หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 74

บทที่ 74 ข้าชอบผู้ชายเท่านั้น ! (ปลาย)

ทั้งหมดเดินต่อไปอีกสักพักใหญ่ ก่อนที่ชายชราจะหยุดฝีเท้า

เยี่ยฉวนพลันชะงักลงด้วย

ไม่ห่างจากที่คนทั้งสามยืน เนินเขาขนาดย่อมสองลูกได้ปรากฏ ณ เบื้องหน้า เขาทั้งสองไม่สูงนักคะเน ว่าไม่กี่สิบจั้งเท่านั้น เมื่อเทียบกับเทือกเขาฉางซานที่ตั้งของสถานศึกษาฉางมู่ นับว่าเขาข้างหน้านี้มีขนาดเล็ก กว่ามากนัก

กึ่งกลางของเนินเขาทั้งสองปรากฏเส้นทางเดินแคบ ๆ ปากทางมีแผ่นจารึกศิลาซึ่งปกคลุมด้วยวัชพืช จนเต็มแน่น บนแผ่นศิลาสลักตัวอักษรขนาดใหญ่สีดำเขียนว่าสถานศึกษาฉางหลาน !

ตัวอักษรช่างชวนให้ทั้งสองพี่น้องรู้สึกหดหู่อ้างว้างยิ่ง !

ชายชราออกเดินนำต่อไป ตามด้วยเยี่ยฉวนซึ่งแบกน้องสาวผ่านเข้าทางเดิน ทั้งหมดเดินมาจนสุดทาง เดิน

ทันในนั้นพลันปรากฏเขาอีกลูกขวางอยู่เบื้องหน้า มันเป็นภูเขาเตี้ย ๆ ที่มีความสูงมากกว่าเนินเขาสองลูกที่เดินผ่านมาเพียงเล็กน้อย และที่บนส่วนยอดเขานั้นเอง… กลุ่มอาคารก็ได้ปรากฏขึ้นเลือนราง !

ชายแก่ยังคงเดินนำไปอย่างไม่รีบร้อนอยู่ข้างหน้า โดยมีเยี่ยฉวนที่เดินแบกเยี่ยหลิงไว้บนหลังตามมา ไม่ห่าง

พลันชายชราเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเองก็จำไม่ได้ว่านานเท่าใดแล้ว แต่เจ้าเป็นคนแรกที่อยากเป็นศิษย์ของ สถานศึกษาฉางหลาน”

ชายหนุ่มซึ่งเดินตามมาตะลึงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เขารู้สึกแปลกในจึงเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว “ผู้อาวุโส ขออภัยที่ข้าจะถามว่าเวลานี้สถานศึกษาฉางหลานมีศิษย์ทั้งหมดกี่คนหรือขอรับ ?”

“เมื่อรวมเจ้าอีกคน ทั้งหมดมี 2 !” เสียงตอบดังมาจากข้างหน้าโดยผู้พูดไม่แม้แต่จะหันกลับมา

เยี่ยฉวนสะดุ้งตกใจ ขาที่กำลังก้าวชะงักอยู่กับที่

เพียงครู่เดียว เขารีบสาวเท้าไล่ตามชายชราโดยมีน้องสาวแบกไว้ข้างหลัง “ผู้อาวุโส ท่านพูดจริงหรือ ขอรับ ?”

คนเดินนำหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม “คิดว่าข้าล้อเจ้าเล่นหรือ ?”

“ไม่…”

เยี่ยฉวนพูดเหมือนสำลัก “ท่าน… สถานศึกษาฉางหลานมีศิษย์เพียง 2 คน รวมข้าด้วย เช่นนั้นหรือ ขอรับ ?”

ชายชราพยักหน้า

เมื่อเป็นที่แน่ชัดว่าชายชราไม่รู้สึกตลก ชายหนุ่มจึงได้แต่ฝืนยิ้ม “ท่านผู้อาวุโส… 2 คน… มัน…” เขาถึง กับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

ชายแก่ยกมือขึ้นตบบ่าของเยี่ยฉวนเบา ๆ “ทำใจให้สบาย ข้าล่อลวงคนมาอีก… อ้อ ไม่สิ ข้าคัดเลือก ศิษย์ใหม่เพิ่มถึง 2 คน พวกเขากำลังเดินทางมา เมื่อนั้นสถานศึกษาฉางหลานจะมีคนถึง 4 คน !!”

