ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 49

ข้าเดินไปยังแม่น้ำลืมเลือนข้ามสะพานไน่เหอเพื่อที่จะก้าวข้ามไปเพื่อไปเกิด ข้าในตอนนี้มีเพียงเสี้ยวจิตของซ่างเซียนกำลังก้าวเดินข้ามสะพานไน่เหอ แรงฉุดกระชากด้านหลังทำให้ข้าหันไปมอง คนผู้นั้นคือม่อเยวียนด้านหลังของเขาคือศิษย์คนโตของเขา ข้าจดจำเขาได้เสี้ยวจิตของข้าอ่อนแรงจนแทบเดินไม่ไหว 

"เจ้าจะไปเผชิญวิบากกรรมทั้งที่ดวงจิตเจ้าใกล้แตกสลายเช่นนี้หรือเย่วมี่"

"ข้าเกลียดเจ้าม่อเยวียน ข้าจะลืมเลือนเจ้าไปทุกภพทุกชาติเมื่อข้าเผชิญวิบากกรรมจบแล้วข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า..."

"ข้าจะไปเป็นด่านเคราะห์ให้แก่เจ้า ขา้จะเจ็บและทรมานพร้อมกับเจ้าทุกภพทุกชาติของเจ้า"

"ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดเจี้ยนตายแต่ไม่ตาย ข้าเกลียดเจ้าเหลือเกินม่อเยวียน ทั้งรักทั้งเกลียด ข้าผู้นี้เกิดมาไม่มีหัวใจ ตายไปข้าก็จะไม่มีหัวใจแก่เจ้า"

เมื่อกล่าวจบข้ากระโดดลงสะพานของเเม่น้ำลืมเลือน ข้าจะลืมเลือนเจ้าไปทุกภพจะสร้างความเจ็บปวดให้เจ้าไม่มีวันจบสิ้น ข้าจะลืมเลือนเจ้าให้หมดใจ ก้าวข้ามเจ้าทำให้เจ้าทรมานใจจนอยากตายแต่ไม่ตายให้เจ้าสมหวัง

ชาติภพแรก ข้าเกิดมาใช้ชีวิตสุขสบายได้เพียง 14 ปี เกิดเหตุการณ์ถูกฆ่าล้างตระกูลของข้า บิดามารดาของข้าหายสาบสูญพี่และน้องของข้าต้องแยกย้ายกันหนีคนละทิศละทาง แต่ชะตากรรมของข้ายังไม่หมดต้องมาพบเจอชะตารักที่แย่เกินกว่าจะบรรยายเมื่อตายไปเพราะความทรมานเกิดชาติใหม่ข้านั้นก็ได้พบเจอเขาอีกครั้ง

ชาติภพที่สอง ข้าเกิดมาอยู่สูง แต่กลับต้องตายอย่างหน้าอนาจ เพราะต้องการช่วยเหลือคนรักให้พ้นภัย จนตัวตายนับว่าชาตินี้จบสิ้นอายุขัยสั้นยิ่งนัก ตายทั้งที่ยังตั้งท้องข้าไม่คิดว่าการเกิดใหม่ของข้านั้นเลวร้ายเช่นนี้

ชาติภพที่สาม ข้าถูกพาวิญญาณมาเข้าร่างของสตรีที่หน้าเหมือนกับนาง นางเป็นเศษเสี้ยววิญญาณของข้าที่แตกดับในชาติก่อน เมื่อฟื้นมาก็ต้องชิงเจ้าบ่าวหนีตามกันไป ข้าหวนคืนมาและตามหาคนรักเก่าและเดินทางไปหาลูกชายที่โตกว่าข้าไปหลายปี ป่านนี้คงผมของเขาคงดอกเหลาแล้วและเขาก็เเต่งงานใหม่หนีข้าไปอีกคน เหมือนต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ต้องจบลงเพราะรัก ด่านเคราะห์รักของข้ายิ่งใหญ่เสียจริง

