หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 398

“หัวใจของเป่ยเจาต้องได้รับการบูชาจากคนเมืองเป็นเวลาพันปี ดังนั้นจึงต้องให้หัวใจของเป่ยเจาอยู่ที่นี่ ได้รับการสักการบูชา”

ฮ่องเต้มีสีหน้าประหลาดใจ

“แต่ว่า เขาก็ยังพูดอะไรบางอย่าง…” ฮ่องเต้ส่ายหัว

“สิ่งนี้สืบทอดกันมาหลายพันปีแล้ว และบางทีคนรุ่นต่อๆ ไปอาจจะพูดเกินจริงไปก็ได้”

“ชายผมสีเงินบอกว่าสักวันหนึ่ง อีกฝ่ายอาจจะกลับมาตามหาหัวใจกลับคืนไปก็ได้”

“ถ้าคนผู้นี้มาเมื่อไหร่ ก็จะเป็นบรรพบุรุษของเป่ยเจา บรรพบุรุษน้อยของทั้งเป่ยเจา”

สีหน้าของฮ่องเต้ดูเหมือนพูดไม่ออก

“เราไม่เชื่อ ว่าจะมีคนสามารถมาเอามันไปได้…” ฮ่องเต้โบกมือ ถือว่าเป็นแค่เรื่องสนุกเท่านั้น

มุมปากของรัชทายาทโค้งขึ้น มองไปที่เจดีย์เก้าชั้น

ฮ่องเต้จุดเทียนเล่มที่เก้าด้วยตัวเอง

แสงเทียนก็สว่างขึ้น ขจัดความมืดมิดออกไป ดวงตาของรัชทายาทก็ค่อยๆ อ่อนโยน

รัชทายาทก้าวเข้าไปเบาๆ โดยไม่รู้ตัว

เขาก้าวไปข้างหน้าและวางเครื่องบูชาลงอย่างดี จุดเทียนหอมและกระดาษเงินด้วยความศรัทธา

รัชทายาทรินเหล้าด้วยตัวเอง แล้วคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับฉีกกระดาษสีเหลืองอย่างเงียบๆ

เห็นยอดเจดีย์ชั้นที่เก้า มีหินติดฝุ่นลอยอยู่กลางอากาศ กิน หินก้อนนี้ลอยอย่างเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ดูไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย

มีลวดลายอยู่รอบบนตัวหิน ไม่รู้ว่ารับพลังที่มหาศาลอย่างไรเอาไว้

ฮ่องเต้ถวายเครื่องบูชาด้วยความเคารพ

“ถ้าท่านมีจิตวิญญาณจริงๆ ขอจงคุ้มครองเป่ยจงไปหมื่นชั่วอายุคน คุ้มครองรากฐานราชวงศ์ตระกูลเซี่ยให้มั่นคง” ฮ่องเต้กระซิบ

รัชทายาทก็พูดอย่างใจเย็น “จะทำแน่นอน”

หลังจากบูชาเสร็จแล้ว ก็เป็นช่วงเวลาดึกที่ทั้งสองเดินออกมาจากเจดีย์เก้าชั้น

รัชทายาทหันไปมองแสงสลัวๆ บนเจดีย์เก้าชั้น แววตาก็เป็นประกาย

ประตูวังถูกปิดแล้ว รัชทายาทจะพักผ่อนอยู่ในวังคืนนี้

เขานอนบนเตียงโดยที่สอดมือทั้งสองข้างไว้ที่ท้ายทอย ความคิดของเขาล่องลอยไปโดยไม่รู้ตัว