หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 565

หลี่จื้อซีตัวสั่นสะท้านเมื่อลมหนาวโชยพัดมาเบาๆ

“เตียงของข้าล่ะ”

“ให้ตาย ห้องของข้าอยู่ที่ไหน!” หลี่จื้อซียืนตัวตรง

ซากปรักหักพังตรงหน้าเขาทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก

ก่อนที่สวี่สืออวิ๋นจะทันโต้ตอบ เขากลับขอโทษและยอมรับความผิดราวกับเป็นเรื่องที่ถนัดมากที่สุด “ขออภัยด้วย ฮูหยินสวี่ จื้อซีสร้างปัญหาให้ท่านมากเหลือเกิน จื้อซีจะไปประเดี๋ยวนี้...” หลี่จื้อซีคุ้นเคยกับเรื่องเช่นนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนเขาก็มักจะโชคร้ายอยู่เสมอ

เขาเคยถูกไล่ออกจากบ้านหลายครั้ง

แม้แต่ญาติยังไม่กล้าให้ไปพักอาศัยอยู่ด้วย

และแอบเรียกเขาว่าดาวพิฆาตอยู่เสมอ

หลี่จื้อซีหวาดกลัวว่าตนเองจะสร้างปัญหาให้ผู้อื่น ระหว่างเดินทางมาเมืองหลวง เขาไม่เคยเข้าพักในโรงเตี๊ยมเลยสักครั้ง

เพราะกลัวอย่างยิ่งว่าจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์

วันนี้เขาได้เข้ามาพักในบ้านตระกูลลู่ และมีวาสนากับลู่เยี่ยนซู

“พวกเราไม่กลัว ไม่ต้องไปไหนหรอก ไม่มีข้อห้ามใดทั้งสิ้น...”

“ชิงเฟิง พาคุณชายหลี่ไปห้องแขกอื่น”

“วันหลังค่อยซ่อมแซมห้องนี้ใหม่ บ้านของเราเก่าแก่มากแล้ว” สวี่สืออวิ๋นตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่เป็นไร เจ้าพักให้สบาย พรุ่งนี้ยังต้องฉลองกันอีก”

“อยู่ที่นี่แหละ ท่านแม่ไม่ถือสาเรื่องนี้” ลู่เยี่ยนซูก็รั้งเขาไว้เช่นกัน

หลี่จื้อซีมองทุกคนในตระกูลลู่ด้วยดวงตาแดงก่ำ พร้อมกับพูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า “ขอรับ”

ไม่มีญาติของเขาคนใดเคยปฏิบัติต่อเขาอย่างกรุณาขนาดนี้มาก่อน

ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเขาประหนึ่งเป็นสัตว์มีพิษ

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะมองเขาอย่างสับสน สายตาโศกเศร้าเมื่อครู่นี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก

แต่รูปร่างหน้าตาของเขาไม่มีอะไรคุ้นตาเลย

วันต่อมา