หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 7

บทที่ 7 หากท้องฟ้าร่วงหล่นมา ข้าจะคว้าเป็นคนแรก (ต้น)

เยี่ยฉวนและเยี่ยหลิงรีบร้อนเดินไปตรงไปยังห้องครัวโดยไม่สนใจผู้คนที่ชี้ไม้ชี้มือ จับกลุ่มนินทาพวกเขาสองพี่น้องตลอดทาง

เมื่อครั้งเยี่ยฉวนยังเป็นผู้สืบทอสายตรงของตระกูลเยี่ย ผู้คนเหล่านี้ให้ความเคารพนบนอบต่อเขาเสมอ ทุกครั้งที่เห็นเขาเป็นต้องได้ยินคำกล่าวทักทาย แต่ในเมื่อตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป เยี่ยฉวนไม่ได้อยู่ในฐานะเช่นเดิมแล้ว ผู้คนเหล่านั้นที่เคยเห็นเขาแล้วทำเป็นปลาบปลื้มต่างพากันหลีกเลี่ยงหรือไม่ก็ทำเป็นไม่รู้จักกันเสียอย่างนั้น

ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้ผู้สืบทอดตระกูลเยี่ยคนใหม่ก็คือเยี่ยหลาง คำสั่งของเยี่ยหลางและผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยถือเป็นที่สิ้นสุด ใครเลยจะกล้าขัดขืน ?

เยี่ยฉวนไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ และคิดเพียงว่าเมื่อปัญหาเกิดขึ้น เราจึงได้เห็นเนื้อแท้ของแต่ละคนก็เท่านั้น !

บนทางเดิน เยี่ยหลิงกุมมือเยี่ยฉวนแน่นพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ท่านพี่ พวกเราทำเป็นลืมมันไปไม่ได้หรือ ? ข้า ข้าไม่เจ็บ… พวกเขามีพวกผู้อาวุโสคอยหนุนหลังอยู่ เดี๋ยวท่านพี่จะเดือดร้อนเอาได้นะเจ้าค่ะ”

เยี่ยฉวนหยุดเดิน เขาหันไปมองเยี่ยหลิงและพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครก็ตามที่มันกล้าตีเจ้า ทำร้ายเจ้า ต่อให้เป็นผู้เฒ่าผู้อาวุโส พี่ก็จะฆ่ามันให้เหี้ยน !”

ในขณะที่พูดแบบนั้น เยี่ยฉวนก็พาเยี่ยหลิงเดินไปต่ออย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้าชายหนุ่มก็มาถึงโรงครัวตระกูลเยี่ยพร้อมกันกับเยี่ยหลิง พร้อมกันนั้นชายร่างอ้วนก็ปรากฏตัวออกมา

คนผู้นี้คือหัวหน้าคนครัวแซ่หวัง ผู้มีอำนาจในการควบคุมดูแลการทำงานในโรงครัวตระกูลเยี่ยทั้งหมดอยู่ในกำมือ !

หัวหน้าหวังมองมาที่เยี่ยฉวน ตะลึงงันไปเล็กน้อย แต่แล้วใบหน้าอ้วนท้วนนั้นก็ค่อย ๆ ฉีกยิ้ม “ไง ลมอะไรหอบท่านผู้สืบทอดตระกูลเยี่ยมาที่นี่กัน ? อ่า ไม่สิ ต้องขอโทษที ดูท่าความจำของข้าคงผิดเพี้ยนไปแล้ว ข้าหลงลืมไปว่าท่านนั้นไม่ใช่ผู้สืบทอดตระกูลเยี่ยอีกต่อไป อา ความจำของข้านี่ช่างแย่จริง ! ใช่แล้ว ข้าควรเรียกท่านว่าพี่เขยเสียแล้วกระมังตอนนี้ บรรดาผู้อาวุโสตัดสินใจยกน้องสาวท่านให้กับข้า ดังนั้นเรา…”

ทันใดนั้น เยี่ยฉวนวิ่งปราดเดียวขึ้นมาถึงด้านหน้าหัวหน้าหวัง และก่อนที่หัวหน้าพ่อครัวร่างอ้วนผู้นี้จะได้ทันตั้งตัว เยี่ยฉวนก็พลันประเคนหน้าแข้งเตะเข้ากลางเป้ากล่องดวงใจเข้าให้

“อ๊าก !”

หัวหน้าหวังเบิกตากว้าง ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยว

ผู้คนที่ยืนล้อมรอบอยู่ต่างตกอยู่ในความตะลึงงัน

“เยี่ยฉวน เจ้าจะทำอะไร ?”

ท่ามกลางสายตานับไม่ถ้วน เยี่ยฉวนเดือดจัดจนตะโกนกร้าว “นับตั้งแต่เกิดมา ข้ายังไม่เคยลงมือทุบตีน้องสาวตัวเองแม้เพียงครั้งเดียว แต่เจ้าเป็นใครกัน กล้าดียังไงถึงได้บังอาจมาตีนาง”

ไม่ทันขาดคำเยี่ยฉวนก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าหัวหน้าหวังทันที

“เพียะ !”

เสียงตบนี้ดังราวกับสายฟ้าฟาด !

หัวหน้าหวังเลือดกบปาก ร่างอ้วนท้วนนั้นกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น ทั้งสองมือกุมเป้า ส่วนปากก็ร้องโหยหวนไม่หยุดเหมือนหมูที่กำลังจะถูกฆ่า

เยี่ยฉวนกำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลังด้วยความกรุ่นโกรธ “เยี่ยฉวน เจ้ากล้าดียังไง !”