ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 50

ข้าเหยียดตามองพวกเทพทั้งหลายที่ตอนนี้ต่างพากันหวาดกลัว ทั้งที่เมื่อก่อนนั้นรุมประนามหยามเกียรติของเย่วมี่ซ่างเซียนในอดีต สาปแช่งให้ตายตกตามกันไปบัดนี้ต่างก็กลัวข้าจนแทบแทรกแผ่นดินหนี น่ารังเกียจยิ่งนัก

"อย่าทำนางเลย"

"ท่านเทพไม่ต้องห้าม เย่วมี่เจ้าก็แค่เทพชั้นต่ำที่แย่งคนรักของข้า เจ้าสมควรดับขันธ์ชั่วนิรันดิ์"

"เช่นนั้นเจ้าก็ดับขันธ์ก่อนข้าก็แล้วกัน"

"อย่าทำนางเลย ข้าผู้เป็นบิดาจะรับผิดแทนนาง ลงโทษนางไม่ให้ใช้พลังเซียนได้อีกและ..."

"ข้าไม่ฟังที่พวกเจ้าพูดพร่ำ ข้าแค่ต้องการฆ่านางเท่านั้น"

"ท่านใจดำเกินไปแล้ว บุตรสาวของข้าทำร้ายท่านมากมายถึงเพียงนั้นเลยหรือถึงได้ต้องการเอาชีวิต"

"เช่นนั้นข้าจะกล่าวให้เจ้ารับรู้เรื่องของนาง ในชาติภพแรกข้าเกิดมาในตระกูลที่ดี แต่นางกลับใช้ให้เทพชะตาเปลี่ยนชะตาของข้าให้พรากจากบิดามารดา พรากจากคนรัก พรากจากลูก จนฆ่าตัวตาย ชาติที่สองข้าได้ไปเกิดในตระกูลเดิม แต่ข้าก็ยังได้เเต่งงานกับคนเดิมแุมยังต้องตายเช่นเดิม ชาติที่สามก็เช่นกันโดยทั้งสามชาติข้าล้วนจำอดีตชาติของตัวเองได้ เจ้าคิดว่ากฏของการเกิดใหม่เช่นนี้ข้าล้วนไม่เข้าใจหรือ ข้าอยู่พิภพเลื้องล่างตั้งแต่เทพบรรพกาลยังมีชีวิตอยู่เป็นเเค่เด็กตาดำๆคนหนึ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้อะไรเลยหรือ เกิดมาข้าไม่ไร้พ่ายต่อผู้ใด แต่เจ้ากลับทำให้ข้าเกิดความโกรธมากถึงเพียงนี้เจ้ามันสมควรที่ต้องตายชดใช้ความผิดแก่ข้าเช่นกัน"

"ข้าไม่ผิด อึกกก...ท่าน...ท่านพ่อ..."

"ได้โปรดอย่าทำลายพิภพซียนของเราเลย"

"เจ้าได้รับการแต่งตั้งเป็นเทียนตี้ เพราะเป็นทายาทคนสุดท้ายของบิดาเจ้าเจ้าปกป้องคนผิดเช่นนี้..."

"ข้าไม่ได้ปกป้องนางเพราะทุกสิ่งล้วนเป็นนางที่ทำผิด ข้ารู้ว่าบุตรสาวของข้าหลงรักท่านเทพม่อเยวียนมานาน เมื่อตอนนั้นข้าให้ของวิเศษนางไปหนึ่งอย่างทำให้ผู้ที่สบตากับนางต้องตกอยู่ในการควบคุมของนาง ข้าไม่เลยรู้เลยว่าท่านกับเทพม่อเยวียนเป็นคู่รักกัน ไม่เช่นนั้นข้าคงเตือนนางแล้ว ข้าขอใช้ชีวิตตัวเองทำลายพันธะของของวิเศษชิ้นนั้น และจะทำลายพลังของบุตรสาวข้าด้วยมือของข้าเองได้โปรดไว้ชีวิตเด็กผู้นี้ด้วยเถอะขอรับ"

"เช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้ากล่าวมา แต่เจ้าต้องลงจากตำแหน่งเทียนตี้ข้ามีผู้ที่เหมาะสมกว่าเจ้าแล้ว"