ชาติภพเหล่านี้ที่ข้าผ่านมา เป็นเพียงด่านเคราะห์ที่ต้องการเผชิญเพื่อก้าวขึ้นสู้ตำแหน่งเทพขั้นสูง จนกว่าจะชดใช้โทษทัณฑ์ที่เหลือจนหมดข้าต้องทุกข์ทนจนแทบเจียนตาย แต่ข้ากลับล่วงรู้มาว่าด่านเคราะห์ข้ามีคนเล่นไม่ซื่อและคนๆ นั้นก็คือ ศัตรูหัวใจของข้า ไห่ฮวานางเจ็บแค้นที่ข้าพังงานอภิเษกนางในครั้งนั้น นางจึงแค้นใจข้ามากเป็นพิเศษ ข้าเองก็แค้นใจนางมากเช่นกัน นางลงแรงแยกคนรักข้าที่เฝ้าถนอมมาหลายร้อยปี กลับถูกนางแย่งไปในเวลาแค่หนึ่งปี นับว่าเป็นเวลาที่สั้นมากเสียจริง นางมาปั่นป่วนด่านเคราะห์จนข้าต้องตายอย่างทรมาน นี้คือสิ่งที่ข้าต้องการในเมื่อรนหาที่ตายข้าก็จะสนองให้แค่ก่อสงครามเป็นเรื่องเล็กนิดเดียวยิ่งกว่าฆ่ามดน้อยเสียอีก บัดนี้ข้ามีตำแหน่งเกือบเทียบเท่าเทพบรรกาลแล้ว และข้ายังมีพลังของสามภพที่ก่อเกิดดลกใบนี้ เพียงแค้นตอนนั้นข้าก่อสงครามกับเผ่ามาร ต่อสู้จนพลังและดวงจิตบอบช้ำไม่เช่นนั้นแค่เทพตัวเล็กๆเช่นพวกเขา ข้าหรือจะอ่อนแอเพียงนี้ ใช้ดวงจิตล่อเลี้ยงกายของตนเพื่อฟื้นฟูร่างกายของตน ตอนนั้นเพราะต้องการผลท้อเซียนแสนปีคงไม่ทะเลาะกับองค์หญิงเผ่าสวรรค์นางนั้น และคงไม่พบกับม่อเยวียนในตอนนั้น

"คาราวะท่านราชาพิภพ ตอนนี้ท่านผ่านด่านเคราะห์แล้วเลื่อนขั้นเทียบเท่าเทพบรรพกาลในพิภพเทพและเซียน ท่านเป็นรองเพียงเทพบรรพกาล เหนือกว่าเทพประมุขเสีนยอีก"

"การเกิดใหม่ในครั้งนี้ข้าสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างจริงๆ ลูกของข้ามีร่างเป็นคนหรือยัง"

"นายท่านยังอยู่ในหินสามภพขอรับ"

เปรี๊ยงงงงงงง!!!!

"เกิดอันใดขึ้น"

"เสียงอัสนีดังเช่นนี้ ไม่ทราบเหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้"

อัสนีร้องครวญสายฟ้าฟาดลงบนพิภพนกสวรรค์ร้องเสียงดังเกิดพายุดุดัน ไปทั่วสามพิภพ สร้างความตื่นกลัวให้กับสามพิภพ เทียนตี้มีบัญชาให้เทพชะตาทำนายดวงกลับพบว่ากึ่งเทพสวรรค์และเทพพิภพกำลังจะกำเนิดเกิดมาบนสามภพ จะสร้างหายนะให้กับสามภพเทียนตี้มีบัญชาให้ส้งทหารกวาดล้างครึ่งเทพผู้นั้นให้ตายตกในทันที

"บังอาจนัก!!!"

"นี่คือคำสั่งของเทียนตี้ห้ามผู้ใดขัดคำสั่ง"

"เช่นนั้นข้าจะถล่มสวรรค์ชั้นฟ้าให้ราบในคราเดียว!!!"

ในครั้งนี้ในเมื่อยื่นมือเข้ามาก่อกวนข้าถึงพิภพเบื้องล่างการแก้แค้นในครั้งนี้ก็จะเกิดขึ้นโดยเร็วที่สุด เมื่อต้องการก่อเกิดสงคราม ข้าก็มาถึงสวรรค์ชั้นฟ้าที่งดงามวิจิตรที่ผู้คนต่างอยากจะมาอยู่ที่นี่แต่สำหรับข้าแล้ว เทพและเซียนพวกนี้ ล้วนอยากตายกันทั้งนั้น