ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 48

เปลี่ยนจากวันเป็นปี บัดนี้ 1 ปีที่ข้าจากคนรักมานาน ข้าสะสางงานทุกอย่างจนเสร็จสิ้นก่อนจะมอบหมายให้อันเหรินดูแลงานแทนข้า เพราะข้าทนคิดถึงคนหน้านิ่งคนนั้นไม่ไหวเสียแล้ว ข้ามุ่งหน้าไปที่คุนหลุนฉวีภายในคุนหลุนไม่มีผู้ใดอยู่ล้วนเหมือนคนจากไปได้ไม่นาน แต่แล้วเหตุใดคนในคุนหลุนหายไปเช่นนี้ ข้ากลับมาที่พิภพเบื้องล่างอันเหรินส่งเทียบเชิญงานอภิเษกขององค์หญิงใหญ่นามไห่ฮวากับท่านเทพม่อเยวียน ข้าทำเทียบเชิญหลุดมือด้วยความเจ็บร้าวจนแทบจะขาดใจ ใจข้าเจ็บปวดแม้ข้าจะไม่ได้ไปหาเขาเป็นปีแต่ข้าเพียรส่งจดหมายให้แก่เขาทุกวัน เหตุใดถึงเปลี่ยนใจกันได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

"ท่านเทพผู้นี้คือใครกัน ที่นี้ห้ามนำกระบี่เข้ามา"

"ถอยไป!"

"เจ้าบังอาจนัก ที่นี้กำลังจัดงานอภิเษกขององค์หญิงกับท่านเทพม่อเยวียนเจ้าจะบุกมาเช่นนี้มิได้"

"ข้าจะมาแล้วมันจะทำไม ต่อให้ที่นี้คือที่พำนักของเทียนตี้ข้าจะมา ข้าก็ต้องมา!!!"

"บังอาจ จับเขาเอาไว้"

ข้าสังหารทหารเซียนไปหลายร้อยคนบุกทลวงเข้ามาในงานแต่งงานในครั้งนี้จนสำเร็จ ของๆข้าผู้อื่นเอาไปไม่ได้ นอกจากความตายเข้ามาพลัดพรากเท่านั้น 

"เกิดอันใดขึ้นเหตุใดเจ้าถึงบุกเข้ามาเช่นนี้"

"ข้ามาที่นี้เพียงเพื่อมาตามคนของข้าคืน!!"

"คนของเจ้าผู้ใดกัน"

"ท่านเทพม่อเยวียน"

"บังอาจนักจะชิงเจ้าบ่าวหรือทหารลากคอมันผู้นี้ออกไป!!!!"

"เทียนตี้ เจ้าบังอาจนักคิดจะขัดขวางข้าหรือ"

"เซียนชั้นต่ำเช่นเจ้าอาจหาญมาจากที่ใดถึงได้กล้าเรียกเทียนตี้เช่นนั้น"

"เทียนตี้แล้วอย่างไรต่อให้เป็นเทพบรรพกาลข้าก็ไม่กลัว เอาคนของข้าคืนข้ามาบัดเดียวนี้มิเช่นนั้นเจ้าจะเดือดร้อนเสียเอง"

"เจ้ามันสามห้าวยิ่งนัก บังอาจกล้ากล่าววาจาเช่นนี้ได้อย่างไร"

"เอาเขาคืนข้ามาแล้วข้าจะจากไปแต่โดยดี"

"เย่วมี่ซ่างเซียน"

"อาจารย์เจ้าอยู่ที่ใด"

"ข้าอยู่ที่นี้"

"ม่อเยวียน...เจ้าทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้ เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือทำไมเจ้าถึงไปแต่งงานกับนาง"

"เย่วมี่ซ่างเซียนเรากับท่านเทพรักกัน ข้าไม่สนอดีตของท่านเทพ บัดนี้ข้ากับท่านเทพคือคู่หมั้นกันและกำลังจะอภิเษก ท่านบุกมาเช่นนี้ท่านต้องการสิ่งใดกันแน่"

"ข้าต้องการเขาคืนมา"

"ท่านจะบีบบังคับท่านเทพมิได้ ท่านเทพท่านต้องการเช่นไรก็ทำตามนั้นเถิดเจ้าค่ะ"

"ม่อเยวียน..."

"เจ้ากลับไปเสียเถิดเรื่องราวของเราสงควรจบตั้งแต่บัดนี้ ข้าผิดสัญญาแก่เจ้าแล้ว"

"ไม่ ข้าไม่กลับนอกเสียจากข้าได้พาเจ้ากลับไปด้วย"

"เจ้าคือ..."

"ข้าคือราชาพิภพ เฮยเย่วมี่ถือกำเนิดจากหินสามภพ ข้าตายสามภพจะพังพินาทพิภพเทพจะดับสูญ พิภพเซียนจะแตกดับ เทพบรรพกาลก็เป็นเพียงเด็กน้อยที่ขอร้องข้าให้รวมสามภพเป็นหนึ่ง เจ้าเด็กนั้นทำนายแม่นเสียจริง"

เพล๊งงงงง!!!!!

ข้ากระชากดาบนั้นออกมาก่อนจะหักดาบนั้นด้วยมือข้างเดียว ดาบหักเช่นนี้ขาก็ตายได้แล้ว อาลัยอาวรณ์สิ่งใดอีกในเมื่อข้าไม่มีสิ่งใดอาวรณ์อีกแล้ว

เปรี๊ยงงงงงงง

"เย่วมี่!!!"

"ข้าจะกลับมาแก้แค้นพวกเจ้าทุกคน..."

ข้าจะไม่ลืมวันเวลาเหล่านี้แน่นอน ข้าจะไม่ลืมมันเด็ดขาดคนที่ทำข้าเจ็บปวดข้าจะแค้นมันผู้นั้นให้ถึงที่สุด เสี้ยวดวงจิตแตกดับในร่างของซ่างเซียนดวงจิตของข้าแม้จะแตกดับไป ข้าร่างจริงของข้ายังคงอยู่ตายในร่างอับยศนี้ดีกว่าเผยร่างจริงให้คนผู้นั้นได้เยาะเย้ยเหยรียดหยันเช่นครานี้

"เทพราชาพิภพจะทรงไปเกิดเผชิญวิบากรักสามชาติหรือขอรับ"

"ใช่ ข้าเจ็บปวดเพราะรัก ข้าเองก็อยากพบเช่นกันว่าความรักเจ็บปวดเพียงใด มนุษย์ถึงต้องการรักนักหนา"

"แล้วเรื่องของคนพวกนั้น"

"เดิมทีร่างกายของข้าเป็นเพียงหินสามภพ ไม่มีหัวใจรักผู้อื่นไม่เป็นเมื่อข้าไปเผชิญวิบากกรรมเสร็จแล้วค่อยกลับมาแก้แค้นคนพวกนั้น ฝากลูกของข้าด้วยให้เขาเรียนรู้อยู่ที่นี้อย่าได้ให้เขาออกไปพบเจอผู้คนในตำหนักสวรรค์หรือคุนหลุนฉวี"

"ข้าน้อยทราบแล้วขอรับ"