หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 148

ธนพัตคิดทุกอย่างออกแล้ว!

ค่ำคืนนั้นเมื่อสองปีก่อน ธนพัตกำลังอยู่ในงานเลี้ยงของบรรดากลุ่มไฮโซมากหน้าหลายตางานหนึ่ง

ในงานเลี้ยงคืนนั้น สาเหตุมาจากเรื่องของพชิราจึงมีปากเสียงกับชัชวาล ตอนที่เขามีปากเสียงกับชัชวาลนั้น ก็จะค้นพบว่าสติของเขายิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ และตัวร้อนผ่าว ราวกับเป็นไข้ตัวร้อนขึ้นมา

แต่หลังจากนั้น เขาก็ค้นพบว่าไวน์ที่เพิ่งดื่มไปเมื่อครู่มันมีความผิดปกติ ราวกับถูกคนวางยา ด้วยความกังวลถึงว่าตนเองจะมีอันตราย จึงรีบให้ชรัณนำตัวเองออกจากงานเลี้ยงโดยไปพักที่โรงแรมที่ใกล้ที่สุด

ธนพัตคิดมาถึงจุดนี้แล้ว พลางคว้าโทรศัพท์โทรหาชรัณทันควัน “ฮัลโหล? ชรัณ นายจำเรื่องงานเลี้ยงเมื่อสองปีก่อนนั้นได้บ้างมั้ย หลังจากที่ฉันออกมาแล้วพูดว่าเหล้ามันดูผิดปกติชอบกล จากนั้นก็ให้นายพาตัวฉันไปพักยังโรงแรมใกล้ๆ นายพอจำเรื่องนี้ได้บ้างมั้ย? โรงแรมนั้นมันชื่อโรงแรมอะไร?”

โดยที่ไม่ทราบว่าชรัณที่อยู่ปลายสายจะพูดอะไรออกมา เมธาวินแค่มองเห็นโทรศัพท์ของธนพัตค่อยๆ ลื่นหลุดมือลงมา

เมธาวินถามทันที “ชรัณพูดว่าไง? เขาเอาแกไปส่งที่โรงแรมเซ็นจูรี่ใช่เปล่า? ใช่มั้ย?”

ธนพัตพยักหน้าทันที พลางเริ่มไม่ค่อยจะเชื่อว่าทุกอย่างจะเป็นความจริงทั้งหมด บังเอิญขนาดนี้เชียว?

“ที่แท้!”

เมธาวินถามทันควัน “งั้น แกยังจำได้มั้ยว่าต่อมาเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาบ้าง? ธนพัต?”

ธนพัตได้สอบถามจนได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากชรัณแล้ว และเชื่อมั่นความทรงจำของตนเองว่าไม่ผิดแน่ เขาจดจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้ทั้งหมด

วันนั้น ชรัณพาตัวเขามายังโรงแรมเซ็นจูรี่ เพราะว่าห้องสวีทของโรงแรมหรูห้องเต็มทั้งหมด ชรัณเลยเปิดห้องธรรมดาให้เขาห้องหนึ่ง เพื่อให้เขาได้พักผ่อนสักหน่อย หลังจากนั้นชรัณจึงกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยน

ธนพัตจดจำประสิทธิภาพอันร้ายแรงจากยาได้เป็นอย่างดี ร่างกายของเขาราวกับโดนกองไฟสุม เขาไม่สามารถระงับฤทธิ์ยาเอาไว้ได้ โดยเริ่มปลดกระดุม ให้ตนเองสามารถรู้สึกเย็นขึ้นมาบ้าง

ทว่า ผ่านไปไม่นานนัก ร่างกายของธนพัตก็เริ่มกลับมาหื่นกระหายขึ้นมาซ้ำอีกครั้ง เฉกเช่นแมวที่กำลังติดสัด จำต้องหาคู่ให้ได้

ธนพัตอดใจไม่ไหวจริงๆ ร่างกายผิดปกติจนทุกข์ระทมมาก ราวกับติดตั้งระเบิดไว้ลูกหนึ่ง

เขาต้องการออกไปหาผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อจัดการปัญหา อีกทั้งยิ่งเร็วยิ่งดี!

ธนพัตจำได้ดี เขาออกจากห้องอย่างโซซัดโซเซ ใบหน้าร้อนผ่าว ลำคอแห้งผาก เขาค้นพบว่าห้องด้านข้าง มีตาแก่คนหนึ่งเปิดห้องและคอยประคองผู้หญิงคนหนึ่งที่ดื่มเมาหนักมาก

ธนพัตคิดอยู่ในใจ ไอ้แก่ที่หน้าตาหื่นกระหายขนาดนี้ ภายในอ้อมอกมีสาวงามที่ขาอ่อนหมดแรงกะปลกกะเปลี้ยอย่างโรยแรง ต้องไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคนรักอย่างแน่นอน ผู้หญิงคนนี้ต้องรับเงินจากเขามาแล้ว จึงมาบริการให้แก่เขา!

