หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 14

นิ้วนางที่เรียวของธนพัตมีแหวนเพชรที่เรียบง่าย

เป็นวงที่เธอซื้อก่อนหน้านี้

สาริศาตกตะลึงและลืมไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ในท้ายที่สุดธนพัตก็มองไปที่เธอ

“เป็นอะไร?”ธนพัตพูดสายตากวาดไปที่นิ้วที่ว่างเปล่าของเธอแล้วยกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แหวนเธอล่ะ?”

สาริศารู้สึกอับอายทันที

ก่อนหน้าเธอรู้สึกว่าตนเองซื้อแหวนมาไม่เหมาะกับธนพัต ดังนั้นต่อหน้าธนพัต จึงไม่ได้สวมแหวนของตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าธนพัตจะหาแหวนที่เธอเก็บไว้เจอ แถมยังสวมมันด้วย?

สาริศายื่นมือออกมาแล้วหยิบแหวนในกระเป๋าออกมา เมื่อสวมก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบ “ขอโทษค่ะ ฉันเลือกแบบลวก ๆ”

ธนพัตยกมุมปากขึ้น “ไม่เป็นไร สวยมาก”

สาริศาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ดังนั้นจึงทำได้เพียงนั่งลงและเริ่มกินอาหารเช้า

หลังจากรับประทานอาหารเช้าธนพัตก็พับหนังสือพิมพ์ในมือและพูดเบาๆ: “ผมไปส่งคุณที่ทำงานนะ”

“ไม่ต้องค่ะ” สาริศารีบพูดขึ้น “ฉันนั่งรถไปหรือไม่ก็รถไฟใต้ดินก็ได้”

ล้อเล่นเหรอ หากถูกคนพวกนั้นที่สำนักพิมพ์จับได้ว่าเป็นธนพัต เธอคงจะถูกพวกผู้หญิงที่สำนักพิมพ์กลืนกินไปเลยไหม?

“ที่นี่อยู่ห่างจากสถานนีรถไฟใต้ดินมาก”ธนพัตขมวดคิ้วเล็กน้อย “และไม่มีรถแท็กซี่ผ่าน”

ใช่ เรื่องนี้สาริศาสังเกตเห็นตอนที่ย้ายมาที่นี่เมื่อวานนี้ ผู้อยู่อาศัยในวิลล่าในพื้นที่อันหรูหราแห่งนี้ ต่างก็ออกเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัว และแน่นอนว่าแถวนี้ไม่มีแท็กซี่ผ่านหรือสถานีรถไฟใต้ดิน

สาริศาเหลือบมองนาฬิกา มันจะสายแล้ว เธอจึงต้องพูด: “งั้นรบกวนคุณ ไปส่งฉันที่สถานีรถไฟฟ้าระหว่างทางได้ไหมคะ?”

ธนพัตลืมตาขึ้นและเหลือบมองที่สาริศาซึ่งทำให้เธอประหม่าเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุดธนพัตก็พยักหน้า

ขณะที่สาริศาและธนพัตเดินไปที่ประตู ก็มีรถ Bentley สีดำจอดอยู่ด้านนอกประตูแล้ว

มีชายหนุ่มอายุน้อยยืนอยู่ข้างรถ ซึ่งแนะนำตัวว่าเขาชื่อชรัณเป็นผู้ช่วยพิเศษของธนพัต

ชรัณเปิดประตูรถ และสาริศากำลังคิดอยู่ว่าธนพัตจะเข้าไปในรถได้อย่างไร และเธอก็เห็นแผ่นเหล็กยื่นออกมาจากรถ และรถเข็นของธนพัตก็เลื่อนขึ้นไปบนรถได้อย่างราบรื่น