หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1357

พ่อแม่ตระกูลเวินตื้นตันใจจนน้ำตาคลอ

ใครบ้างไม่รู้ว่าในจวนตระกูลลู่มีต้นบงกชทองอยู่หลายต้น

นั่นเป็นของล้ำค่าที่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงขอมาไม่ได้ ในวันปกติจะมีคนคอยดูแลอย่างดีราวกับแก้วตาดวงใจ

วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดที่คึกคักเป็นพิเศษ บริเวณลานบ้านของลู่เจาเจาเต็มไปด้วยของขวัญมากมาย

กว่าจะส่งแขกจนหมดก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ซ่านซ่านเอานิ้วน้อย ๆ ทั้งสองข้างเกี่ยวกัน กัดริมฝีปากเบา ๆ “พี่หญิง คืนนี้ข้าขอเลี้ยงข้าวท่านได้หรือไม่?”

“ซ่านซ่านไม่มีเงินเลย…” เขาดึงกระเป๋าเสื้อ ไม่มีเงินจริง ๆ…

“ถึงเจ้าจะเลี้ยงข้าแค่บะหมี่น้ำใส พี่ก็ดีใจแล้ว” ลู่เจาเจาพูดด้วยความจริงใจ ซ่านซ่านอายุแค่สองขวบ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แต่กลับทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ ใครเห็นก็อดแกล้งไม่ได้

จนกระทั่งพลบค่ำ ซ่านซ่านจึงจูงมือพี่สาวออกจากบ้าน

“เหตุใดจึงไม่ไปทางประตูใหญ่เล่า?” ลู่เจาเจาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นซ่านซ่านจูงมือนางไปทางประตูข้าง

“ทางนี้ใกล้กว่า” ซ่านซ่านตอบอย่างอ้ำอึ้ง

ทันทีที่ออกจากประตูข้าง ก็เห็นลู่หยวนเซียวกำลังนั่งยิ้มอยู่บนรถม้า “โชคดีจริง ๆ ที่ทันเวลา เกือบพลาดไปเสียแล้ว…”

“ได้ยินว่าซ่านซ่านจะเลี้ยงข้าวพี่หญิง ไม่รู้ว่าพี่สามจะมีโอกาสร่วมวงด้วยหรือเปล่า?”

ลู่เยี่ยนซูก็ยืนอยู่ที่ประตู “เช่นนั้นพี่ใหญ่ก็ต้องขอบคุณซ่านซ่านด้วยแล้ว”

จุยเฟิงโผล่หน้าออกมาจากด้านหลัง “แล้วก็มีข้าด้วย ข้ากินจุนะ คุณชายน้อยไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

ซ่านซ่านตาเบิกโพลง อ้าปากค้าง “มา...มากันหมดเลย” แม้บนใบหน้าจะยังคงยิ้มแย้ม แต่แววตากลับฉายแววหวาดกลัวและเศร้าสร้อย

อ๊าาาาาา ข้าอุตส่าห์หนีออกมาทางประตูข้างแล้ว พวกเขาหาเจอได้ยังไงกัน!!

พี่ใหญ่ พี่สาม จุยเฟิง สามคนนี้กินจุเป็นบ้าเลย!!

พอทุกคนได้ที่นั่งในร้านอาหาร ซ่านซ่านก็กล่าวทันที “หูฉลามตุ๋นน้ำแดง เอ็นกวางผัดแห้ง ปลิงทะเลตุ๋นน้ำแดง... ปลากะพงนึ่งซีอิ๊ว” ซ่านซ่านร่ายยาวเป็นชุด

“พอแล้ว ๆ…” ลู่หยวนเซียวรู้ตัวว่าเงินในกระเป๋าของเขาไม่ได้หนาอะไร พอจะเอ่ยปาก ซ่านซ่านก็พูดขึ้นว่า

“พวกนี้ไม่เอา พี่หญิงข้าไม่ชอบกิน”

ลู่เจาเจาผู้ซึ่งเป็นสาวกคนรักเนื้อตัวยง…

เอ่อ เจ้าบอกไม่ชอบก็ไม่ชอบแล้วกัน

แล้วก็เห็นซ่านซ่านค่อย ๆ อ่านเมนูต่อเบา ๆ “กุ้งผัดหยก ซุปเต้าหู้ใส่ผักกาดขาว…”

ไม่นานนัก ผักใบเขียวสดใสหลายจาน พร้อมกับอาหารคาวสามอย่าง ก็ถูกยกมาวางตรงหน้า ทำเอาทุกคนเปลือกตากระตุก

“ทานสิคะ พี่ ๆ ทานกันเลย! ซ่านซ่านเลี้ยงเอง!” ซ่านซ่านโบกมือเล็ก ๆ อย่างใจกว้าง

ทุกคนก็มิได้รังเกียจ ต่างก็เข้าใจในความหวังดีของซ่านซ่าน

ซ่านซ่านเองก็ไม่ได้ทานข้าว ยืนเขย่งเท้ารินน้ำชาให้ทุกคนอย่างกระตือรือร้นอยู่ข้างโต๊ะ

“คุณชายน้อย ท่านยังเล็กอยู่ ระวังจะลวกมือเอา ให้บ่าวทำ…” สาวใช้จะเข้ามารับช่วงต่อ แต่เขากลับหลบ

“พวกท่านทำงานราชการเหนื่อยกันมา ซ่านซ่านรินน้ำชาเองไม่เหนื่อยหรอก ซ่านซ่านระวังไม่ให้ลวกตัวเองอยู่แล้ว” พูดจาฉะฉานเป็นชุด ๆ

“พี่ใหญ่ ดื่มน้ำ...”

เถ้าแก่เขย่งเท้ามองยังไงก็มองไม่เห็นตัว เลยต้องเดินออกมาจากตู้รับเงิน การเป็นเถ้าแก่ในเมืองหลวง ต้องมีสายตาที่เฉียบแหลมเป็นธรรมดา แน่นอนว่าต้องจำได้ว่านี่คือหลานชายคนเล็กของเจิ้นกั๋วกง

“คิดเงิน”

เถ้าแก่หยิบลูกคิดขึ้นมาดีดสองสามที “ทั้งหมดสามตำลึงเงิน…” สามตำลึง? ปกติแค่กับข้าวเลิศรสจานเดียวยังแพงกว่านี้ตั้งเยอะ

ซ่านซ่านพยักหน้ารับ

“ล้างจาน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ว่าไงนะ?” เถ้าแก่ได้ยินไม่ถนัด จึงถามซ้ำอีกครั้ง

“ข้าจะอยู่ล้างจานใช้หนี้!”

สีหน้าของเถ้าแก่แทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เด็กสองขวบกว่าจะมาล้างจานใช้หนี้??

จวนเจิ้นกั๋วกงตกอับถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

แต่เดี๋ยวก่อน ใครบ้างไม่รู้ว่าตระกูลลู่กับตระกูลหรง…

ดวงตาของเขาหมุนกลอกไปมา คาดว่าคงเป็นตระกูลลู่กำลังฝึกฝนลูกชายคนเล็กสินะ จิ๊ มิน่าล่ะ เด็ก ๆ ตระกูลลู่ถึงได้เก่งกันทุกคน ดูวิธีเลี้ยงลูกของเขาสิ

ยิ่งคิดเถ้าแก่ก็ยิ่งโมโห ฐานะทางบ้านเขาก็ไม่ได้ขัดสน แต่ลูก ๆ กลับเอาแต่เที่ยวเล่นอยู่กับบ้าน!!

กลับไปจะจัดการพวกนั้นให้เข็ดหลาบเลย!

“ได้ เช่นนั้นก็หางานล้างจานให้คุณชายน้อยก็แล้วกัน” เถ้าแก่สั่งการเสร็จ ก็ให้คนพาซ่านซ่านกับม่ายเฟิงที่ยังคงมึนงงอยู่ไปด้วย

เถ้าแก่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำงานได้มากน้อยไม่เป็นไร ขอแค่ขายน้ำใจให้ตระกูลลู่ได้ก็พอ