หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 563

“ดูแลคุณชายกับฮูหยินให้ดี”

“ห้องพักแขกถูกจัดเอาไว้แล้ว ข้าจะกลับมาส่งตัวคุณชายหลี่ไปที่นั่น”

หลังจากพูดจบ นางจึงอุ้มลู่เจาเจากลับไปยังห้องนอน

ลู่เจาเจานอนซบอยู่บนไหล่ของเติงจือพร้อมพึมพำเสียงเบา “พี่เติงจือ ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องสงสารเขาหรอก...”

“ถึงแม้เขาจะโชคร้าย แต่ชะตาแข็งอยู่นะ...”

เติงจือมองเข้าไปในห้องแล้วลดเสียงลง “บ่าว...ไม่ได้ร้องไห้เพราะสงสารเขาหรอกเจ้าค่ะ”

เติงจือค่อยๆ ถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ

“บ่าวกำลังหยิกตัวอยู่ ไม่อย่างนั้นจะต้องหลุดขำออกมาแน่นอน”

“เขาเป็นแขกผู้มีเกียรติของบ้านเรา คงจะดูไม่ดีหากข้าหัวเราะออกมาเสียงดัง...” เติงจือไม่ใช่คนที่ร้องไห้ออกมาเพราะเรื่องแปลกประหลาดเช่นนั้น

ลู่เจาเจาถึงกับยิ้มออกมา

“แหะๆ พี่เติงจือเก่งที่สุดเลย...”

“พักผ่อนเถิด พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงในจวน พวกเรายังต้องยุ่งอีกวัน...” เติงจือล้างหน้าผลัดผ้าให้กับเจาเจาเสร็จ จึงหันไปกำชับกับอวี้ซูและคนอื่นๆ ก่อนกลับไปทำหน้าที่ต่อ

ลู่เจาเจาดื่มน้ำแกงเนื้อแพะก่อนนอนจนรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว

ตกดึกทุกอย่างก็เงียบงัน

อวี้ซูและอวี้ฉินต่างพักผ่อนอยู่ที่แคร่เล็กนอกม่าน

ลู่เจาเจารู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว นางจึงสะบัดผ้าห่มออก เผยให้เห็นพุงโตๆ ของนาง

นางฝันถึงชาติที่แล้วอีกครั้ง

“อ๊ะ…”

ร่างกายของลู่เจาเจาบางเบาและโปร่งสบาย นางก้มลงมองจึงเห็นว่าตัวของนางในตอนนี้โปร่งแสงราวกับวิญญาณ

“ที่นี่ที่ไหน มีใครอยู่หรือไม่”

ลู่เจาเจาวัยสองขวบอยู่ในสายหมอกและตะโกนจนสุดปอด

ไม่มีการตอบสนองใด

ลู่เจาเจาได้แค่เอียงคอมอง ทำไมถึงดูคุ้นตาเหลือเกิน