หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 561

“เฮ้อ โชคดีที่ไม่กระแทกหัวข้าจนตาย ข้าจึงทำได้เพียงเอามือกุมหัวไปนั่งสอบไป…”

สวี่สืออวิ๋นมองเขาด้วยความหวาดกลัว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจ โชคแบบนี้หายากจริงๆ!

“ข้ารู้ว่าตนเองโชคไม่ดี หลังจากสอบเซียงซื่อเสร็จจึงหาทางเดินทางเข้าเมืองหลวง คนอื่นไปถึงที่นั่นภายในสองวัน แต่ข้าใช้เวลาอยู่นานนับเดือน…”

“เพื่อความปลอดภัย ข้าไม่กล้าใช้เส้นทางน้ำและใช้เส้นทางถนนใหญ่ ใครจะคิดว่า...จะเจอโจรบนถนนใหญ่และยังถูกปล้นอีก”

“โชคดีที่พวกเขาไม่ทำร้ายหรือสังหารข้า…”

“ข้าจึงได้แต่ขออาหารขอเงินเดินทางเข้าเมืองหลวง”

“และยังเคยเข้าร่วมกลุ่มขอทานระหว่างทาง ได้รับการคุ้มครองจากพี่เปียวก่อนจะมีชีวิตเข้ามาถึงเมืองหลวงเช่นนี้” หลี่จื้อซีเล่าอย่างทอดถอนใจ

สวี่สืออวิ๋นไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรดี

“ฝ่าบาททรงเลือกให้ข้าเป็นทั่นฮวา เพราะกลัวจะส่งผลกระทบต่อชะตากรรมของชาติเป่ยเจา”

สวี่สืออวิ๋นกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปลอบใจเขา “สอบได้ทั่นฮวาก็ดีมากแล้วนะ ถือเป็นพรหลังจากผ่านความยากลำบากทั้งหมด แล้วพ่อแม่ของเจ้ามาที่เมืองหลวงด้วยหรือไม่”

“พ่อของข้าตายแล้ว ส่วนแม่แต่งงานใหม่ไปแล้ว ท่านพ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตอนที่ข้าเกิด ท่านแม่แต่งงานใหม่หลังจากให้กำเนิดข้า”

สวี่สืออวิ๋น : ...

“เอ่อ...” สวี่สืออวิ๋นไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“ท่านยายที่เลี้ยงดูข้าเสียชีวิตเมื่ออายุได้หกปี ข้าจึงโตมากับการขอข้าวจากบ้านอื่นๆ ผู้ใหญ่บ้านเปิดบริจาคเงินสร้างโรงฟางให้ข้าได้พักอาศัย”

“ครั้งหนึ่งมีจวี่เหรินเข้ามาในหมู่บ้านของเรา จวี่เหรินได้จัดกลุ่มเรียนเล็กๆ และจ้างซิ่วไฉมาสอนหนังสือ คนในหมู่บ้านยอมให้ข้าได้เป็นลูกศิษย์ นั่นคือโอกาสที่เปลี่ยนชะตากรรมของข้า”

“ตอนเรียนมีพี่ชายที่สนิทอีกคน ไม่ถึงว่าน่าเวทนาเกินไป”

ดวงตาของสวี่สืออวิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ช่างมีชะตาชีวิตที่ยากลำบากเหลือเกิน”

“หนึ่งปีตอนที่ข้าหนีจากความอดอยาก หัวหน้าตระกูลแนะนำภรรยาให้กับข้า และมีบุตรชายหนึ่งคน” หลี่จื้อซีถอนหายใจเบาๆ

สวี่สืออวิ๋นปาดน้ำตาในทันที “ดีจริง ในที่สุดก็มีครอบครัวเสียที”

หลี่จื้อซี : “ภรรยาหนีไปแล้ว”

ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นเข้มขึ้น ก่อนจะโน้มน้าวอย่างตะกุกตะกัก “โชคดีที่ยังมีพี่ชายคนสนิท”

สวี่สืออวิ๋นอ้าปากค้าง ไม่สามารถพูดได้ชั่วขณะหนึ่ง ไม่สิ ชะตากรรมของเขาถูกขัดขวางทุกวิถีทางเลย!