หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1249

“ขอบคุณน้ำใจของคุณหนูอย่างยิ่ง...”

ลู่เจาเจาและคนอื่น ๆ มีความสามารถที่จะยึดแหล่งน้ำแห่งนี้ไว้ได้ แต่พวกเขากลับไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนั้นเลย แถมยังยกให้พวกเขาอีกด้วย

ชายหลายคนรู้สึกละอายใจและก้มลงกราบ

ไม่มีใครเข้าใจความคิดของพวกเขาที่แอบติดตามลู่เจาเจามา

ในปีที่เกิดภัยพิบัติ ทุกครัวเรือนไม่มีน้ำและอาหาร ความเป็นมนุษย์เป็นสิ่งแรกที่ถูกทอดทิ้ง

ลู่เจาเจาไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ถามว่า “พวกเจ้าไม่คิดจะเดินทางต่อไปข้างหน้าแล้วหรือ?”

ในหมู่ผู้ลี้ภัย ผู้อาวุโสคนหนึ่งส่ายหัว “หลังจากภัยแล้ง ก็เกิดฝูงตั๊กแตนระบาด เราเดินทางมาหลายที่แล้ว แต่ก็ยังหาที่ที่เหมาะสมสำหรับตั้งถิ่นฐานไม่ได้”

“ที่นี่มีแหล่งน้ำ ถ้าเราเฝ้าแหล่งน้ำนี้ไว้ อย่างน้อยก็มีชีวิตรอดต่อไปได้”

ตราบใดที่มีน้ำ พวกเขาก็สามารถหาอาหารจากรากไม้และพืชป่า และบางครั้งก็อาจจับปลาได้บ้าง ซึ่งก็ช่วยให้พวกเขามีชีวิตรอดต่อไปได้อีกหน่อย

“ในโคลนตมมีปลาและกุ้งที่ตายมานานแล้วมากมาย นั่นคือดินที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง”

“ทำไมไม่ลองหว่านเมล็ดพืชที่เติบโตเร็วลงในแม่น้ำดูล่ะ”

ทุกคนมีสีหน้าขมขื่น “เราหนีภัยมาจนถึงตอนนี้ สิ่งที่กินได้ก็ถูกนำมาใช้เพื่อเอาชีวิตรอดแล้ว จะมีเมล็ดพันธุ์เหลืออยู่ได้อย่างไร” ตลอดการเดินทาง พวกเขาต้องแย่งชิงแม้กระทั่งรากไม้และดิน

ลู่เจาเจาชะงักไป

สิ่งที่นางทำไปโดยไม่ตั้งใจในตอนนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นความหวังในการเอาชีวิตรอด ราวกับว่าทุกสิ่งถูกกำหนดไว้แล้ว

อาหมานกะซิบเบา ๆ “จูเอ๋อร์เฝ๋ย”

จูเอ๋อร์เฝ๋ยเติบโตอย่างรวดเร็วและแข็งแรง เพียงสิบห้าวันก็สามารถงอกใบอ่อนสีเขียวสดได้หนึ่งรอบ เก็บเกี่ยวไม่หมด งอกแล้วงอกอีก

ก่อนออกดอก จะมีกลิ่นหอมของหญ้าอ่อน ทั้งนุ่มและกรอบ

ข้อเสียอย่างเดียวคือ กินแล้วอ้วน

แต่ในช่วงเวลาขาดแคลน กลับกลายเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตได้

“ข้าจะไปขอเขาสักกำมือ” อาหมานหันหลังกลับไปที่รถม้าทันที

“เจาเจา เจ้าหลีกไปสักครู่”

นางกับท่านเซียนเยี่ยนชิงติดต่อกันอยู่เสมอ เพียงแต่ท่านเซียนเยี่ยนชิงไม่สามารถปรากฏตัวได้หากไม่มีมนุษย์อัญเชิญ

อาหมานหาสถานที่ที่เงียบสงบและไม่มีผู้คน ยกมือสองข้างถือของดูต่างหน้าของท่านเซียนเยี่ยนชิง ขณะที่ปากพึมพำเรียกชื่อเขาเบา ๆ

ท่านเซียนเยี่ยนชิงรับรู้ถึงการเรียกหาของลูกสาว คิ้วและดวงตาแสดงความยินดีเล็กน้อย

วิญญาณเทพส่วนหนึ่งลงมาสู่โลกมนุษย์

“อาหมาน ในที่สุดเจ้าก็คิดได้ ยินยอมที่จะกลับแดนเทพกับพ่อแล้วหรือ?” ท่านเซียนเยี่ยนชิงยิ้มเล็กน้อย สีหน้าค่อนข้างอ่อนโยน

อาหมานขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าไม่อยากกลับแดนเทพ วันนี้ข้าอยากจะขออะไรบางอย่าง...”

ท่านเซียนเยี่ยนชิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “อาหมานอยากได้อะไร? บอกพ่อมาเถอะ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน