หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 21

นับตั้งแต่ที่ธีภพเข้ารับตำแหน่ง สาริศาผู้ที่เมื่อก่อนชอบทำงานล่วงเวลามาโดยตลอด ออกจากบริษัทตรงเวลาทุกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่วันนี้

นั่งรถกลับมายังคฤหาสน์ และทรุดตัวลงบนโซฟานุ่มๆ สาริศาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองยังไม่หายป่วยดี กล้ามเนื้อทั่วร่างกายก็เจ็บไปหมด

จนกระทั่งได้ยินเสียงคนเข้ามาใกล้ๆ สาริศาจึงรีบลุก และเห็นรถเข็นของธนพัตจอดอยู่ข้างๆเธอ

แตกต่างจากเสื้อเชิ้ตสีขาวทางการในวันปกติ วันนี้ธนพัตสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเทาแบบสบายๆ อยู่บ้าน แสดงให้เห็นถึงรูปร่างสามเหลี่ยมคว่ำอันสมบูรณ์แบบของเขา

“กลับมาเร็วจังนะวันนี้?” เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นธนพัตที่นี่

ธนพัตมองสาริศา

ใบหน้าของเธอยังคงซีดเล็กน้อย และดวงตาของเธอก็แดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้เมื่อตอนกลางวัน

“ครับ” ธนพัตยังคงมีสีหน้าที่เย็นชา “อาหารพร้อมแล้ว ไปกินกันเถอะ”

สาริศามาที่ร้านอาหารและตกใจเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ

ปรากฏว่าโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารประเภทซุปและมีอาหารตุ๋นยาจีนมากมาย

แม้จะอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน แต่สาริศาก็มองออกว่าธนพัตชอบอาหารรสจัด ทำไมอาหารวันนี้มันรสเบาจังนะ?

สาริศานั่งลงอย่างสงสัย ธนพัตก็ตักซุปไก่ใส่ถ้วย แล้ววางไว้ตรงหน้าเธอ “อบอุ่นร่างกายหน่อย”

สาริศามึนงง

หรือว่าอาหารบนโต๊ะนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษเพราะว่าเธอป่วย?

จู่ๆสาริศาก็พูดอะไรไม่ออก รู้สึกเพียงหัวใจที่เมื่อก่อนแสนจะเย็นชา ค่อยๆอุ่นลงราวกับถูกจุ่มลงในน้ำอุ่น ค่อยๆอุ่นขึ้นทีละเล็กทีละน้อย

ที่แท้ความรู้สึกเมื่อมีคนบางคนมาคอยใส่ใจ มันดีอย่างนี้นี่เอง

“คิดอะไรอยู่” จู่ๆธนพัตที่อยู่ข้างๆก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มลึก

สาริศาจึงได้สติกลับมาและรีบยกมุมปากขึ้น “ไม่มีอะไร”

จู่ๆเธอก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอพูดเสริมขึ้นว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปกินข้าวเย็นกับพ่อ ไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นเผื่อฉันนะ”

“ครับ” ธนพัตตอบรับและหยุดครู่หนึ่ง “ไว้มีเวลา ผมก็จะไปเยี่ยมพ่อและแม่สักหน่อย”

สาริศาตะลึงและพูดโพล่งออกมาใส่ว่า "ไม่จำเป็นหรอก"

ธนพัตเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สาริศาจึงตระหนักได้ว่าปฏิกิริยาของตัวเองนั้นดูไม่เหมาะสม และอายเล็กน้อยที่จะพูดว่า "พ่อแม่ฉัน...ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก...แม่ฉันร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง...ดังนั้น... "

ธนพัตมองสาริศาที่ดูลุกลี้ลุกลน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

สาริศาไม่รู้ว่าเขาได้สืบประวัติครอบครัวของเธอแล้ว

“จริงเหรอ?” แต่เขาก็ไม่ได้เปิดเผย มีเพียงแต่สีหน้าอันเย็นชา “แต่ไว้มีเวลาทีหลัง ฉันอยากพาคุณกลับไปหาครอบครัวของฉัน”

สาริศาชะงักไปครู่หนึ่ง

นี่เป็นครั้งแรกที่ธนพัตพูดถึงครอบครัวของเขากับเธอ