หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 97

บทที่ 97 อุ้งเท้า ! (ต้น)

หวาดวิตก !

ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าในใจของชายหนุ่มเวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดวิตกเพียงใด !

เขาเคยได้รับการบอกกล่าวจากสตรีลึกลับ ว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนชั้นสองของหอคอยนั้นหาใช่สิ่งดี อาจจะเป็นปีศาจซึ่งยากจะต่อกร ถ้าเป็นแบบนั้นจริงละก็ ถ้างั้นชายหนุ่มก็คงไม่มีแม้แต่โอกาสจะต่อกรด้วยเป็นแน่

“ผู้อาวุโส ?”

เยี่ยฉวนถอยหลังไปสองก้าว แววตาหวาดระแวงชำเลืองไปรอบบริเวณ “ผู้อาวุโส ? อยู่หรือไม่ขอรับ ?”

เงียบสนิทปราศจากเสียงตอบรับ

เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงหันหลังเพื่อกลับออกไปในทันที !

ในจังหวะนั้นเอง หอคอยเกิดแรงสะเทือนเล็กน้อย ฝีเท้าบนชั้นเหนือศีรษะพลันหยุดชะงัก ช่องทางขึ้น ชั้นสองสงบนิ่งลงอย่างน่าประหลาด

เยี่ยฉวนรู้สึกสะดุ้งในใจ ร้องถามออกไปทันที “ผู้อาวุโส ท่านกำลังจะลงมางั้นหรือ ?”

ทว่ายังคงไร้เสียงขานรับเช่นเคย !

ชายหนุ่มกำลังนึกจะถามออกไป พลันเศษกระดาษชิ้นหนึ่งปลิวละลิ่วลงมาจากทางขึ้นชั้นบน

กระดาษ !

เขานิ่งขึงอยู่ชั่วขณะ พอรู้สึกตัวกำลังขยับจะก้าวเท้าออกไป ทันใดนั้นเศษกระดาษพลันปลิวมาตกลง เบื้องหน้า มีรูปวาดรอยยิ้ม ทว่าด้านล่างรอยยิ้มกลับเป็นรอยประทับสองรอย ซึ่งดูแล้วคล้ายคลึงกับรอยเท้าแมว

ชายหนุ่มได้แต่ทำสีหน้างงงัน “…”

ฉับพลันเศษกระดาษอีกชิ้นลอยลงมาจากช่องทางขึ้นชั้นบน กระดาษชิ้นนี้ค่อย ๆ ปลิวและตกตรงแทบ เท้าของชายหนุ่ม ทว่าครานี้บนกระดาษกลับเป็นรูปโศกเศร้า และข้างท้ายหน้าเศร้ามีรอยประทับเท้าแมว

ทันใดนั้น มีกระดาษปลิวออกมาอีก ไม่ช้านัก มันก็ปลิวตกลงมาที่เบื้องหน้าของเยี่ยฉวน รูปที่ปรากฏใบหน้าร้องไห้ และด้านล่างประทับสองรอยเท้าแมวเช่นเดียวกัน

เยี่ยฉวนเงยหน้ามองไปยังช่องทางขึ้นชั้นสอง “ต้องการให้ช่วยหรือ ?”

ขาดคำของชายหนุ่ม ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้นจากบนหลังคา

ชายหนุ่มยิ้มเฝื่อน “ถ้าเช่นนั้น ข้าคงช่วยท่านไม่ได้…”

วินาทีนั้นพลัน–

ตูม !

คราวนี้ทั้งชั้นล่างและชั้นบนของหอคอยแห่งเรือนจำเกิดอาการโยกไหวอย่างแรง พลังบางอย่างปะทะ ร่างชายหนุ่มกระเด็นไปทันที

เปรี้ยง !

ด้วยไม่ทันระวังตัว ร่างจึงลอยไปกระแทกกับฝาผนัง ชายหนุ่มถึงกับร้องโอดโอยในความรู้สึกราวกับ แขนขากำลังจะหลุดออกจากร่าง !

