หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 400

“ตำแหน่งสืบทอดของจวนจงหย่งโหวได้หายไปแล้ว ว่ากันว่านายหญิงใหญ่เอาวันเกิดของท่านมาให้คนยืมชีวิต ทำให้ฝ่าบาททรงพิโรธและตัดตำแหน่งสืบทอดไป”

“เมื่อวานนายหญิงใหญ่ร้องไห้จนเป็นลม”

“โอ้ กู้หลิงก็ติดคุก ศพของลู่หว่านอี้ถูกหามกลับไปที่บ้านเดิม ตอนนี้ก็ยังอยู่ที่ศาลาพักศพอยู่เลย”

“ตอนนี้เจียงอวิ๋นเหมี่ยนแต่งงานกับลู่จิ่งไหว ช่างโชคร้ายจริงๆ”

“ถ้าอย่างนั้นต้องแขวนธงแดงหรือธงขาวดีล่ะ” อวี้ฉินถาม

“เรื่องนี้ใครจะไปรู้ล่ะ”

“รีบล้างเร็วๆ ข้าจะไปคังคัง” ลู่เจาเจารีบร้อนมาก การนินทาแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของนาง

ลู่เจาเจากินอาหารเช้าหมดไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจูงจุยเฟิงออกจากจวนไป

มีโซ่คล้องหมาที่หัวของจุยเฟิง ลู่เจาเจาก็จูงหมาไป

“ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าออกไปเดินเล่นหน่อย” ลู่เจาเจายิ้มตาหยี

ไม่รู้ว่าสายจูงสุนัขหลุดออกเมื่อไหร่ จุยเฟิงได้แต่คาบโซ่ของตัวเองเอาไว้เพราะกลัวว่าจะทำเจ้านายหาย

เสียงกลองตีสนั่นอย่างคึกคัก รอบด้านก็เต็มไปด้วยกระดาษสีแดง

การแต่งงานต้องอ้อมเมืองเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ลู่จิ่งไหวก็กำลังแต่งงานพอดี เวลานี้ก็พาเกี้ยวเจ้าสาวอ้อมเมืองอยู่

ซีผอเดินโปรยน้ำตาไปด้วย ทำให้ประชาชนริมถนนนับไม่ถ้วนแห่มาดู เด็กๆ ก็พากันร้องดีใจและแห่กันมาเก็บน้ำตาล

ผงแป้งยังไม่สามารถปิดสีหน้าซีดขาวของลู่จิ่งไหวได้ เขาอยู่บนหลังม้าด้วยเหงื่อที่เปียกโชก

คิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัว กระดูกนิ้วมือบีบบังเหียนจนเป็นสีขาวขุ่น

“เจ้าบ่าวขี่ม้าท่าแปลกจริง เหมือนมีเข็มทิ่มก้นอะไรแบบนั้น” มีคนแซว

บนใบหน้าดูเหมือนว่าเขาจะไม่กล้าออกแรงและดูเจ็บปวดมาก

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนที่อยู่ในเกี้ยวเจ้าสาวก็กระสับกระส่าย