หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 175

ได้เวลาแก้แค้นแล้ว

ธนพัตเยาะเย้ย

เขาจะให้คนเหล่านั้นที่ใส่ร้ายสาริศา คุกเข่าบนพื้นขอการอภัยจากเธอ และต้องให้พวกเขาต้องชดใช้ด้วยเลือด!

สาริศาในรถนอนหลับสนิทและลึกมาก ธนพัตไม่อยากจะรบกวนเธอ

ชรัณกล่าวว่า “คุณธนพัต ถึงบ้านแล้วจะให้ปลุกคุณนายน้อยหรือเปล่า？”

“ไม่ต้อง ฉันจะอุ้มเธอเอง คุณเข็นรถเข็นเข้าไปด้วย ถึงยังไงในโรงรถของฉัน ไม่มีใครเห็นขาของฉันได้”

“ได้ครับ”

ดังนั้น ธนพัตจึงลงจากรถและอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน

ชรัณเข็นรถเข็นเปล่าเดินตามหลัง

ธนพัตส่งสาริศาที่หลับสนิทกลับไปที่ห้องนอน

สาริศาดูเหนื่อยมาก และหลับลึกมาก คิดว่าวันนี้คงจะเหนื่อยและไม่มีความสุขมากๆ

ธนพัตลูบหน้าผากของเธอด้วยความเป็นห่วง ห่มผ้าห่มให้เธอเสร็จ แล้วเดินออกไป

เขาและชรัณมาที่โรงรถใต้ดินที่อยู่ข้างๆ

ผู้ที่เกี่ยวข้องเมื่อสองปีที่แล้วถูกจับมา มือและเท้าถูกมัดไว้ นั่งอยู่บนพื้นด้วยความกลัว ด้วยท่าทางเหมือนพวกขโมย ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร

รถเข็นของธนพัตค่อยๆเลื่อนเข้าไป หยุดตรงหน้าชายคนนั้น และถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เมื่อสองปีที่แล้วแกทำอะไร บอกมาสิ”

สายตาโจรกลอกตาไปมา อ้อนวอนขอความเมตตา “เมื่อเห็นท่านก็รู้ว่าเป็นเจ้านาย เรื่องเมื่อสองปีที่แล้ว ใครจะไปจำได้ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนี่.......”

ธนพัตหัวเราะอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาเหมือนมีดที่เป็นน้ำแข็ง ค่อยๆกรีดบนร่างของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

แม้ว่าธนพัตจะไม่พูดอะไร แต่ชายคนนั้นก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว และสั่นเทาอย่างควบคุมไม่หยุด

ชรัณเตะเขาอย่างแรงหนึ่งทีและพูดว่า “อย่าล้อเล่น! พวกเราได้ตรวจสอบแล้ว แกรีบพูดออกมาซะ! ไม่เช่นนั้น จะให้คุณได้ลิ้มรสตายทั้งเป็น!”

ชายชั่วร้ายเมื่อเห็นท่าทางภูมิหลังของสองคนนี้ใหญ่ ถ้าไม่รีบพูดเกรงว่าอนาคตจะชีวิตลำบาก คนรวยอย่างพวกเขามีทั้งเงินและวิธีการ เขาน่าจะสู้ไม่ไหว

ในที่สุดชายชั่วร้ายก็ขอร้องและพูดว่า “นายท่านทั้งสอง ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะพูดทั้งหมด พวกคุณถามอะไรฉันก็จะตอบทุกอย่าง”

ชรัณนั่งลง จ้องไปที่ดวงตาชั่วร้ายของเขา และถามว่า “ฉันถามแก ในคืนหนึ่งเมื่อสองปีก่อน มีคนมาจ้างแกใช่ไหม แล้วเอาผู้หญิงที่ถูกวางยาไปขายให้ชายชราคนหนึ่ง?”

“ผู้หญิง.......ชายชรา.......” ดวงตาของชายชั่วร้ายกลอกไปมา เขาพยายามนึก ท่าทางดูเหมือนจะมีความทรงจำอยู่เล็กน้อย แต่ในเวลานั้นเขาก็เหมือนยังนึกไม่ออกอย่างละเอียด

ธนพัตเริ่มหมดความอดทน และพูดเสียงดังว่า “จุดประสงค์และเหตุผลที่คนคนนั้นส่งแกไปต่างประเทศ แกลืมได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

ชรัณเตะเขาอีกครั้ง และพูดเสียงดัง “อย่าทดสอบความอดทนของท่านประธานของพวกเรา ฉันขอเตือนแกให้รีบพูดออกมาเร็วๆหน่อย”

“โอ๊ย ฉันรู้แล้วนายท่าน ฉันกำลังจะนึกออกแล้ว!”

คนประเภทนี้ ธนพัตและชรัณเห็นมาเยอะแล้ว รังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า

ชรัณกล่าว “ดูเหมือนว่าแกจะทำเรื่องเลวๆมาไม่น้อย แกช่วยฉันคิดให้ละเอียดหน่อยนะ!”

“ครับ ครับ ครับ!” ชายชั่วร้ายรีบตอบ

แม้ว่าธนพัตจะนั่งอยู่บนรถเข็นและไม่พูดอะไร แต่ชายชั่วร้ายก็รู้สึกถึงออร่าของผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็น ซึ่งน่ากลัวมาก ถ้าไม่พูดความจริง เกรงว่าเขาน่าจะไม่มีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่แน่ๆ