ยังไม่ทันขยับลุกขึ้นยืน ปีศาจและวิญญาณพยาบาทก็ได้ปรากฏขึ้นบริเวณชั้นล่างของหอคอย เมื่อเห็นภาพของปีศาจ ชายหนุ่มพลันหน้าซืดเผือด เขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและล่าถอยออกจากหอคอยแห่งเรือนจำ เหล่าภูตผีพรั่งพรูออกจากหอคอยไล่หลังชายหนุ่มที่วิ่งพรวดออกมาด้านนอก และในตอนนั้นเอง กระบี่ที่แขวน อยู่พลันบังเกิดแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ

เยี่ยฉวนจึงตามออกไป

ระหว่างเดิน ชายชรายกไหน้ำเต้าบรรจุสุราขึ้นดื่มเป็นครั้งคราว “เรื่องของสำนักกับสถานศึกษาฉางมู่ เพียงยุติลงชั่วคราว อย่างไรก็ตามหากเจ้าคิดลงจากเขา จะต้องระมัดระวังให้มาก ตอนนี้สถานศึกษาฉางมู่เต็ม ไปด้วยความโศกเศร้าและกระหายที่จะแก้แค้น ทว่าพวกเขากลับต้องหยุดมือด้วยเพราะคำสั่งจากเบื้องบน แต่ อย่างได้วางใจไป พวกเขาไม่เลิกราแน่นอน เพียงแต่พวกเขากำลังคอยการกลับมาของใครบางคน !

“คนที่ว่ามิใช่คนของสถานศึกษาฉางมู่หรือไร ?” เยี่ยฉวนถามด้วยความข้องใจ

ชายชราพูดเสียงเรียบ “ถ้าพวกเขาไม่ใช่คนของฉางมู่ ยอดคนเหล่านี้คงไม่มาท้าต่อสู้ในวันนั้น บ่อยครั้งที่สถานศึกษาฉางมู่ไม่มีความเคลื่อนไหว ทว่าเมื่อใดที่พวกเขาตัดสินใจแล้ว นั่นคือศัตรูต้องหมดสิ้นไป !!”

เยี่ยฉวนนิ่งฟัง

อาจารย์ใหญ่พูดต่อไปอีกว่า “ในเมื่อข้ายังอยู่ สถานศึกษาฉางมู่ย่อมไม่กล้าส่งผู้กล้าแกร่งมาลอบสังหารเจ้า แต่อาจไม่จริงเสมอไป เพราะฉะนั้นเจ้าจะต้องระมัดระวังตัวเอง อย่าไปในที่เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต”

เยี่ยฉวนพยักหน้ารับคำ “เข้าใจแล้วขอรับ !”

ผู้เฒ่าจี้ถามทันทีว่า “อีกครึ่งเดือนเจ้าต้องไปเทือกเขาชายแดนใช่หรือไม่ ?”

ชายหนุ่มมองอย่างงงงัน “ท่านรู้ ?”

อาจารย์ใหญ่พยักหน้า “ในแคว้นเจียง ผู้ที่ได้รับอนุญาตมีน้อยคนนัก แม่นางอันมอบสิ่งนั้นให้แก่เจ้า ดู เหมือนว่านางจะเอาใจใส่เจ้าไม่น้อย”

ชายหนุ่มนิ่งงัน

ชายชราคู่สนทนาลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนเอ่ยต่อไปว่า “เจ้าหนุ่ม ทั้งเจ้าและแม่นางอันไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป คนของฉางมู่ชอบอยู่เหนือผู้อื่น ถึงแม้ว่าแม่นางอันประกาศตัดสัมพันธ์กับสถานศึกษาฉางมู่ พวกนั้นยัง ไม่กล้าแม้จะผายลม ต่อไปเจ้าจะได้เห็นความน่ากลัวของนาง”

ชายหนุ่มยังไม่เข้าใจ “ท่านต้องการบอกอะไรกันแน่ ?”