หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 399

“เจ้ากินอาหารสะสมมานานแล้วนะ วันนี้เพิ่งจะงดไปได้หนึ่งวันเอง” สวี่ซื่อถอนหายใจอย่างเงียบๆ

“อีกอย่างเจ้าน้ำหนักเกินแล้ว หมอหลวงบอกว่าเจ้าควรควบคุมความอยากอาหาร และกินอาหารมันๆ ให้น้อยลง...” สวี่ซื่อบีบใบหน้าเล็กๆ ที่อวบอิ่มของนางเบาๆ มันดูกลมมนและน่ารักมาก

“ช่างเถอะ ไว้ให้เติงจือเอาน่องไก่ให้เจ้าสักชิ้นก็ได้” สวี่ซื่อรู้สึกเสียใจกับวันครบรอบวันตายของนาง สุดท้ายก็ทนไม่ได้

“โอ้...ขอบคุณท่านแม่” จู่ๆ เด็กน้อยก็ร่าเริงขึ้นมา

[ดีจัง คนอื่นๆ ได้แต่ฉลองวันเกิด แต่ข้าได้ฉลองวันตาย แหะๆ มีเทศกาลมากกว่าคนอื่นเชียวนะ...] ใบหน้าของหนูน้อยร่าเริงขึ้นมา ท่าทางเหมือนได้ประโยชน์มหาศาลอะไรแบบนั้น

สวี่ซื่อ...

ทำไมเส้นทางของสมองเจ้ามันถึงได้ประหลาดขนาดนี้?

“ท่านแม่ วันนี้เจาเจาไม่กินเนื้อสัตว์ ดูผอมลงแล้วนะ” ลู่เจาเจาพยายามดูดลมในท้องออก และฝืนทำความเคารพ

“ข้าไม่ไม่ได้กินเนื้อแม้แต่คำเดียว...”

“ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามอวี้ซูดูสิ พุงข้าเล็กลงแล้ว...” ลู่เจาเจามีสีหน้าภาคภูมิใจ

อวี้ซูมีสีหน้าเขินอาย “ไม่ได้...ไม่ได้กินเนื้อจริงๆ”

“พี่เติงจือ เจ้าไปเอาตาชั่งมาหน่อยได้ไหม? เจาเจาต้องผอมลงมากแน่นอน...” นางมองไปที่เติงจือ ให้เจิงจือไปเอาตาชั่ง

หนูน้อยนั่งอยู่ในตะกร้าไม้ไผ่ และมีสาวใช้สองคนอุ้มนางขึ้นลงอย่างช้าๆ

เติงจือก็มองด้วยความประหลาดใจ ใบใบหน้ามีความสงสัยอยู่

“ช่างเป็นการลดน้ำหนักที่มีความสุขจริงๆ…” เด็กน้อยได้เรียนรู้คำศัพท์หนึ่ง ก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก

“มีความสุข??” เติงจือบ่นพึมพำ

“ใช่ ข้าไม่ได้กินเนื้อเลยนะ” ลู่เจาเจาดูภูมิใจ

เติงจือมองดูตาชั่ง ก็รู้สึกสงสัยในชีวิตแล้ว

หนักกว่าเมื่อวานสามจินหรือเปล่านะ?!!

“วันนี้ท่านกินอะไรมาบ้าง?” เติงจือถามอย่างระมัดระวัง

“ข้ากินถังจ่วนไปแปดก้อน ขนมปังมังสวิรัติสองชิ้น และโจ๊กสองชาม... ข้าไม่ได้กินเนื้อสัตว์เลย ข้าต้องผอมแน่...” เด็กน้อยนับอาหารลดน้ำหนักของนางด้วยนิ้ว

สวี่ซื่อสูดหายใจเข้า แล้วกุมหน้าอกของนาง

ก่อนนอนลู่เจาเจาอยากกินน่องไก่ที่สุด

“จุยเฟิง ข้าให้กระดูกไก่เจ้า”

“ข้าปฏิบัติต่อเจ้าดีใช่ไหมล่ะ?” ลู่เจาเจาลูบหัวสุนัข

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ต้องแบ่งเนื้อมาให้ข้าด้วย”

จุยเฟิงกลอกตาเมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลังจากที่ลู่เจาเจาหลับไป เติงจือก็ให้อาหารจุยเฟิงอย่างเงียบๆ “เป็นสัตว์เลี้ยงของนาง ช่างลำบากเจ้าจริงๆ”

เป็นกรรมมากที่เจอเจ้าของขโมยอาหารสุนัขเช่นนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลู่เจาเจาก็ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงตีกลองและฆ้องดังไปทั่ว

“ข้างนอกมีอะไร” ลู่เจาเจาถามอย่างสงสัย ยื่นหน้าออกไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“จวนโหวกำลังจะแต่งสะใภ้ โอ้ ผิดแล้ว ตอนนี้จะเรียกจวนโหวไม่ได้แล้วสินะ” อวี้ซูยิ้มอย่างมีความสุข ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