หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 401

นางนึกอะไรได้รางๆ

ในวัยเยาว์ ลู่เยี่ยนซูเป็นผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบราวกับผู้ใหญ่มาดสุขุมในร่างเด็กน้อย

ถึงแม้เขาจะอายุน้อย แต่กลับโดดเด่นมากในฝูงชน

ทุกครั้งที่ท่านพ่อพูดถึงก็มักจะชมเชยเขาไม่หยุด

แต่คนที่เคร่งในกฎระเบียบแบบนั้น กลับไล่คนรับใช้ออกไป และหันมาพูดกับนางว่า เพราะเจ้าหมั้นหมายกับข้า ต่อจากนี้ข้าจะทำดีต่อเจ้า เจ้าไม่ต้องกลัว

หัวใจที่ซื่อสัตย์ และสีหน้าที่ปราศจากความเสียใจ

เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเข็นสิบปีเพราะช่วยนางเอาไว้ ทำให้นางรู้สึกโทษตัวเองในใจ นางกลัวที่จะเจอลู่เยี่ยนซู กลัวว่าตนจะถูกต่อว่า

แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มคนนั้นยืนขึ้นได้อีกครั้ง

นั่นมันทำให้เขายิ่งโดดเด่นมากกว่าเขาในตอนนั้น

เขาคว้าอันดับหนึ่งระดับมณฑลมาได้ และมีโอกาสสูงที่จะสอบได้อันดับหนึ่งของทั้งสามสนามสอบเพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูล

หากเจียงอวิ๋นเหมี่ยนบอกว่าไม่ปวดใจก็คงจะโกหก

“เกี้ยวเจ้าสาว” เมื่อได้ยินเสียงเรียกทักของแม่สื่อ เกี้ยวเจ้าสาวก็หยุดลง

ผ่านไปสักพัก เจียงอวิ๋นเหมี่ยนก็ไม่รอให้ลู่จิ่งไหวเดินมาเปิดเกี้ยวออกอีกต่อไป

“ทำไมเจ้าบ่าวยังไม่ลงจากม้าอีก” สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ

ลู่จิ่งไหวหน้าขาวซีดราวกระดาษ ลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เชิญฝั่งเจ้าบ่าวลงจากม้า...” แม่สื่อตะโกนเรียก

นางตะโกนติดกันสามครั้ง แต่ลู่จิ่งไหวยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ลู่จิ่งไหวมองเด็กรับใช้เพื่อให้เขารีบมาช่วยพยุงตัวเองลงจากม้า

แต่เมื่อลุกขึ้น “อ๊า...”

ลู่จิ่งไหวสูดเอาอากาศเข้าปอด

เมื่อลงจากม้าแล้ว เด็กรับใช้ก็ต้องตกใจเป็นอย่างยิ่ง “คุณชายเลือดออกหรือ” เด็กรับใช้เห็นว่าบนหลังม้ามีคราบเลือดเปื้อนอยู่

ใบหน้าของลู่จิ่งไหวแดงก่ำ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อก้มลงดูก็พบว่าตัวเองกำลังสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงสดอยู่ เขาถอนหายใจเบาๆ