หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 22

บทที่ 22 ชาตินี้ไม่ขอเป็นคนตระกูลเยี่ยอีกต่อไป (ต้น)

“เจ้า !”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยชี้หน้าเยี่ยฉวนอย่างเกรี้ยวกราด เช่นเดียวกับใบหน้าของเขาที่กลายเป็นสีน้ำเงินคล้ำด้วยโทสะ

เยี่ยฉวนเหลือบมองผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยและคนอื่น ๆ นิ่ง ชายหนุ่มแสยะยิ้มและเอ่ยขึ้น “ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย เราตกลงกันแล้วว่าการประลองแบบชี้เป็นชี้ตายเป็นเรื่องระหว่างข้ากับเขา แต่ท่านกลับขัดขวางการประลอง หึ ๆ ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย ท่านนี่ไร้ยางอายเสียจริง ๆ! ทุกคนกำลังมองอยู่ ท่านไม่กลัวว่าตระกูลเยี่ยจะกลายเป็นตัวตลกงั้นหรือ ?”

ได้ยินสิ่งที่เยี่ยฉวนพูดออกมา ทุกคนโดยรอบก็พากันมองมาที่คนตระกูลเยี่ยด้วยสายตาเหยียดหยาม

คราแรกตกลงกันไว้ว่านี่จะเป็นการท้าประลองแบบตัวต่อตัว แต่ตระกูลเยี่ยกลับกรูเข้ามาต่อสู้พร้อมกัน นี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบตัวต่อตัวแล้วแต่เป็นหมาหมู่ !

ใกล้กับลานประลอง ทุกคนต่างพูดถึงเรื่องนี้ !

ในอีกด้านหนึ่ง หลีอวี๋กับคนอีกสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่ในดวงตาของพวกเขาจะปรากฏรอยยิ้มลึกลับขึ้น

ความผิดพลาด !

ความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง !

พวกเขาไม่นึกเลยว่าเยี่ยหลางจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยฉวน แม้ว่าเขาจะบรรลุขั้นผสานลมปราณแล้วก็ตาม !

สำหรับสามตระกูลที่เหลือแล้ว เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องดียิ่ง !

หลีอวี๋ยืนขึ้น เขามองที่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยตระกูลเยี่ย “ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย ท่านเชิญเรามาดูการประลองนะ ดังนั้นแล้วท่านต้องการให้เราดูคนตระกูลเยี่ยของท่านรุมประชาทัณฑ์ชายหนุ่มคนหนึ่งแทนหรือ ?”

อีกด้านหนึ่ง จางเลี่ยก็แสยะยิ้มและเอ่ยขึ้น “นี่หรือการต่อสู้แบบชี้เป็นชี้ตายในตำนาน ? ทันทีที่อยู่บนสังเวียนชี้ชะตา ท่านก็เริ่มสู้แบบหมาหมู่เลยหรือนี่ ? เรื่องนี้ข้าล่ะอยากหัวเราะจริง ๆ เชียว…”

เจียงเหนียนจากตระกูลเจียงเหลือบมองผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยและเอ่ยเย็นชา “ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย ทุกคนกำลังมองท่านอยู่นะ !”

สีหน้าของผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยดูย่ำแย่ยิ่ง เขาเหลือบมองเยี่ยหลางที่อยู่ข้างเขา ก่อนพบว่าในตอนนี้เกราะที่เยี่ยหลางสวมใส่อยู่ได้แตกเป็นชิ้น ๆ แล้ว !

ไม่เพียงเท่านั้น แต่ตรงปากของเยี่ยหลางยังมีเลือดไหลอย่างต่อเนื่อง เห็นชัดว่าเขากำลังทรมานจากอาการบาดเจ็บสาหัสภายใน !

“หากเขาสู้ต่อ เขาจะต้องถูกเยี่ยฉวนฆ่าตายแน่ !”

คิดดังนี้แล้ว ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็กำหมัดทั้งคู่ช้า ๆ!

ตอนนั้นเอง เยี่ยฉวนที่อยู่ไม่ไกลนักก็พลันยิ้มออกมาและเอ่ยขึ้น “ดูเหมือนว่าผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยจะไม่ปล่อยให้ข้าสู้กับเขาตัวต่อตัวเสียแล้ว แต่ท่านก็ไม่มีเหตุผลที่จะกำจัดข้า ! มาเถอะ เอ่ยออกมา ข้ากำลังฟังท่านอยู่ ! ทุกคนกำลังฟังท่านอยู่ !”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเหลือบมองเยี่ยฉวน “เยี่ยฉวน ข้าสงสัยว่าการประลองนี้ไม่ยุติธรรม เจ้าต้องโกงแน่ ๆ เจ้า…”

ถึงจุดนี้ เยี่ยฉวนพลันชี้หน้าผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยอย่างเดือดดาล “โกง ? ไอ้สุนัขเฒ่า เจ้ายังหน้าไม่อายได้มากกว่านี้อีกหรือไม่ ? ข้าสู้กับเขาตัวต่อตัว แต่พอข้าชนะ ท่านก็หาว่าข้าโกงงั้นหรือ ? หน้าท่านนี่มันหนายิ่งกว่าฝ่าเท้าข้าเสียอีก !”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยออกคำสั่งอย่างไร้ปรานี “พี่น้องตระกูลเยี่ยทั้งหลาย เยี่ยฉวนต่อต้านผู้ใหญ่และเริ่มขบถต่อเรา ฆ่ามันเสีย !”

เห็นชัดว่าเขากระเหี้ยนกระหือรือจะสังหารเยี่ยฉวนเสียจนไม่สนอะไรอย่างอื่นแล้ว !

“โห่ !” ผู้ชมในลานประลองที่ได้ยินดังนั้นก็พลันส่งเสียงโห่ไล่ !

“ตระกูลเยี่ยช่างหน้าไม่อายจริง ๆ! พวกเขาไม่อาจทนต่อการพ่ายแพ้ได้ !”

“ไม่เพียงแต่พวกเขาจะแพ้ไม่ได้ มันยังเป็นเรื่องขายหน้าอย่างยิ่งอีกด้วย ถ้าใครคนอื่นชนะมันก็จะกลายเป็นเรื่องขี้โกงไปงั้นหรือ ? หรือว่านี่คือสันดานของผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย ?”

“เขาจะมีทางเลือกใดเล่า ? ผู้ถูกเลือกนั่นคือหลานชาย ! เขาจะปล่อยให้หลานตัวเองตายได้อย่างไรเล่า ? แต่ถึงเป็นเช่นนั้นก็ยังเป็นเรื่องหน้าไม่อายที่ทำเช่นนี้อยู่ดี !”

“…”