หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1359

“ผิงอันอยู่ไหน? ผิงอันเล่า?” ซ่านซ่านลุกขึ้นยืนก็ตะโกนเรียก

“ผิงอันรึ? พ่อและแม่ของผิงอันป่วย กลับบ้านเกิดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ฮูหยินหาเด็กรับใช้ใหม่มาแล้ว.....” ระหว่างที่พูดอยู่ เด็กรับใช้ก็เข้าประตูมาคารวะอย่างนอบน้อม

รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่านซ่านค้างไป และขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ที่ผ่านมาเป็นผิงอันช่วยเขาทำงาน

ซ่านซ่านผงกหัวเงียบๆ ยกถ้วยพูดเสียงยาน “ท่านแม่ ผิงอันจะกลับมาเมื่อไร? ซ่านซ่านใช้เขาจนเคยชินแล้ว.....”

สวี่สืออวิ๋นจิ้มหน้าผากเขาเบาๆ “เดิมทีเขาก็ไม่ใช่ทาสในเรือน ด้วยความจำเป็นพ่อแม่ถึงส่งเขามาเป็นคนรับใช้ข้างนอก”

“ตอนนี้พ่อแม่เขาก็อายุมากแล้ว คงจะพูดห้ามคนไม่ให้กลับบ้านไม่ได้กระมัง?”

กำลังพูดอยู่ ก็เห็นลู่เยี่ยนซูกลับจวนด้วยใบหน้าอ่อนเพลีย

“รีบจัดโต๊ะอาหารเร็ว.....” สวี่สืออวิ๋นทำหน้าเป็นห่วง

“ท่านแม่ ลูกกลับห้องไปล้างหน้าบ้วนปากก่อน” ลู่เยี่ยนซูพยักหน้าให้ซ่านซ่าน แล้วบอกท่านแม่ถึงจากไป

“ท่านพี่เป็นอะไรไป?”

สวี่สืออวิ๋นยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชายเจ้าไม่กลับมาทั้งคืน จู่ ๆ ฝ่าบาทเรียกเขาเข้าวังกลางดึกบอกว่าในเมืองหลวงนิยมเล่นการพนัน เพื่อควบคุมพฤติกรรมที่ไม่ดี บุกเข้าไปตรวจสอบ”

“บ่อนพนันทั่วทั้งเมืองหลวงถูกปิดแล้ว”

“ทำงานตลอดคืนเพิ่งกลับจวนมานี่ไง”

เพล้ง……

ถ้วยในมือของซ่านซ่านร่วงลงพื้น แตกกระจายไปทั่ว

“ซ่านซ่าน……” สวี่สืออวิ๋นสะดุ้งตกใจ

“ไม่โดนลวกใช่ไหม? รีบไปเอายาทามาเร็ว”

มือน้อยของซ่านซ่านแดงเล็กน้อย แต่แดงสู้ดวงตาไม่ได้

เขาพูดตะกุกตะกัก “ตรวจและปิด.....บ่อนพนันหรือ? เป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไร?”

สวี่สืออวิ๋นจิ้มศีรษะเขา “มือโดนลวกจนแดงแล้ว ยังมีใจคิดเรื่องอื่นอีก ตรวจสอบทั่วทั้งเมืองอย่างเข้มงวดและปิด” สวี่สืออวิ๋นช่วยเขาเช็ดจนสะอาด และทายามีฤทธิ์เย็นให้ แต่พอเงยหน้าขึ้น.....

ดวงตาของซ่านซ่านทั้งแดงและคับข้องใจ

ทุนพนันที่ข้าสะสมอย่างยากลำบาก!! สวี่สืออวิ๋นชะงัก ร้อนขนาดนั้นเชียวหรือ? ร้อนจนทำให้มารร้ายคนนี้ร้องไห้แล้ว?

“จริงด้วย พี่สาวของเจ้าถึงวัยก็จะเข้ากั๋วจื่อเจี้ยน ตอนนี้เจ้าอายุสองขวบกว่าแล้ว ควรไปเรียนที่กั๋วจื่อเจี้ยนแล้ว”

“ไปพรุ่งนี้เลยแล้วกัน”

หัวใจดวงหนึ่งของซ่านซ่านเย็นเฉียบ

เรื่องร้ายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง!!

ซ่านซ่านกุมศีรษะ ใต้ตาดำคล้ำเหมือนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน

นั่งอยู่หน้าโต๊ะยกถ้วยเล็กอย่างใจลอย กิน ๆ หยุดๆ

บ่อนพนันถูกตรวจสอบและปิด ยังต้องไปสถานศึกษา

เฮ้อ……

ชีวิตลำบากจริงๆ

และเหลือเชื่อ

“ซ่านซ่านเจ้าไม่ได้โกรธจนสติเลอะเลือนใช่ไหม?” ม่ายเฟิงกังวลใจสุดๆ เมื่อวานซ่านซ่านได้ยินว่าต้องไปเรียน โกรธจนนอนไม่หลับทั้งครั้ง แต่ชั่วพริบตา.....

ไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหม?

“ซ่านซ่านสบายดี ซ่านซ่านคิดได้แล้ว ต้องตั้งใจเรียนแล้วสร้างธุรกิจให้ประสบความสำเร็จ จะไม่ทำให้พี่หญิงขายหน้าแน่นอน!” พูดจบก็ทำหน้าดีใจและคาดหวัง

ตระกูลลู่ทุกคนมองรถม้าเคลื่อนที่ออกไปไกลตาปริบๆ

“จู่ ๆ ทำไมเขาคิดได้แล้ว?” สวี่สืออวิ๋นไม่เข้าใจสักนิด

ลู่เจาเจานั่งกินข้าวหน้าโต๊ะอย่างสบายๆ “จับตาดูสองสามวันก็พอ เด็กคนนี้....” จุ๊ ๆ ......

ซ่านซ่านไปสถานศึกษาวันแรก ตระกูลลู่บนล่างต่างกังวลใจและเป็นห่วงมาก

สวี่สืออวิ๋นยังแอบส่งเด็กรับใช้ไปสืบข่าว เดิมทีก็ไม่สบายใจอยู่แล้ว จากข่าวที่ส่งกลับมาถึง ทำให้คนรู้สึกประหลาดใจนิดๆ

“ฮูหยินไม่ต้องเป็นห่วง คิดว่าคุณชายน้อยมีพรสวรรค์ด้านการเรียนจริงๆ”

“วันนี้จัดห้องใหม่พอดี เป็นซื่อจื่อน้อยแต่ละตระกูล ใช้ชีวิตสุขสบาย เดิมคิดว่าคุณชายน้อยของพวกเราจะเข้ากับใครไม่ได้ คิดไม่ถึง......ไอ้โย่ว คุณชายน้อยได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้องด้วยคะแนนเสียงเอกฉันท์”

“ฮูหยิน หัวหน้าห้องต้องรับผิดชอบเพื่อนในชั้นเรียน ช่วยอาจารย์เตรียมการสอน เป็นคนที่สุดยอดมากๆ”

“ท่านก็วางใจเถอะ แม้ว่าเขาจะอายุน้อยที่สุด แต่ทำให้ทุกคนเชื่อถือได้”

ลู่เจาเจาสบตากับท่านแม่ รู้สึกประหลาดใจต่อซ่านซ่านสุดๆ

เจิ้นกั๋วกงเสียชีวิต ช่วงนี้หรงเช่อไว้ทุกข์จึงว่างอยู่บ้าน เขาประสานมืออย่างดีใจ “ดี ดี ดี ในที่สุดตระกูลหรงข้าก็มีบัณฑิตแล้ว”