ดีจริงๆ เลย มีผู้หญิงคนแปลกหน้าอยู่ตรงหน้า และซื้อขายบริการก็จบกันแล้ว

ธนพัตพลางขวางไอ้แก่คนนั้นไว้ ไอ้แก่นั้นตอนแรกก็ไม่เอนเอียงตาม แต่เมื่อเห็นว่าธนพัตให้เงินหลายเท่าตัวนัก และเห็นธนพัตแต่งตัวหรูดูมีชาติตระกูล ซึ่งไม่ใช่ปุถุชนคนทั่วไปอย่างแน่นอน ตาแก่นั้นถึงได้ยอมแพ้ พลางนำสาวงามที่ไม่มีสติสัมปชัญญะส่งถึงอ้อมอกของธนพัต จากนั้นก็จากไป

ลำดับต่อมา ธนพัตประคองผู้หญิงเข้าห้อง...และจากนั้น เขาก็กลายสภาพเป็นสัตว์ป่าอันหิวโหย...ที่กระโจนพุ่งเข้าหาหญิงสาวที่นอนพาดอยู่บนเตียง ซึ่งเขาได้กลิ่นหอมจางๆ มาจากเส้นผมของเธอ และเป็นกลิ่นหอมจางๆ จากดอกไม้สด

ธนพัตลองคาดเดาดู หรือว่าในคืนวันนี้ ผู้หญิงคนที่เขาซื้อบริการนั่นจะเป็นสาริศางั้นเหรอ?

ทว่า เขาจำไม่ได้จริงๆ ถึงหน้าตาของผู้หญิงในวันเกิดเหตุนั้นแล้ว ราวกับรู้สึกเหมือนว่าดวงตาจะละม้ายคล้ายคลึงสาริศามาก รวมทั้งสรีระร่างกายและผิวพรรณ แถมเส้นผมยังมีกลิ่นหอมอีก ทั้งหมดต่างเป็นความรู้สึกที่สนิทสนมใกล้ชิดมาก

เมธาวินจ้องมองสีหน้าแววตาของธนพัต จู่ๆก็ขัดจังหวะความทรงจำของเขาทันที พลางหัวเราะ และถามเขากลับ “เฮ้ย ว่าไงเพื่อน ฉันควรจะแสดงความยินดีกับแกใช่มั้ย!”

ธนพัตตกตะลึง ภายในใจย่อมรู้สึกงดงามมาก

ธนพัตจดจำคืนวันนั้นได้ ความจริงแล้วเขาสุขสมภิรมย์หมายมาก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ยากยิ่งเขาไม่ได้สัมผัสผู้หญิงแปลกหน้า ในอดีตมีหญิงสาวจำนวนไม่น้อยที่เป็นคนเสนอตัวถลาเข้าสู้อ้อมกอด ต่างถูกเขาปฏิเสธหักหน้าไปตามๆ กัน

เขาคิดว่าเป็นฤทธิ์ยาอันแรงกล้า จนตนเองควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ซึ่งเพราะเป็นสาริศา ดังนั้นถึงไม่ได้รู้สึกขัดขืนล่ะมั้ง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ธนพัตรู้สึกตะขิดตะขวงใจว่าเขากับสาริศาช่างมีชะตาพรหมลิขิต

ค่ำคืนหนึ่งเมื่อสองปีก่อน หลังจากนั้นสองปีให้หลังในสักวันหนึ่ง ที่ให้พวกเขากลับมาพบเจอกันอีกครั้ง จนได้แต่งงาน และรักกัน

ตั้งแต่คืนนั้นใช่มั้ย เขาก็เริ่มชอบเธอ มิเช่นนั้น ทำไมเขาถึงไม่ต่อต้านร่างกายของเธอเลย แต่กลับมีความหื่นกระหายและถวิลหาอยู่ตลอดล่ะ

ธนพัตยังจดจำสองปีก่อนได้ หลังจากที่เขาปลดปล่อยสบายตัวตลอดทั้งคืนแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบคราบเลือดเปรอะอยู่บนเตียง ถึงได้ค้นพบว่าผู้หญิงที่นอนหันหลังให้ตนเองทางด้านข้าง นี่เป็นครั้งแรกของหญืงสาว นั่นเป็นสิ่งอันล้ำค่ามากที่สุดของผู้หญิง

ธนพัตเกรงว่าจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียเปรียบ จนให้ชรัณทิ้งเงินไว้ให้หนึ่งแสนเพื่อเป็นการชดใช้ค่าเสียหาย

เพราะว่าตอนนั้นเป็นเวลากลางดึก ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ หญิงสาวนอนหันหลังให้เขา เขาจึงไม่ได้มองหน้าตาอย่างชัดเจน ดังนั้นตอนที่สาริศาปรากฎตัวต่อหน้าเขาในเวลานั้น เขาจึงจำเธอไม่ได้

เพราะว่าความทรงจำในคืนนั้นของเขามันคือความยุ่งเหยิง สับสน ถ้าไม่ใช่วันนี้โดนเมธาวินคอยเตือนสติ เขาจะไปฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ที่ไหนล่ะ

ธนพัตกำลังมองจนคิดไปไกล สาริศาที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มพลิกตัว จนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็มองเห็นธนพันกำลังมองตนเองอย่างเหม่อลอย และคิดได้ว่าเมธาวินมาหา และกลับไปแล้ว

สาริศานอนหงายหน้ามองเขา และค่อยๆ ขยี้ตาจากอาการงัวเงีย พลางเอ่ยถามเขา “คุณเป็นอะไร ถึงได้นั่งเหม่อแบบนี้ล่ะ?”

ธนพัตลูบศีรษะของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่า การได้พบเจอคุณมันช่างดีจริงๆ ครับ”