"น้อมรับบัญชาของท่านเทพราชาพิภพ"

ของวิเศษชิ้นนั้นถูกดึงออกจากร่างของม่อเยวียนและพลังของเทียนตี้ทำลายของวิเศษชิ้นนั้นจนแตกละเอียด ตัวของเขาได้รับบาดเจ็บหนักแทบสูญเสียพลังไปเกินกว่าาครึ่ง แต่เมื่อสัญญาแล้วก็ต้องทำให้ได้เทียนตี้ใช้พลังสุดท้ายของตนเองทำลายพลังของบุตรสาวที่ร้ายกาจจนไม่อาจกลายร่างเป็นมนุษย์ได้อีก ก่อนที่ดวงจิตจะดับสูญข้าใช้พลังที่มีก่อนจะใช้พลังนี้ฟื้นคืนร่างกายของเทียนตี้ให้กลับมาเป็นเช่นเดิมโดยเป็นร่างของเด็กน้อยวัยสิบห้าปีเช่นกาลก่อน

"บัดนี้ข้าได้แต่งตั้งเทียนตี้คนใหม่แล้วบัดนี้คนผู้นี้จะปกครองพิภพเซียนด้วยหัวใจที่เที่ยงตรงไม่ลำเอียงแต่อย่างใด เมื่อมีเรื่องทุกข์ใจเรื่องใดจงมาขอความช่วยเหลือเทียนตี้ผู้นี้เสีย บัดนี้ข้าและพิภพเซียนจะไม่มีเรื่องบาดหมางกันอีก ส่วนคนของข้า ข้าจะเอากลับไปด้วย"

ข้านำร่างของม่อเยวียนกลับมาด้วยบัดนี้เขาผู้นี้ ฟื้นกลับมาแล้วทำสีหน้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี้ได้ เขาจ้องมองข้าอย่างไม่เข้าใจเพราะข้ากับเย่วมมี่ห้าตาต่างกันมาก ร่างบอบบางนั้นแตกต่างจากร่างจริงยิ่งข้านัก แม้จะบอบบางแต่งกลับสูงโปร่งเทียบเท่ากับเขาจนเขาเองก็ตกใจ แต่ข้าหาได้สนใจไม่ที่เขาจะจำข้าไม่ได้

"เย่วมี่อยู่ที่ใด"

"ข้าคือเขา เขาคือข้า"

"เจ้าอย่ามาโกหกข้า ข้าจำได้เขากลับไปสะสางงานป่านนี้ยังกลับมา เจ้ามาลักพาตัวข้าเช่นนี้เพื่ออันใด"

"เจ้าจำเรื่องเมื่อร้อยปีก่อนไม่ได้หรือ"

"ร้อยปีก่อน"

"ของวิเศษชิ้นนั้นดีเสียจริงแม้แต่ความทรงจำที่มันควบคุมจำลบเลือนไป เจ้าทำผิดต่อเย่วมี่ทำให้เจ้าตายเพราะเจ้า บัดนนี้ข้ากลับร่างเดิมได้แล้วเจ้าคิดว่าจะตอบแทนข้าเช่นไร"

"ตอบเเทนเจ้า เอาเย่วมี่ของข้าคืนข้ามา เขาไม่ได้หน้าตารูปงามเช่นเจ้าสักนิดเขางดงามคล้ายดอกโตั๋นไม่ใช่รูปงามสมบุรุษเช่นนี้"

"ข้ารู้ เพราะร่างนั้นข้าจงใจปั่นแต่งให้รูปงาม ข้าเองเป็นหินสามภพจะเปลี่ยนเป็นบุรุษหรือสตรีก็ได้"

"ไม่เอาข้าต้องการเย่วมี่ของข้าคนเดียว"

เพี๊ยะ!

"คนงามเจ้าไม่อยากรู้หรือว่าทำไมข้าถึงตบเจ้า"

"เจ้าคนไร้มารยาท..."

"ผู้ที่สุขุมนุ่มลึกเช่นเจ้าเวลาโกรธช่างน่ามองยิ่งนัก เจ้าเชยชมเย่วมี่มาหลายร้อยปีข้าเองก็จะเชยชมเจ้าไปตลอดกาลเช่นกัน"

"เจ้าจะทำอันใดปล่อยข้านะ"