หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 275

ในห้องพักผู้ป่วย ธนพัตยังคงจับมือของสาริศารอให้เธอตื่น

เมื่อสาริศาลืมตาขึ้น สิ่งที่เข้าสู่สายตาคือความขาวโพลน หลังจากได้สติว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล สาริศาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกว่าในที่สุดก็หนีออกมาได้

“ริศา เธอตื่นแล้วเหรอ” เห็นสาริศาตื่นขึ้นมา ธนพัตก็ทั้งมีความสุขทั้งเครียด

เมื่อได้ยินเสียงของธนพัต น้ำตาของสาริศาก็ไหลลงมาทันที ความน่ากลัวเหล่านั้น เหมือนว่าความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกจะหวนคืนสู่จิตใจของเธอ ตอนที่เธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวังอยู่ในโกดังนั้นมีความหวังที่สุดว่าจะได้เห็นธนพัต และในที่สุดตอนนี้เธอก็เห็นเขาอีกครั้งแล้ว

“ธนพัต ฉัน...” เสียงสะอื้นเมื่อเรียกชื่อธนพัต สาริศาพูดอย่างอื่นไม่ออกอีก เพียงมองธนพัตทั้งน้ำตา

ธนพัตเช็ดน้ำตาให้สาริศาด้วยความปวดใจและโน้มตัวลงไปกอดเธอ ปลอบโยนเธอด้วยเสียงสะอื้น “ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่ตรงนี้กับคุณแล้ว...”

“ฮือฮือ......ฮือ......” ได้ยินคำปลอบโยนของธนพัต ในที่สุดสาริศาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา รู้สึกว่าตัวเองมีความคับข้องใจ ความกลัวและความโกรธทั้งหมดหาที่ระบายได้แล้ว

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของสาริศา ธนพัตก็รู้สึกว่าดวงตาของตัวเองชื้นเล็กน้อยเช่นกัน กะพริบตาถี่ๆ สองครั้งและตบหลังสาริศาเบาๆ “อย่าร้องไห้ ไม่เป็นไรแล้วนะ มันจบแล้ว”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดสาริศาก็หยุดร้องไห้ กำลังสะอื้นผะแผ่วในอ้อมแขนของเขา

ธนพัตดันสาริศาออกเบาๆ แล้วหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ หลังจากเช็ดหน้าให้สาริศาจนสะอาดแล้ว ธนพัตก็ดึงเธอเข้าอ้อมแขนอีกครั้ง เอาคางคลึงศีรษะของเธอเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเงียบๆ

สาริศาอิงแอบในอ้อมแขนของธนพัต ซึมซับความอบอุ่นของเขาอย่างละโมบ รู้สึกว่าในที่สุดหัวใจของตัวเองก็สงบลง

ผ่านไปนานสองนาน สาริศาซึ่งอารมณ์สงบลงในที่สุดก็ละศีรษะออกจากอ้อมแขนของธนพัต ทันทีที่ออกจากอกของธนพัต สาริศาก็เห็นว่าเสื้อของเขาเปียกทั้งน้ำตาและน้ำมูกไปหมด

สาริศาค่อนข้างเขินไม่กล้ามองธนพัต หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้างๆ มาเริ่มเช็ดให้เขา

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเปลี่ยนก็ได้” ธนพัตจับมือของสาริศาเบาๆ พูดพร้อมกับมองตาเธอ

ก่อนหน้านี้ทันทีที่เห็นธนพัต สาริศาเอาแต่ร้องไห้ตลอด ไม่ได้สังเกตรูปลักษณ์ของธนพัตให้ละเอียด ตอนนี้เมื่อดวงตาสบกัน เธอถึงได้เห็นใบหน้าของธนพัตอย่างชัดเจน

ใบหน้าของธนพัตที่ได้เห็นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาบวมเล็กน้อย แววตาไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน มันดูหมองไปนิดหน่อย และใต้ตายังมีรอยคล้ำลึก หนวดเคราครึ้มเขียวก็ปรากฏบนปากและคางด้วย เห็นแล้วเหมือนว่าไม่ได้พักผ่อนมานาน

สาริศายื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของธนพัต พร้อมกับถามอย่างปวดใจ “ทำไมทำตัวเองจนเป็นแบบนี้ ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องกังวลใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดของสาริศา ธนพัตก็ยิ่งรู้สึกแย่ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับสาริศา ตัวเองเป็นแบบนี้จะสำคัญอะไร แต่เธอยังคงขอโทษตน ทั้งทั้งที่เป็นเขาต่างหากที่ต้องขอโทษเธอที่ไม่ได้ปกป้องเธอให้ดีถึงจะถูก!

ธนพัตโอบสาริศาเข้าสู่อ้อมแขนและบังคับกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ “ริศา ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สำคัญ ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ”

“ฮะ?” สาริศาค่อยๆ ผละจากอ้อมกอดของธนพัต และมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย