หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 562

“องค์หญิงเจาหยาง ข้าได้ยินท่านนะ”

ลู่เจาเจาวางมือบนสะโพกที่อ้วนท้วนของนาง “ข้าจงใจพูดให้เจ้าได้ยินน่ะสิ แล้วยังไม่รีบออกไปอีกหรือ”

นางไม่เคยเห็นคนโชคร้ายขนาดนี้มาก่อน

สวี่สืออวิ๋นรีบเอามือปิดปากของนางไว้ ช่างซุกซนเหลือเกิน

“คุณชายหลี่ ขออภัยด้วย เจ้าเด็กคนนี้ปากไวไปหน่อย... นางชอบพูดจาไร้สาระ” ผู้เป็นแม่กล่าวพลางเหลือบตามองเด็กน้อย

หลีจื้อซีขมวดคิ้ว “ฮูหยินสวี่มิต้องกังวล ข้ามาถึงจุดนี้ได้เพราะใบหน้าหนาเช่นนี้นี่เอง อีกอย่างเจาเจาพูดได้ถูกต้อง...”

“ฝ่าบาทตรัสว่าความโชคร้ายของข้าจะส่งผลต่อชะตากรรมของแคว้น”

“ข้าคิดว่าการมีอยู่ขององค์หญิงเจาหยางและฝ่าบาทที่ทรงพระปรีชาในเป่ยเจา จะคุ้มครองให้ข้าอยู่รอดปลอดภัย เดิมทีฝ่าบาททรงลังเลพระทัย แต่จู่ๆ กลับมอบตำแหน่งทั่นฮวาให้กับข้า”

ลู่เยี่ยนซูถึงกับเอามือปิดหน้า

เขาประจบประแจงได้ไม่เท่าหลี่จื้อซีจริงๆ

หลี่จื้อซีมองไปที่ลู่เจาเจา “ถูกต้องหรือไม่ องค์หญิงเจาหยาง”

ลู่เจาเจากระแอมด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ

“องค์หญิงเจาหยางใจดีมีเมตตา ใจกว้างราวมหาสมุทร นางคงไม่รังเกีจความโชคร้ายของข้าอย่างแน่นอน”

“จริงสิ บ้านเกิดของข้ามีอาหารอย่างหนึ่งที่อร่อยเป็นพิเศษ องค์หญิงเจาหยางน่าจะไม่เคยกินมาก่อน เอาไว้ข้ากลับไปแล้วจะทำส่งให้องค์หญิงได้ลิ้มรส...”

หลี่จื้อซีก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับอุ้มเจาเจาขึ้นมา “องค์หญิงเจาหยางต้องกินข้าวให้มากกว่าเสียหน่อย ดูสิทั้งตัวเบาและซูบผอมเช่นนี้...”

ลู่เจาเจาถูกเกลี้ยกล่อมจนเริ่มอมยิ้มออกมา

[ว้าว เขาชมข้าว่าใจดีด้วยแหละ]

[และยังอยากทำอาหารให้ข้ากินอีก]

[เขาชมว่าข้าตัวเบา ทั้งยังซูบผอม... แม้ว่าเขาจะโชคร้ายไปหน่อย แต่เขาจริงใจ ไม่พูดโกหก...]

ลู่เยี่ยนซูพลันไอออกมาอย่างรุนแรง

ให้ตายเถอะ เจ้านี่หน้าด้านจริงๆ

ไม่มีใครเทียบได้อีกแล้ว

มันขัดกับความรู้สึกบ้างหรือไม่