้อย “คุณหนูอัน ไม่ใช่ว่าท่านมาถึงที่นี่เพื่อท้าดวลกับเยี่ยหลางหรอกหรือ ?”