หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 320

“เพชร!” เห็นร่างของพชิราร่วงกลิ้งลงไปตามบันได จากนั้นก็นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ธนพัตตกใจช็อกอยู่ครู่หนึ่ง

เขาจำได้ว่าตอนที่ตัวเองสะบัดพชิราทิ้งนั้นได้ควบคุมแรงไว้อยู่ ทำไมเธอถึงได้ตกลงไปได้ หรือว่าเมื่อกี้ตัวเองนั้นใช้แรงมากไปจริง ๆ แต่ว่าตอนนี้ธนพัตก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปคิดเรื่องนี้

ธนพัตรีบวิ่งลงไปประคองพชิรา แต่พบว่าเธอนั้นได้สลบหมดสติไปแล้ว อีกทั้งตรงศีรษะยังมีเลือดไหลจากการถูกกระแทก ธนพัตหันหน้าไปทางชรัณแล้วตะโกนขึ้น “รีบไปเรียกรถพยาบาล!”

ตอนที่ชรัณได้ยินพชิราสารภาพกับธนพัตก่อนหน้านี้นั้น ในใจเต็มไปด้วยการดูถูก ผู้หญิงคนนี้ช่างแสดงเก่งจริง ๆ เห็น ๆ อยู่ว่าได้ทำเรื่องชั่วร้ายมากมายเช่นนั้น แต่สุดท้ายกลับมาพูดราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ยังดีที่ธนพัตไม่ได้แสดงออกถึงการยอมรับเธอแต่อย่างใด

แต่ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น พชิราทำไมอยู่ ๆ ถึงตกลงไปได้

ชรัณเมื่อสักครู่ก็สังเกตดูสองคนนี้มาโดยตลอด เขานั้นไม่มีทางที่จะเชื่อว่าธนพัตจะใช้แรงสะบัดพชิราจนร่วงลงไปได้ หรือว่าพชิรานั้นตั้งใจ?

บางทีอาจจะเป็นเช่นนั้น คนแบบนี้เพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ยังมีเรื่องอะไรที่ทำออกมาไม่ได้ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นกลยุทธ์ทุกข์กายก็เป็นได้

ขณะที่ชรัณกำลังครุ่นคิดเรื่องนี้ ได้ถูกเสียงตะโกนเรียกดึงสติกลับคืนมา ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสงสัยในเรื่องนี้ แต่ว่าเขากลับไม่สามารถบอกกับธนพัตได้ เพราะในส่วนขั้นตอนนั้น เขาก็เป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือ มีเรื่องบางเรื่องเขาหาเหตุผลที่จะอธิบายกับธนพัตไม่ได้

“ครับ” ชรัณรับคำ จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วติดต่อไปยังโรงพยาบาล พาพชิราไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน ไม่ว่าเธอจะตั้งใจไหรือไม่ตั้งใจ ตอนนี้การที่ได้รับบาดเจ็บนั้นคือเรื่องจริง เพราะอย่างไรก็เป็นหนึ่งชีวิต อีกทั้งถ้าเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ตัวเองคงไม่รู้จะไปหาพ่อแม่ได้อย่างไร

ไม่นาน เสียงรถพยาบาลได้ดังขึ้นจากชั้นล่าง ธนพัตรีบช่วยเจ้าหน้าที่ยกสาริศาขึ้นเปล จากนั้นก็ตามไปที่โรงพยาบาลทันที

ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องนี้ตัวเองมีส่วนรับผิดชอบ รับรองความปลอดภัยของพชิราก่อน เรื่องไปต่างประเทศตามหาสาริศานั้นคงต้องรอไปก่อน

รออยู่นอกห้องผ่าตัด สีหน้าธนพัตที่ค่อนข้างตึงเครียด

เขาตอนนี้ด้านหนึ่งมีความเป็นห่วงความปลอดภัยของพชิรา ภาวนาให้เธออย่าได้เกิดอะไรขึ้น ไม่เช่นนั้นเกรงว่าตัวเองคงจะต้องตำหนิตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง ที่ยิ่งทำให้เขากังวลคือเรื่องของสาริศา เธอตอนนี้อยู่ที่ไหน ถึงอเมริกาหรือยัง แล้วตัวเองจะไปหาเธอได้จากที่ไหน ถ้าหากว่าหาเจอแล้ว สาริศายังคงดึงดันที่จะหย่ากับตัวเองแล้วจะทำอย่างไร เขาจะทำอย่างไรถึงจะรั้งเธอไว้ได้

ธนพัตแทบจะรอไม่ไหวที่จะออกไปตามหาสาริศา จากนั้นจะเก็บเธอไว้ข้างกายตัวเองไปตลอดชีวิต จะไม่ให้เธอห่างแม้แต่ครึ่งก้าว แต่ตอนนี้เมื่อเป็นเช่นนี้จึงทำได้เพียงคิดถึง ความรู้สึกที่ไม่เห็นหน้าทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า แต่ว่าเขาทำไม่ได้ พชิรายังอยู่ในห้องผ่าตัด เขาไม่สามารถจะจากไปโดยไร้ความรับผิดชอบได้

เมื่อความอดทนของธนพัตกำลังจะหมดลงนั้น ไฟในห้องผ่าตัดในที่สุดก็ดับลง เห็นคุณหมอออกมา ธนพัตรีบลุกขึ้นเดินหน้าแล้วถามสถานการณ์ของพชิรานั้นเป็นอย่างไร

แต่ว่าคุณหมอใบหน้ากลับเคร่งขรึม “คุณกับคนไข้เป็นอะไรกันครับ”

“ผมเป็นเพื่อนของเธอครับ” ธนพัตตอบกลับ ข้างในมีลางสังหรณ์ที่รู้สึกไม่ดี 

“คุณควรรีบแจ้งครอบครัวของผู้ป่วยทราบโดยเร็วที่สุดเถอะ ขาสองข้างของคนไข้ได้รับการกระแทกอย่างแรง การผ่าตัดรักษาไม่ได้ผล เกรงว่าคงต้องนั่งรถเข็นตลอดชีวิตแล้ว”

คุณหมอกล่าวเสร็จก็ส่ายหน้า ทำหน้าเศร้า “เฮ้อ น่าเสียดาย ยังสาวยังแน่นต้องมาพิการ พวกคุณรอคนไข้ตื่นขึ้นมาแล้วจงพูดปลอบประโลมคนไข้ดี ๆ นะ  ผมเกรงว่าเธอจะคิดไม่ตก”

เมื่อกำชับเสร็จแล้ว หมอก็ได้หันหลังจากไป ธนพัตที่ยืนอยู่ที่เดิมยังคงตะลึงตกใจ