ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 47

อดีตนั้นหน้ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น หากเราย้อนเวลากลับไปได้จะไม่มีทางทำเช่นนั้นเด็ดขาด ตอนนั้นเมื่อพันปีก่อนในตอนนั้นการพบบกันครั้งแรกของราชาพิภพกับเทพม่อเยวียน เป็นการพบกันที่สวรรค์ชั้นเก้างานเลี้ยงวันประสูติของเทียนตี้ เขาและเทพราชาพิภพ พบกันโดยบังเอิญที่สวนท้อสวรรค์และได้รู้จักกันในวันนั้น

"เจ้าเป็นผู้ใดบังอาจมาเด็ดผลท้อเซียนของเรา"

"ข้าจะเด็ดผลท้อแล้วจะทำไมหรือ ข้าเห็นมาสุกพอดีข้าจะลิ้มรสยังต้องขออนุญาตเซียนหญิงอีกหรือ"

"ข้าคือองค์หญิงเผ่าสวรรค์ เจ้าคือผู้ใดกันบังอาจเช่นนี้"

"ข้าหรือ"

"นานแล้วที่ไม่มีคนทำเช่นนี้กับข้า ผลท้อนี้ข้าพบก่อนย่อมต้องเป็นข้าที่ได้มัน"

"บังอาจกล้าแย่งของข้าเช่นนี้ เป็นเทพชั้นต่ำบังอาจมาดูหมิ่นข้า"

พรึบบบบ!!!!!

"เจ้า!!"

"แค่นี้เจ้าไม่ต้องชวนข้าทะเลาะอีก ข้ารู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้เพราะความเอาแต่ใจของเจ้า แต่ข้าไม่ใช่บริวาณของเจ้าที่จะมาตามใจเจ้าเช่นนี้"

"เจ้ามันบังอาจเกินไป! ตบหน้าเขาให้ข้า!"

ข้ามองเห็นการกระทำขององค์หญิงเผ่าสวรรค์ ข้ารู้ถึงการกระทำอันไร้มารยาทของนางแล้วเกิไม่ชอบใจ ผลท้อสวรรค์นี้ผู้ใดได้พบก็สามารถกินได้โดยที่ไม่ต้องขออนุญาตผู้ใดเลย แต่มาบัดนี้เพียงเพราะใบหน้างดงามนั้นทำให้องค์หญิงเผ่าสวรรค์ผู้นั้นไม่พึงใจ

"งานนี้ครึกครืนดีเสียจริง"

"ท่านเทพม่อเยวียน..."

"องค์หญิงชิงไห่"

"คาราวะท่านเทพม่อเยวียนเจ้าค่ะ"

"องค์หญิงกล่าวหนักเกินไปแล้วข้าเป็นเพียงเทพต่ำต้อยหาได้กล้ารับการคาราวะนี้ไม่"

"ท่านเทพม่อเยวียนอย่าได้กล่าวเช่นนั้น ท่านเทพม่อเยวียนเป็นถึงเทพสงคราม พวกเราต่างเคารพท่านเทพม่อเยวียนทั้งนั้น"

"ท่านเทพผู้นี้..."

"ข้าน้อยเป็นซ่างเซียนของราชาพิภพเบื้องล่างขอรับ"

"เช่นนี้เองหรือ เจ้ามากับข้าเถอะเข้าร่วมงานเลี้ยงพร้อมกัน"

"ขอรับ"

ความฉลาดและงดงามนั้นตราตรึงใจของข้ายิ่งนัก เรารู้จักกันและกันข้าบรรเลงฉินเขาร่ายรำเพลงกระบี่ ตามสายลมอันอ่อนโยนบนเขาคุนหลุนฉวี ความรักก่อเกิดทำให้ข้านั้นถลำลึกเกินกว่าจะหยุดยั้งความต้องการใดๆได้อีก ค่ำคืนที่เราสองร่ำสุราร่วมกันนับแต่นั้น ข้ากับเาก็อยู่ร่วมกันเย่วมี่ คือนามของเขา นามไพเราะยากนักที่จะลืมเลือน

"ร้อยปีแล้วที่ข้าอยู่ที่นี้"

"ทำไมหรือเจ้าอยากกลับไปหาราชาพิภพแล้วหรือ"

"งานข้ามีมากมาย ล้วนต้องจัดการท่านเทพเองก็มีศิษย์มากมาย ข้าเอง็ต้องมีงานที่ต้องจัดการ"

"ราชาพิภพมีคนทำงานให้มากมาย ขาดเจ้าผู้เดียวไม่เป็นอันใดแน่"

"ท่านรั้งข้าเช่นนี้เพราะทนคิดถึงข้าไม่ไหวใช่หรือไม่"

"อืม ข้าทนคนึงหาเจ้ามิไหว เจ้าอย่าได้ทอดทิ้งข้าเลยนะ"

"เราอยู่ร่วมกันหลายร้อยปีแล้วข้าไปไม่นานจะรีบกลับมาหาท่าน"

"คืนนี้ร่ำสุรากันก่อนที่เจ้าจะกลับดีหรือไม่"

"ย่อมได้"

ร่างกายงดงามสะท้อนแสงจันทร์ขาวผ่อง ร่างกายเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์งดงาม ยิ่งมองยิ่งหลงใหลยากจะถอนสายตา ร่างกายร้อนผ่าวกระตุ้นเร้าอารมณ์ความรู้สึกเกินกว่าจะหักห้ามใจได้อีก ร่างกายสอดประสานจังหวะที่ช้าเนิบนาบ เร่งร้อนเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ในตอนนี้

"เย่วมี่ข้ารักเจ้าเหลือเกิน อื้มมม"

"อื้ออออ..."

"อ๊ะ ท่านอย่าทำแรง...ข้าไม่ไหวแล้ว..."

"งดงามเหลือเกิน อื้อออออ"