หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 315

เมื่อพูดจบชัชวาลก็หันหลังแล้วจากไป ตอนนี้เขาไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่เขาเคยรักเอ็นดูมาหลายปีแม้แต่สักแวบเดียว พชิราช่างทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก

เห็นชัชวาลจากไป พชิราก็ไม่ได้ตามไป เธอถูกคำพูดของชัชวาลทำให้ตกใจจนยืนชะงักอยู่ที่เดิม

พี่ชายไม่ต้องการเธอ? เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโตคนที่พี่ชายรักและดูแลก็คือเธอ ทำไมถึงไม่ยอมรับเธอล่ะ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้……

…ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ พชิราน้ำตาไหลออกมา เธอกำลังจะแยกสาริศากับธนพัตออกจากกันได้แล้วเชียว แต่ทำไมเรื่องราวถึงกลายไปเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมเธอถึงต้องเสียพี่ชายไป

ยิ่งไปกว่านั้น คือการที่ไม่หลงเหลือแม้แต่สถานะของการเป็นลูกสาวแห่งตระกูลนิธิธราสกุล ต่อไปเธอจะมีชีวิตอย่างไร หรือว่าต่อไปชีวิตของเธอจะต้องแต่งตัวมีการกินที่เหมือนกับพวกคนจน!

สาริศา! พชิราขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เป็นเพราะเธอ! ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!

ทางฝั่งชัชวาลหลังจากที่จากบ้านธนพัตมาแล้ว ได้ทำการโทรศัพท์ไปหาสาริศา กลัวว่าเธอจะเกิดอะไรขึ้น แต่ทว่าโทรศัพท์ของสาริศาอยู่ในสถานะที่ปิดเครื่องตลอดเวลา

ชัชวาลรู้สึกเป็นกังวลมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงขับรถวนดูรอบ ๆ แถวบ้านธนพัตตามคำบอกเล่าของแม่บ้านเมื่อสักครู่ สาริศานั้นเดินออกไป อย่างนั้นก็คงจะยังเดินไปได้ไม่ไกล หวังว่าสวรรค์คงจะดลบันดาลให้เขาหาเจอสาริศาในเร็วพลัน

หลาย ๆ ปีก่อนเขาไม่เคยได้ดูแลน้องสาวคนนี้ อีกทั้งเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้เขายังช่วยเหลือพชิราใส่ร้ายสาริศาอีก

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จิตใจของชัชวาลเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาแอบสัญญาในใจ รอหาตัวสาริศาเจอ เขาจะต้องดูแลเธอเป็นอย่างดี รักและเอ็นดูเธอ และชดเชยในสิ่งที่ติดค้างเธอในหลายปีที่ผ่านมา เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขาในโลกใบนี้

และเวลานี้ สาริศากำลังเดินอยู่บนถนนด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงแม้จะตัดสินใจแล้วจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้แม้ต้องอยู่คนเดียว แต่เธอก็พบว่าเธอไม่มีที่ไปหลังจากที่แต่งงานแยกตัวออกจากบ้านแล้ว

ตระกูลกีรติเมธานนท์นั้นเธอไม่มีทางกลับไปแน่ ส่วนทางกันยาเธอก็ไม่สามารถกลับไปเช่นกัน ร่างของเธอเดิมทีก็ไม่สู้ดี เธอไม่สามารถปล่อยให้เธอเป็นกังวลด้วยเรื่องของตัวเองอีกต่อไป

ส่วนตระกูลนิธิธราสกุลนั้น เธอสามารถไปหาชัชวาลได้ไหม สามารถบอกเรื่องราวทั้งหมดนี้ให้พี่ชายตัวเองได้ไหม แต่ถ้าชัชวาลก็เหมือนกับธนพัตที่เลือกเชื่อพชิรามากกว่าตัวเอง ถึงเวลานั้นตัวเองจะทำอย่างไร

ขณะที่กำลังครุ่นคิดกับคำถาม จู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดข้าง ๆ เธอ รถถูกเปิดออก บอดี้การ์ดหลายคนได้วิ่งมาล้อมตัวสาริศาไว้

สาริศาตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า จึงไม่กล้าขยับและชะงักอยู่กับที่ คนเหล่านี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ ต้องการจะปล้นหรือลักพาตัว แต่เมื่อเห็นคนที่ลงจากรถตามหลัง สาริศาตาก็เบิกกว้างขึ้น

เห็นชรัณที่ก้าวเข้ามาหาตัวเองทีละก้าว ปฏิกิริยาแรกของสาริศาก็คือการหันหลังแล้ววิ่ง เธอไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ ว่าชรัณจะต้องมาช่วยธนพัตจับตัวเองไปที่โรงพยาบาล

แต่ว่าบอดี้การ์ดรอบ ๆ นั้นจะยอมปล่อยให้เธอวิ่งหนีไปได้อย่างไร พวกเขารีบวิ่งมาขวางทางด้านหน้าสาริศาทันที

สาริศาที่ถูกจับแขนทั้งสองข้างไว้จนดิ้นขัดขืนไม่ได้ จึงได้แต่ตะคอกตะโกนใส่ชรัณ “พวกคุณจะทำอะไร ชรัณ นายให้พวกเขาปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

ชรัณก้มหน้าไม่กล้าสบตากับสาริศา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขออภัยด้วยคุณนายน้อย ผมไม่มีทางอื่นจริง”

“ชรัณ ถือว่าฉันขอร้องเถอะ ปล่อยฉันไปได้ไหม” สาริศาร้องไห้อ้อนวอนชรัณ เธอไปโรงพยาบาลไม่ได้ เธอจะต้องปกป้องลูกของเธอ

เมื่อได้ยินเสียงสาริศาที่ขอร้องตัวเองอย่างอนาถใจ ชรัณรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่ง จากคนที่ปกติเป็นคนที่เข้มแข็ง น้ำตาเกือบไหลออกมา แต่ว่าเมื่อนึกพ่อแม่ของตัวเอง ชรัณจำต้องโบกมืออย่างใจร้าย