ว่าแล้วก็หันหลังกลับมุ่งหน้าเดินขึ้นสู่ยอดเนินที่อยู่เบื้องหน้า

เยี่ยฉวนได้แต่ยืนนิ่งขึงอยู่ที่เดิม

จากด้านหลังของพี่ชาย เยี่ยหลิงใช้สายตามองตามหลังชายชราและพูดกระซิบว่า “ท่านพี่ ดูเหมือน พวกเราถูกหลอกมาติดกับเสียแล้ว !”

ทว่าเยี่ยฉวนกลับส่ายหน้าและยิ้มให้น้อง “เขาช่วยชีวิตเจ้า เพียงเท่านี้ถึงจะเป็นกับดักพี่ก็ยอม !”

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินตามชายชราต่อไป

ในไม่ช้าชายชราก็ได้นำสองพี่ทั้งน้องมาถึงยอดเขา เบื้องหน้านั้นปรากฏภาพสิ่งก่อสร้างซึ่งมีสภาพ ชำรุดทรุดโทรมหลายหลัง ผนังชั้นนอกสีหลุดลอกทั้งยังมีรูโหว่หลายจุด ไม่เพียงเท่านั้น บริเวณที่เป็นโถงชั้นในมีประตูเข้าออกทางเดียว… เหลือบมองเพียงแวบหนึ่งก็เห็นว่าทั่วพื้นที่ต่างรกร้างจนมีแต่วัชพืชขึ้นเต็ม

เขายิ้มให้ก่อนหันกลับออกไป

เยี่ยหลิงกลับเข้าไปยังหอประชุมที่ทรุดโทรมผุพัง หันไปหยิบไม้กวาดและเริ่มทำความสะอาด

ห่างออกไปจากหอประชุมอีกไม่ไกล ปรากฏอาคารอีกหลายหลังที่ล้วนพังเสียหาย สภาพที่เห็นบ่งชี้ว่า ครั้งหนึ่งอาคารเหล่านี้เคยโอ่อ่าสวยงาม แต่ตอนนี้กลับไม่เหลือเค้าเดิม โดยเฉพาะอาคารหลังที่อยู่ข้างหน้านี้

ที่หลังคาหายไปกว่าครึ่ง…

ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างเศร้าใจ เขาเดินบุกเข้าไปในดงวัชพืชที่ขึ้นเต็ม ทันในนั้นเองฝีเท้าพลันชะงักกึก เมื่อปรากฏสนามหญ้าเตียนเรียบอยู่ไม่ไกลทางขวามือ

…ที่แห่งนั้นล้อมรอบด้วยไม้ดอกและไม้ประดับ หาใช่สนามรกร้างแต่เป็นสนามหญ้าที่สวยงามทีเดียว

เห็นชั้นนั้น เยี่ยฉวนจึงใจชื้นขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงพึมพำกับตนเอง“น้องสาวของข้าจะต้องได้พักที่นี่ !”

ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว มือผลักบานประตูเปิดออก ทว่าทันทีที่บานประตูเปิด ชายหนุ่มพลันรู้สึกชาไปทั้งร่าง เมื่อเห็นหญิงสาวนางหนึ่งกำลังแช่อยู่ในอ่างน้ำซึ่งว่างชิดผนัง สองขาแยกกางออก จากกันชี้ขึ้นในอากาศ

ด้วยความใสสะอาดของน้ำ ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่ม เขาจึงสามารถเห็นทุกสิ่งอย่างได้อย่างชัดเจน

แน่นอน หาใช่เรื่องสำคัญอันใด เรื่องสำคัญที่สุดคือหญิงสาวคนนั้นร่างเปลือยเปล่า

นางมองตรงมาที่เยี่ยฉวน ด้วยสายตาสงบเยือกเย็น

เยี่ยฉวนสะดุ้งตกใจ ชั่วขณะนั้นเขารีบหันหลังกลับทันควัน พลันกลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งเข้าประชิดทาง ด้านหลัง ทันใดปรากฏคมมีดบางราวปีกแมลงแนบกดกับลำคอ

ชายหนุ่มพลันสีหน้าแปรเปลี่ยน เขารีบยกมือว่างเปล่าขึ้นทั้งสองข้าง “ข้าชอบผู้ชายเท่านั้น !”