หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 13

บทที่ 13 หมดสิ้นทุกอย่างภายในคืนเดียว

ทุกคนในตระกูลเย่ต่างก็ไม่คาดคิด ว่าเย่สวนจะได้รับจดหมายเทียบเชิญ

แม้แต่เย่เจิ้งกั๋ว เย่เจิ้งซานและ เย่เจิ้งเหอ ก็ยังมีสีหน้าเหลือเชื่อ

เรื่องจดหมายเทียบเชิญ ท่านย่ามอบหมายให้เย่หยุนเทาไปลองเชิงเป็นคนแรก แต่เย่หยุนเทากลับถูกไล่ตะเพิดกลับเสียอย่างนั้น

แต่ตอนนี้กลับเป็นเย่สวนที่ได้รับจดหมายเทียบเชิญแทน แบบนี้ก็แสดงว่า เย่สวนมีความสามารถมากกว่าเย่หยุนเทาน่ะสิ

ความสัมพันธ์แบบมีส่วนได้ส่วนเสียเหล่านี้ เย่หยุนเทาพอจะนึกออก จึงรีบพูดกับท่านย่าว่า “คุณย่าครับ แล้วถ้าหากว่าบางคนอยากชนะ จนต้องทำจดหมายเทียบเชิญปลอมๆขึ้นมาล่ะครับ คุณย่าอย่าเพิ่งหลงกลเลยนะครับ”

“ใช่ค่ะ ฉันว่าจดหมายนี่น่าจะเป็นของปลอมไปแล้วครึ่งหนึ่ง” เย่ซวงพูดเสริม

ท่านย่ายิ้มออกมาบางๆแล้วพูดว่า “ของจริง”

“เหรอครับ” เย่หยุนเทากับเย่ซวงสะอึกหน้าแดง สีหน้ากล้ำกลืนเหมือนกำลังกินของเสียเข้าไป

“ใช่ แม้ว่าเย่สวนจะจัดการเรื่องนี้สำเร็จ แต่หยุนเทาแกก็อย่าเพิ่งถอดใจไป” ท่านย่าตบโต๊ะ มองมาที่เย่หยุนเทาแล้วพูดขึ้นมาอย่างปลอบประโลมว่า “ก่อนหน้านี้ แกเป็นคนไปลองเชิงคนแรกไม่ใช่เหรอ? นั่นก็แปลว่าแกเป็นตัวแทนของตระกูลเย่ไปให้หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเห็นหน้าแล้ว ตอนที่เย่สวนกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ก็ถือเป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจของตระกูลเย่ ดังนั้นการได้รับจดหมายเทียบเชิญในครั้งนี้ แกก็มีส่วนช่วยด้วย"

เมื่อได้ฟังที่ท่านย่าพูดมา เย่สวนก็แอบถอนหายใจ ท่านย่ารักหลานผู้ชายมากกว่าหลานผู้หญิงมาตลอด ดูเหมือนว่าไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน ไม่ว่าจะสร้างผลงานที่สำคัญมากเท่าไหร่ ในสายตาของท่านย่าเธอก็คงไม่สู้เย่หยุนเทาที่เป็นหลานชายอยู่ดี

ดวงตาของเย่หยุนเทาเป็นประกาย พูดขึ้นมาว่า “ที่คุณย่าพูดมาก็ถูก ถ้าไม่ใช่ว่าผมไปปูทางไว้ให้ก่อนแล้ว คนบางคนจะไปทำสำเร็จได้ยังไง? เอาตามตรง ผมว่าผมมีส่วนช่วยมากกว่าอีก บางคนก็แค่บังเอิญโชคดีได้จดหมายมาเท่านั้นแหละ”

เย่เจิ้งกั๋วติดใจตรงหมายเหตุรายชื่อของผู้ที่สามารถเข้าร่วมงานบนจดหมาย จึงเอ่ยถามขึ้นมา

ท่านย่าตอบไม่ตรงคำถามของเขา แต่กลับพูดยืนยันออกมาว่า “ถึงจะสามารถเข้าร่วมได้แค่คนเดียว ยังไงหยุนเทาก็ต้องเป็นคนไป”

เย่เจิ้งกั๋วรู้สึกเบาใจลงญาติๆในตระกูลเย่ก็เริ่มแสดงความยินดีและยกยอเย่หยุนเทาเสียยกใหญ่

เย่สวนนั่งอึ้งอยู่กับที่ ไม่มีใครสนใจเธอเลย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์

ช่วงนี้ตระกูลเย่เบิกบานครึกครื้นเป็นพิเศษ

หลังจากที่ได้รับจดหมายเทียบเชิญเข้าร่วมงานอภิปรายของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป สิ่งแรกที่พวกเขาทำก็คือการประกาศข่าวดีนี้ออกไปให้ทุกคนรู้

จนกลายเป็นที่อิจฉาของบริษัทมากมายนับไม่ถ้วน

เพราะทุกคนรู้ดีว่า มีแค่บริษัทชั้นนำเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ได้รับจดหมายเทียบเชิญจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

