หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 273

“เกิดอะไรขึ้นกับสาริศากันแน่!” ได้ยินคำพูดของพชิรา ความไม่สงบในจิตใจก็ยิ่งเพิ่มพูน จนแทบตะคอกถามพชิรา

บางทีอาจเพราะกลัวธนพัต ดวงตาของพชิราเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้นอีกครั้ง ร่างกายสั่นเทา แม้แต่เสียงก็ยังสั่น “ริศาเธอ เธอ...ตอนที่เราเข้าไป เห็นว่าเธอ...”

พชิราพูดจับใจความที่เป็นสาระสำคัญไม่ได้ แต่ท่าทางแบบนี้มันทำให้ธนพัตยิ่งคลั่ง

ทันใดนั้นหมอคนหนึ่งกำลังมาตรวจเช็คที่ห้องผู้ป่วยของสาริศาพอดี ธนพัตก้าวเข้าไปคว้าหมออย่างหงุดหงิดและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับสาริศา คุณบอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับสาริศา!”

จู่ๆ ปกเสื้อก็โดนคว้า หมอรู้สึกหายใจไม่ออก ดิ้นรนออกแรงตบแขนของธนพัต

เมื่อเห็นท่าทางของหมอ พชิราจึงรีบเข้าไปช่วย เธอจับมือของธนพัตพร้อมกับพูดว่า “ธนพัตอย่าเป็นแบบนี้ คุณปล่อยหมอก่อน คุณทำแบบนี้เขาก็พูดไม่ได้นะ”

ได้ยินคำพูดของพชิรา ธนพัตถึงค่อยๆ คลายมือ ดวงตาแดงก่ำมองหมอ

อาจเป็นเพราะเขาเคยชินกับเหตุการณ์แบบนี้ หมอจึงไม่ได้โกรธอะไรมาก หลังจากปรับลมหายใจอย่างยากลำบากแล้วจึงถามว่า “คุณเป็นอะไรกับคนไข้ในห้อง 307ครับ”

“ผมเป็นสามีของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของผม” ธนพัตตะคอกถามอย่างหมดความอดทน

เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต หมอจึงมองเขาด้วยสายตาละอาย อ้าปากพะงาบๆ ไม่มีเสียงออกมา ราวกับว่าไม่รู้ควรพูดกับธนพัตอย่างไร

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า “คุณทำใจดีๆ นะ ภรรยาของคุณเธอ...”

พูดถึงตรงนี้หมอก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ไตร่ตรองคำพูดในใจ

ธนพัตมองหมออย่างตึงเครียด ท่าทางเหมือนนักโทษรอผลการพิจารณาคดี

“จากผลการตรวจของเราก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเธอจะถูกข่มขืน”

“อะไรนะ” เมื่อได้ยินคำพูดของหมอ ธนพัตเหมือนถูกดูดพลังไปฉับพลัน ก้าวถอยไปสองก้าวจนกระแทกกำแพง แล้วทั้งตัวก็เลื่อนตามผนังลงไปที่พื้น

“ตอนนี้เธอยังอ่อนแออยู่มาก จำเป็นต้องได้รับการดูแล คุณอย่าได้เสียใจมากเกินไป” หลังจากกล่าวคำปลอบโยนไม่กี่คำ หมอก็ส่ายหน้าและจากไปโดยไม่ได้เข้าไปตรวจในห้อง อาจเป็นเพราะกลัวจะทำให้ธนพัตสะเทือนใจมากยิ่งขึ้น

ธนพัตซึ่งล้มลงกับพื้น นึกถึงภาพในวิดีโอที่บุรินทร์เปิดให้เขาดูวันนี้ สาริศาถูกชายสี่คนฉีกทึ้งเสื้อผ้าไม่หยุด

เขายังคิดว่าบุรินทร์แค่หาคนมาทำท่าทางแบบนั้น จุดประสงค์คือเพื่อข่มขู่ตนให้ได้ผลยิ่งขึ้น จะไม่ทำร้ายสาริศาจริงๆ คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำอย่างนั้นจริงๆ

หนึ่งหมัดต่อยกำแพง มือของธนพัตเลือดออกทันที แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ในเวลานี้หัวใจของธนพัตเต็มไปด้วยความโกรธแค้นบุรินทร์

บุรินทร์ ฉันจะฆ่านาย ไม่ ฉันจะทำให้นายอยู่ก็เหมือนตาย!

เมื่อเห็นว่าธนพัตบาดเจ็บ พชิราจึงรีบก้าวเข้าไปกอดมือของเขาและพูดอย่างปวดใจว่า “คุณอย่าเป็นแบบนี้ธนพัต คุณทำร้ายตัวเองแบบนี้ไปมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไร”

พชิราหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าและช่วยพันแผลให้ธนพัตชั่วคราว น้ำตาไหลอาบหน้าไปด้วย “แต่ถ้าริศาตื่นก็คงไม่อยากเห็นคุณเป็นแบบนี้แน่ๆ”

เมื่อได้ยินชื่อของสาริศา ธนพัตก็มองไปยังห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง แววตามีแต่การตำหนิตัวเองและปวดใจ พึมพำด้วยเสียงต่ำ “ริศา ขอโทษนะ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี ผมผิดเอง......”

ได้ยินคำพูดที่ตำหนิตัวเองของธนพัต พชิราลดสายตาต่ำลงเต็มไปด้วยความริษยา ทำไมธนพัตต้องโทษตัวเอง ทั้งทั้งที่สาริศารนหาที่เอง