หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 564

“หลังจากทำลายโลกทิ้ง ทุกอย่างจะหวนคืนกลับสู่อาจารย์หรือไม่” เสวียนอวี้ชุดดำมองอาจารย์พลางพูดขึ้นเบาๆ

เสวียนอวี้คือเทพเจ้าแห่งความมืดมิด

“ไม่ อาจารย์เสียสละเพื่อปกป้องโลกใบนี้ หากเจ้าทำลายมัน อาจารย์จะไม่มีวันอยู่อย่างสงบ!” จงไป๋ปฏิเสธทันควัน

“นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แล้วพวกเราต้องทำอย่างไรกันต่อ”

“เพื่อรวบรวมเศษวิญญาณที่เหลือ จนต้องสิ้นสติกลายเป็นวิญญาณชั่วร้าย หึ เทพเจ้าแห่งสงครามในแดนสวรรค์กลับกลายเป็นวิญญาณชั่วร้ายเสียนี่!” เสวียนอวี้ซัดหมัดลงกับพื้นอย่างแรง แต่กลับคุมน้ำหนักของมันไว้เพียงครึ่งเดียว เพราะเกรงจะรบกวนคนที่นอนอยู่บนเตียงหยก

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เลือดหยดไหลรินออกมาจากหมัด

ฉงเย่ว์เม้มริมฝีปากแน่นแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ข้ามีวิธี”

“ปิดลานแห่งนี้และเรียกกานถังกลับมาก่อน”

ฉงเย่ว์มองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับนัยน์ตาแห่งความบ้าคลั่ง

“นี่เจ้าคิดทำสิ่งใด ห้ามลงมือทำโดยพลการนะ! พวกเจ้าเป็นเทพเจ้าแดนสวรรค์แล้ว เพลิดเพลินกับธูปบูชานับพัน อายุยืนยาวไม่รู้จบไปสิ ห้ามทำอะไรโดยพลการ!” ลู่เจาเจาโกรธจัด นางกำหมัดเล็กๆ อยากต่อยเข้าไปที่หน้าของฉงเย่ว์เหลือเกิน

“เจ้าบ้าฉงเย่ว์ เจ้าเป็นคนรอบคอบที่สุด”

“อย่ามีความคิดชั่วร้ายแบบนั้น”

เสียงไก่ขันทะเลม่านเมฆมา ทำให้ร่างของลู่เจาเจาพลันสลายหายไปจากตรงนั้น

“ไม่นะ!” หลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเหงื่อไปทั้งตัว

“มีอะไรหรือ คุณหนู” อวี้ซูจุดตะเกียง เปิดม่านแล้วรีบเข้าไป

“หรือว่าไฟจากถ่านมันร้อนเกินไป แต่เหตุใดจึงมีเหงื่อเย็นไหลออกมามากเช่นนี้เจ้าคะ” อวี้ซูแตะหน้าผากของนาง เมื่อเห็นว่ามีเหงื่อออกมากมายจึงให้อวี้ฉินไปนำเสื้อผ้าชุดใหม่มา

หลังจากอาบน้ำผลัดผ้าชุดใหม่ จึงรู้สึกโล่งใจที่นางกลับมาดูเป็นปกติอีกครั้ง

“เจาเจาฝันร้ายน่ะ” ลู่เจาเจานั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง

สวี่สืออวิ๋นอยู่ในชุดคลุมตัวใหญ่และมีสีหน้าซีดเซียว “รีบขุดเร็วเข้า จะทำอย่างไรกันดี”

มีเพียงห้องของหลีจื้อซีเท่านั้นที่พังทลาย สวี่สืออวิ๋นได้แต่ยืนขาสั่นสะท้านด้วยความตกใจ

“เชิญหมอหลวงมาหรือยัง” สวี่สืออวิ๋นถามด้วยน้ำเสียงสั่น

“ฮูหยิน ข้าสั่งให้คนไปตามหมอหลวงแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วง คุณชายหลี่จะต้องมีโชคแน่ๆ” เติงจือประคองให้สวี่สืออวิ๋นนั่งลง คืนนี้สวี่สืออวิ๋นดื่มสุราผลไม้ไปไม่น้อย บัดนี้แทบสร่างเมาเพราะความตกใจ

“ท่านแม่ เขาเป็นตัวหายนะกลับมาเกิดจริงๆ” ลู่หยวนเซียวมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกตะลึง

แม้แต่ลู่เยี่ยนซูก็อดไม่ได้ที่ดวงตากระตุกเบาๆ

ทุกคนช่วยกันขุดเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ก่อนจะลากตัวของหลี่จื้อซีขึ้นมา

“คุณชายหลี่? คุณชายหลี่ เป็นอะไรหรือไม่” เสียงของสวี่สืออวิ๋นแหบพร่า

หลี่จื้อซีลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย “ฟ้าใกล้จะสางแล้วหรือ ข้าเพิ่งหลับได้ไม่นานเอง ทำไมพวกท่านถึงอยู่ในห้องของข้ากันหมดเลย”