“เปิดประตู”
เสียงทุ้มต่ำของธนพัตดังขึ้นจากนอกประตู
สาริศารู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะกระโดดออกจากลำคอ
เธอนึกถึงดวงตาที่ลึกและเงียบสงบของธนพัตเมื่อครู่ และสาริศามือของเธอที่วางบนอ่างน้ำอดที่จะกำแน่นไม่ได้ ความทรงจำในคืนที่น่าอับอายนั้นก็ท่วมท้นเหมือนกระแสน้ำ
เมื่อเห็นสาริศาไม่ยอมตอบธนพัตที่อยู่ข้างนอกก็พูดขึ้นอีก “คุณทำของตก”
ความคิดบ้าๆ ของสาริศาถูกขัดจังหวะ หลังจากลังเล ในที่สุดสาริศาก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำและค่อยๆ เปิดแง้มประตูออก
ในไม่ช้า มือที่เห็นกระดูกชัดเจนของธนพัตก็สอดเข้ามา ในมือถือผ้าขนหนูสีขาวนุ่ม ๆ
สาริศาตกตะลึง
“เมื่อกี้ที่คุณออกมา ไม่ใช่ว่ากำลังหาอะไรอยู่เหรอ?” น้ำเสียงของธนพัตด้านนอกประตูมีความทีเล่นทีจริงเล็กน้อย และสาริศาที่อยู่หลังประตูก็รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
“ขอบคุณค่ะ”
ด้วยคำพูดอย่างรวดเร็ว สาริศาหยิบผ้าเช็ดตัวและปิดประตูทันที
เมื่อสาริศาเช็ดตัวเสร็จแล้วและสวมชุดนอนธนพัตได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มและมีแล็ปท็อปบนตักของเขา และพิมพ์อะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว
สาริศายิ่งรู้สึกว่ามันแปลก
เดิมเธอคิดว่าขาของธนพัตนั้นไม่สะดวก ควรมีผู้คนมากมายรอบตัวเขาคอยดูแลเรื่องชีวิตประจำวันของเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าทั้งบ้านจะมีแค่สองคนคือลุงชัยและป้าแหวนเป็นผู้ดูแลตัวเขาและไม่มีคนอื่นแล้ว
อย่างในตอนนี้ เขาก็ขึ้นเตียงอย่างนั้นเหรอ?
ยังมีอีก เขาไม่ต้องอาบน้ำเหรอ?
“คือว่า...” เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณจะไปอาบน้ำไหมคะ?”
“อาบแล้ว”ธนพัตตอบสั้น ๆ
สาริศาเดิมกังวลว่าจะไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะอาบน้ำคนเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะอาบน้ำแล้ว?
แต่ว่า หากคุณได้อาบน้ำอาบท่าจากนอกบ้าน ก็คงจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกใช่ไหม?
สาริศาคิดไปไกล แต่ถ้าจะพูดกันจริง ๆ ต่อให้ธนพัตมีผู้หญิงอยู่ข้างนอก เธอก็ไม่รังเกียจ
สาริศาเดินไปที่โต๊ะและเริ่มจัดของสำหรับการทำงานพรุ่งนี้ เมื่อเธอเห็นแหวนที่เธอถอดก่อนจะอาบน้ำบนโต๊ะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ
สวย แต่ โง่ดักดาน แล้วไงคุณนางเอก...
ทำไมนางเอกต้องเป็นควายตลอด...