และวันนี้ ก็เป็นวันเกิดครบ80ปีของท่านย่าพอดี

เพราะจดหมายฉบับนั้นของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ตอนนี้ตระกูลเย่จึงมีอิทธิพลในเมืองปินเหอเป็นอย่างมาก

ครอบครัวของเย่สวนมาถึงบ้านของท่านย่า เกือบจะเป็นลำดับสุดท้าย ภายในห้องโถงรับแขกกว้างใหญ่เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย

และทันทีที่ครอบครัวเย่สวนเดินเข้ามา สายตาของทุกคนก็มองมาที่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแววเยาะเย้ยและสะใจ

พื้นเพของครอบครัวของเย่สวน เดิมทีแล้วก็เป็นครอบครัวที่อ่อนแอที่สุดในวงศ์ตระกูล ตอนนี้ยังมีลูกเขยที่ไม่เอาไหนแต่งเข้ามา พูดได้เลยว่าช่างเป็นอะไรที่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดสุดๆ

เมื่อเย่หยุนเทาเห็นลู่เสี้ยงหยางก็อารมณ์ไม่ดี สิ่งแรกที่ทำก็คือเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย่สวน ถามยิ้มๆว่า “เย่สวน ฉันล่ะนับถือใจของแกจริงๆ คนไร้ประโยชน์แบบนี้ยังกล้าพามาออกงานด้วยเหรอ ไม่กลัวขายหน้าหรือไง?”

“เย่หยุนเทา นายไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้หรอกนะ” เย่สวนส่งเสียงฮึดฮัดออกมาจากจมูก จากนั้นก็ตีหน้านิ่ง

“ก็ได้ๆ พูดถึงคนไร้ประโยชน์ฉันก็หงุดหงิดเหมือนกันนั่นแหละ งั้นเราไม่พูดเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน ใช่สิ ปีนี้ครอบครัวแกเตรียมของขวัญอะไรไว้ให้คุณย่า แต่อย่าเหมือนปีก่อนๆที่หาได้ตามข้างทางล่ะ ถึงตอนนั้นถ้าทำให้ย่าอารมณ์เสีย พวกแกต้องรับผิดชอบผลที่ตามมานะ” เย่หยุนเทาอมยิ้มพร้อมกับพูดออกมา

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหลิวจิ้งและเย่สวนก็เริ่มเปลี่ยนเป็นถมึงทึง ความพร้อมในด้านต่างๆของครอบครัวพวกเธอแย่มากที่สุด จึงไม่สามารถหาซื้อของขวัญแพงๆเหมือนครอบครัวของลุงใหญ่ ลุงรอง และลุงสามได้ เพราะฉะนั้นในงานวันเกิดทุกๆปี ของขวัญจากครอบครัวของพวกเธอจึงไร้ค่า และถูกคนอื่นเยาะเย้ยอยู่ทุกปี

ปีนี้ เกรงว่าก็น่าจะเป็นเหมือนเดิม

เมื่อไม่กี่วันก่อนชิงสุยกรุ๊ปของเย่สวนขาดเงินทุนหมุนเวียน ยังดีที่ลู่เสี้ยงหยางยืมเพื่อนมาได้สิบล้านถึงอุดรูรั่วนี้ได้

เมื่อเงินขาดมือ เย่สวน จึงไม่สามารถหาซื้อของขวัญวันเกิดแพงๆมาให้คุณย่าได้

“เหอะๆ พวกเราจะรอดูละครสนุกๆจากครอบครัวของแกก็แล้วกัน อย่าทำให้พวกเราผิดหวังล่ะ” เย่หยุนเทาทิ้งคำพูดเอาไว้จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป

หลิวจิ้งกระทืบเท้าอย่างโมโห มองไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่ได้ดั่งใจ ถ้าไอ้คนไร้ประโยชน์นี่รู้จักสู้คนบ้าง ครอบครัวของเธอคงไม่ถูกคนในตระกูลรุมกลั่นแกล้งแบบนี้หรอก

เย่สวนรู้สึกไม่ดีจนเกือบจะร้องไห้ออกมา เธอพยายามมามากแล้ว แต่ข้างกายกลับไม่มีผู้ช่วยเก่งระดับเทพเลย ข้างกายเธอมีแต่ทีมที่ไม่เอาไหน

ไม่นานหลังจากนั้น แขกเหรื่อก็มากันครบ

ผู้คนทยอยส่งมอบของขวัญวันเกิด ภายใต้การนำของเย่เจิ้งกั๋ว

ครอบครัวของเย่สวนรู้ตัวเองดี ว่าครอบครัวของพวกเขาต้องได้มอบของขวัญในลำดับท้ายๆ ดังนั้นเมื่อถึงลำดับสุดท้ายพวกเขาจึงเดินอืดอาดเข้าไปมอบของขวัญ

เย่หยุนเทาอยากหัวเราะเยาะครอบครัวของเย่สวน ไวๆ จึงบอกให้ผู้ช่วยของท่านย่าประกาศของขวัญที่แต่ละครอบครัวนำมามอบให้เร็วๆ

“ลูกคนโตเย่เจิ้งกั๋ว มอบกำไลหยกสีฟ้าคุณภาพดีมาหนึ่งวง”