หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 612

จี้ที่ห้อยอยู่รอบคอก็ร่วงลงบนพื้น

เสียงดังกรุ๊งกริ๊ง

หลู่จิงเหยาร้องไห้และชูเหรียญทองแดงขึ้นมา “พี่ใหญ่ ข้าให้เงินท่าน ข้าให้ท่าน นี่คือของสืบทอดจากบรรพบุรุษ ข้าให้เงินท่าน ท่านช่วยแม่ข้าได้หรือไม่”

สายตาของหนานมู่ไป๋มองไปที่เหรียญทองแดง ใบหน้าเรียบนิ่ง

“หยุด!” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นอย่างเย็นชา

องครักษ์หลายคนเดินออกมาจากขบวน หักนิ้วของลู่หย่วนเจ๋อ ช่วยเหลือเผยเจียวเจียวที่แทบจะหายใจไม่ออก

เผยเจียวเจียวทรุดตัวอย่างอ่อนแรงลงกับพื้น สูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่

ดวงตาของนางแดงก่ำอย่างน่ากลัว

รอยฟกช้ำบนคอของเผยเจียวเจียวดูน่ากลัว

“แค่กๆ …”

“แหวะ…” คอของเผยเจียวเจียวเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก นางจับคอพลางไออยู่หลายครั้ง ทุกครั้งที่ไอก็รู้สึกเจ็บราวกับโดนมีดกรีด

เกือบแล้ว นางเกือบโดนลู่หย่วนเจ๋อบีบคอจนตาย

นางถุยน้ำลายออกมา แต่กลับเต็มไปด้วยเลือด

ลู่หย่วนเจ๋อเกลียดนางมาก

“อ๊าก!!!” ลู่หย่วนเจ๋อกุมนิ้วมือกรีดร้องอยู่บนพื้น สั่นไปทั้งร่าง

“พวกแกเป็นใคร? กล้าทำร้ายขุนนาง!” เส้นเลือดบนหน้าผากของลู่หย่วนเจ๋อปูดขึ้นมา

พวกมันกล้าหักนิ้วเขา!

เจ็บ เจ็บมากๆ …

“ขุนนาง? เฮอะ…ต่อให้ฆ่าขุนนางของเป่ยเจา แล้วเซวียนผิงตี้จะทำอะไรข้าได้?” หนานมู่ไป๋หัวเราะเบาๆ

เขาหันกลับไปมองลู่จิ่งเหยา

เหรียบทองแดงในมือนาง…

“เจ้าเอาถุงเงินนี้มาจากที่ไหน?” หนานมู่ไป๋เล่นถุงเงินนั่น

ถุงเงินสองใบนี้มีบางจุดที่แตกต่างกัน

ใบเก่าถูกปักลายมังกรทอง เป็นของใช้ของราชวงศ์

เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อเคยใช้มาก่อน

พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึง

“นั่นเป็นของของแม่ข้า นางให้เหยาเหยา” ลู่จิ่งเหยาร้องไห้ รุดเข้าไปกอดเผยเจียวเจียวที่ใกล้ตาย

“ท่านแม่ เหยาเหยากลัว ท่านแม่ อดทนไว้ เหยาเหยามีแค่ท่านแม่ ท่านแม่…” นางมองหนานมู่ไป๋อย่างหมดหนทาง

หนานมู่ไป๋มองเผยเจียวเจียวที่รวยริน

คิ้วของเขาเลิกขึ้น

“หนูน้อย เจ้าชื่ออะไร?” หนานมู่ไป๋ไม่เห็นจี้หยกที่สืบทอดของแคว้นใต้ แต่ในใจกลับเกิดความสงสัยตลอด