หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 91

บทที่ 91 ประลองชี้เป็นชี้ตาย ! (ต้น)

ถล่มภูเขาด้วยพลังหมัด ?

ชายหนุ่มไม่เคยมีความคิดดังกล่าวอยู่ในหัวแม้แต่น้อย แต่เขาจำต้องทำ !

เพื่อที่ตนเองและน้องจะได้อยู่ที่นี่

เหตุผลแรกก็เป็นเพราะอาจารย์ใหญ่จี้ช่วยชีวิตเยี่ยหลิง ส่วนเหตุผลที่สอง หากพวกเขาสองคนพี่น้อง ต้องออกไปจากที่นี่ คงมีแต่จะได้พบจุดจบอันน่าอนาถหากปราศจากซึ่งความช่วยเหลือจากอาจารย์ใหญ่จี้ !

ดังนั้นแล้วพวกเขาพี่น้องจะต้องอยู่ที่นี่ !

เพื่อน้องของเขาแล้ว อย่าว่าแต่ใช้หมัดชกถล่มเขาลูกหนึ่ง หากจำเป็นต่อให้อีกสิบกี่ขุนเขาข้าก็จะทำ !

สายตาคู่หนึ่งจับตามองชายหนุ่มตั้งหน้าชกภูเขา ผู้นั้นคือจี้อันซื่อ นางเอ่ยกับชายชราข้าง ๆ ว่า “ท่านไม่ควรเร่งรัดเขาขนาดนี้ !”

ชายชราแซ่จี้ตอบมาว่า “ไม่เร่งรัดตอนนี้ เท่ากับปล่อยพวกเขาไปตาย !”

จี้อันซื่อพูดขึ้นอีก “งั้นท่านก็ไม่ควรให้พวกเขามา !”

เฒ่าจี้หันมามองคู่สนทนา “ใช่ การที่พวกเขามาที่นี่เท่ากับเลือกที่จะต่อสู้กับสถานศึกษาฉางมู่ แต่พวก เขามีทางเลือกอื่นหรือ ? ยิ่งกว่านั้น ถ้าไม่พบกับข้า พวกเขาแต่ละคนคงจะมีชีวิตที่ยากลำบากแสนสาหัสนัก”

หญิงสาวไร้คำพูดจะโต้แย้ง

ชายชราหันกลับไปมองทางเยี่ยฉวน “ไม่ว่าพวกเขาจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลกลใด เวลานี้พวกเขาถือเป็น ศิษย์แห่งฉางหลานแล้ว รวมทั้งมีความรู้สึกนึกคิดเยี่ยงศิษย์แห่งสถานศึกษาฉางหลาน ดังนั้นพวกเขาจึงเป็น ความรับผิดชอบของข้าตลอดไป”

จบประโยค ชายชราก็หันหลังเดินออกไปทันที ทว่าเดินไปไม่กี่ก้าว ด้วยความเมามายจึงล้มลงหมดสติอยู่ข้างทางนั่นเอง

หญิงสาวเห็นดังนั้นกลับไม่คิดเข้าช่วยเหลือด้วยเป็นภาพที่คุ้นเคย นางเพียงกลับหันไปมองคนที่ถูกพูดถึง ที่แห่งนั้น เยี่ยฉวนยังกระหน่ำหมัดใส่ภูเขาอย่างไม่คิดยั้งมือ ทว่าภูเขานั้นหาได้พังทลายลงแม้สักกะผีเดียว !

กลับกลายเป็นว่าสองมือสองหมัดล้วนเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ โลหิตไหลซึมเกรอะกรัง

หญิงสาวยืนดูอยู่เพียงครู่ จึงหันกลับไป

ในตอนนี้เขาเป็นศิษย์ฉางหลานเต็มตัวดั่งที่อาจารย์จี้พูดไว้ ถ้าความแข็งแกร่งของเขาไม่กล้าแกร่งพอ สักวันหนึ่งเขาย่อมกลายเป็นซากร่างใหม่บนภูเขานั่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นแน่

ท่ามกลางความมืด เยี่ยฉวนกระแทกหมัดทั้งสองข้างตรงเข้าสันเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาตั้งคำถามใน ความคิด “ผู้อาวุโส วิธีนี้จะสัมฤทธิ์ผลหรือไม่ ?”

ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบจากสตรีลึกลับ

เมื่อชายหนุ่มถามซ้ำ ทว่ายังมีแต่ความเงียบเช่นเดิม เขาจึงต้องหันกลับไปชกถล่มภูเขาลูกเดิม

ถามว่าเจ็บหรือไม่ ?

แน่นอน เจ็บที่สุด !!

ชายหนุ่มบรรลุกายาทองคำ จึงทำให้สมรรถนะทางร่างกายกล้าแกร่งกว่าผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไปก็จริง แต่ใช่ว่านั่นจะทำให้เขาบรรลุผลกายาคงกระพันไม่เจ็บ ไม่ปวดเสียเมื่อไหร่ เขาไม่เข้าใจจุดประสงค์ของอาจารย์จี้เลยแม้แต่น้อย แต่ถึงแม้ว่าในเวลานี้เขายังไม่เข้าใจว่าทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใด แต่ในไม่ช้าเขาต้องเข้าใจแน่ถ้ายังคงทำต่อไป !

ช่วงเวลาแห่งการฝึกปรือผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาก็ถึงเวลาฟ้าสาง ดังนั้นเยี่ยฉวนจึงหยุดพักฉับพลันนั้นอาจารย์จี้ได้ปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้า ผู้เฒ่าโยนห่อสมุนไพรส่งให้ “บดให้แหลกแล้วโปะแผลที่มือและแขน !”

พูดจบก็หันหลังผละไปทันที

เยี่ยฉวนเปิดถุงสมุนไปและใช้กำปั้นทุบจนแหลก เมื่อเทผงยาใส่ลงบนแผล ทันทีที่ตัวยาสัมผัสกับแผล แตกยับบนมือ ชายหนุ่มก็ถึงกับกระโดดเหยงด้วยความแสบ !

แสบ !

ความแสบร้อนของจากสมุนไพรราวกับเหล็กที่ถูกเผาจนแดงกดลงบนเนื้อหนัง ทั้งร้อนทั้งแสบสุดที่จะ ประมาณได้ !

ทว่าเคราะห์ดี ที่ชายหนุ่มเอาชนะความเจ็บได้ !