ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 46

ข้าไม่ชิงชังผู้ใดแล้ว ก่อนจากมาได้พบเห็นบิดามารดาและผู้ที่เคยเป็นคนรักของข้ายืนมองร่างอันไร้วิญญาณของข้า การไม่โกรธเคืองสิ่งใดหลังจากที่ตายไปแล้วเป็นผลดีต่อการเกิดใหม่ของข้า 

เปรี๊ยงงง!!!!

แสงสว่างกระจายไปทั่วร่างของข้าความทรงจำมากมายไหลเวียนกันจนทำให้ตัวของข้าเวียนหัวพละกำลังที่เคยหดหายบัดนี้ก็กับฟื้นฟูมาเป็นอย่างดีและข้าก็รู้อดีตของตนเองข้าคือผู้ที่ดูแลพิภพเบื้องล่างความทรงจำของข้ากลับมาแล้วตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าจะต้องไปเอาความผิดจากผู้ใดกัน และข้าก็คือเฮยเย่วมี่

"ฟ้าดินพิโรธเรื่องอันใดกัน"

"เสด็จแม่..."

ข้าคือเฮยเย่วมี่ กำเนิดเกิดมาจากหินสามภพอยู่มานานตั้งแต่ก่อตั้งสามภพจากเทพบรรพกาล หรืออาจจะอยู่นานกว่านั้นเสียอีกตัวของข้าไม่ได้อาศัยอยู่พิภพเทพแต่อาศัยและพักพิงอยู่ที่พิภพเบื้องล่างคอยดูแลจัดระบบระเบียบการเวียนว่ายตายเกิดของเหล่าวิญญาณพิพากษาวิญญาณชั่วร้ายให้รับโทษ วิญญาณดีก็ให้ไปเกิดในภพภูมิที่ดี ข้าต้องอยู่อย่างไร้หัวใจมานานแสนนาน ไม่มีเพศอย่างเทพคนอื่นเพราะรูปร่างของข้าเหมือนบุรุษไม่ว่าภายในหรือภายนอกเพียงแต่ไม่สนใจสตรีเท่านั้น

"ท่านราชาพิภพกลับมาแล้ว!!!"

"คาราวะราชาพิภพ ขอให้พระองค์อายุยืนตลอดกาล!!!!"

"ลุกขึ้นเถิด เรากลับมาแล้วเทียนตี้จงรอรับมือข้าเอาไว้ได้เลย"

"ราชาพิภพพะยะค่ะ"

"ว่าอย่างไรไป๋อู๋ชาง"

"อีก 2 วัน จะเป็นวันประสูติขององค์เทียนตี้ มีเทียบเชิญมาถึงพระองค์ด้วยพะย่ะค่ะ"

"ดีเราอยากไปเจอสหายเก่าอยู่พอดี ไม่นึกเลยว่าอีก 2 วันจะเป็นวันที่ข้าจะเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้"

"หลายปีที่พระองค์ไปเผชิญวิบากกรรม ตำหนักสวรรค์มิเคยส่งเทียบเชิญมาสักครั้งบัดนี้พระองค์กลับมาแล้วจึงรีบส่งมาพะยะค่ะ"

"หน้าไว้หลังหลอก หึ เเต่เอาเถอะข้าอยากพบสหายเก่าเช่นกัน"

"กระหม่อมจะจัดเตรียมของขวัญ..."

"ไม่ต้อง ข้ามีของขวัญให้กับพวกเขาแล้ว ข้าต้องการพักผ่อนพรุ่งนี้ข้าจะตัดสินคดี"

"พะย่ะค่ะ"

อีก 2 วันข้าจะก้าวขึ้นไปตำหนักสวรรค์ที่สูงส่งเหยียบย่ำให้แหลกสลายกลายเป็นผุยผง ให้สมกับความเจ็บแค้นที่ข้ามีต่อพวกเขาข้าแค้นยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ครั้งนี้คือโอกาสของข้าแล้ว

คุนหลุนฉวี

เปรี๊ยงงงงง!!!!!!!

"เหตุใดฟ้าดินถึงเป็นเช่นนี้"

"ราชาพิภพหวนคืนสู่พิภพเบื้องล่างแล้วขอรับท่านอาจารย์"

"ตำหนักสวรรค์ส่งเทียบเชิญราชาพิภพไปงานเลี้ยงด้วยอีก 2 วันท่านอาจารย์ต้องไปด้วยขอรับในฐานะคู่หมั้นขององค์หญิงเผ่าสวรรค์"

"เซินอวี้ เจ้ายังไม่หาญโกรธอาจารย์หรือ"

"ข้ามีสิทธิ์โกรธท่านหรือ ท่านอาจารย์ข้าไม่มีสิทธิ์นั้นข้าเพียงแค่ไม่สนทนากับผู้ที่ลืมรักได้มักง่ายเช่นนั้นเอง"

"ข้ารู้ว่าเจ้ารู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ข้าเป็นผู้ผิดทุกอย่างเอง..."

"ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก ขอให้ท่านอาจารย์อย่าได้กล่าวเช่นนี้อีก เพราะอย่างไรคนที่โดนใส่ร้ายโดนเข้าใจผิดเช่นนี้แล้วจะแก้ไขอันใดได้ ท่านอาจารย์ข้าขอถามได้หรือไม่ ว่าท่านอาจารย์เคยรักคนผู้นั้นหรือไม่"

"ข้าเคยรักเขา"

"แต่ท่านก็เคยฆ่าเขาเช่นกันท่านเลือกผู้อื่นทอดทิ้งคนรักเอาไว้เบื้องหลัง ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้วขอรับ ข้าขอตัวก่อน"

"เพราะเทียนตี้ทอดทิ้งเจ้า เจ้าเลยมาอยู่ที่นี้ใช่หรือไม่"

"นั้นมันเรื่องส่วนตัวของข้า ท่านอาจารย์โปรดอย่ากล่าวถึงอีก ข้าขอตัว"

ศิษย์คนแรกของข้ามีพลังฟ้าดินมากมาย แต่เพราะถูกหักหลังจากคนรักจึงทิ้งตำแหน่งมากมายเอาไว้แล้วหนีออกมาอยู่คุนหลุนฉวีแห่งนี้แทน ปิดกั้นผู้อื่นรับรู้ว่าอยู่ที่นี้ นานหลายหมื่นปีแล้ว ข้าเองก็ทำผิดต่อผู้อื่นเช่นกัน ข้าจับดาบที่ทำจากหินที่แข็งแกร่งสัมผัสอบอุ่นที่ข้าคิดถึงมานานนี้แหละคือสิ่งที่ข้าคิดถึงมาตลอด

เรื่องราวในตอนนั้นฝังใจหลายต่อหลายคนไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...